Pociąg

Urien Fawning

- Ale robili to kiedyś. W każdym razie: nie mówmy teraz o tym. Zmieńmy temat.
Zjadł do końca pałeczkę lukrecji.

Izolda de Morel

Izolda wstała ze swojego miejsca.
- Nie będę przebywała w tym towarzystwie - oświadczyła i wyszła. Po jej policzkach spłyneły dwie łzy.

Urien Fawning

- No tak... Nie powinienem był...
Urien wstał i poszedł za nową nauczycielką.

Tristan Miseris

- Izolda, czekaj! - zawołał TRistan, zrywajac się z miejsca.
Profesor wyskoczył za kobietą na kroytarz.
- Izolda! - zawołał, podchodząc.

Izolda de Morel

Dziewczyna przeszła przez kilka przedziałów wrzeszcząc na każdego napotkanego dzieciaka. Wreszcie się zatrzymała, koło wolnego przedziału. Weszła do niego. Chciała pobyć w samotności.

Urien Fawning

Urien zatrzymał drzwi przedziału zamykane przez Izoldę.
- Przepraszam. Nie powinienem był. Ale zapewniam, że nie miałem na myśli nic przeciwko tobie. Pozwól, że jakoś oczyszczę swoje winy - ale powiedz tylko, jak.
Mina Fawninga była poważna, spokojna, ale zarazem spięta.

Izolda de Morel

- Wynoś się stąd - warkneła przez zaciśnięte zęby. Dusząc w sobie ochote sięgnięcia po różdżkę.

Urien Fawning

- Gdybyś jednak zechciała porozmawiać, to jestem zawsze otwarty. Żywię jedynie nadzieję, że nie masz zamiaru rezygnować ze swojej pracy lub też zamykać się w pokoju i nie wychodzić do uczniów. Ja jestem gotów odpokutować.
Po czym odszedł i zamknął za sobą drzwi przedziału. Poszedł w kierunku wagonu dla uczniów.

Tristan Miseris

Tristan zauważył, że dyrektor został dość szybko wyprosozny z przedzialu, postanowił jednak nie rezygnować. Zapukał i wszedł, nie czekając na zaproszenie. Z przepastnych kieszeni kurtki wyciągnął paczkę jednorazowych chusteczek i podsunął je Izoldzie.
- Bardz zła jesteś? - zapytał.

Urien Fawning

[Pociąg zbliżał się ku stacji Hogsmeade. Uczniowie i nauczyciele powoli (bardzo) zaczęli się zbierać...]

Izolda de Morel

Izolda przyjeła husteczke i otarła lzy.
- Nikt mnie jeszcze tak nie obraził -załkała.

Tristan Miseris

Profesor usiadł obok Izoldy i objął ją ramieniem, aby dodać jej otuchy.
- Nie chciał - zapewnił. - Po prostu strzelił gafę, wierz mi.

Izolda de Morel

- Oni nigdy nie chciali - załkała powtórnie wtulając się w ramie profesora,

Tristan Miseris

Tristan przez moment pozwoli profesorce się wypłakać na swoim ramieniu, gdy nagle zauważył znajomy krajobraz.
- Nie płacz już - poprosił łagodnym głosem. - Dojeżdżamy na miejsce, trzeba się zacząc zbierać.
Tristan podsunął Izoldzie jeszcze jedną chusteczkę.

Izolda de Morel

Izolda otarła ponownie łzy.
- Sama nie wiem po co tu przyjechałam - powiedziała - Mogłam wyjść za tego Barona.