Główny księgozbiór.

Aisling Biteford

- On...
On jest w Azkabanie, kotek.
Tchórz zwykły z tej Iskry, boi się powiedzieć coś takiego. Boi się powiedzieć coś takiego do Leah. Boi się Leah - a to już absurdalne, prawda? Prawda?
- Ja jestem Aisling Biteford, słodka Barbie, którą złe Tabithy próbują zniszczyć - zasyczała, mrużąc oczy, ale znów uśmiechnęła się lekko.
Leah też pewnie by mnie zniszczyła, gdyby zobaczyła tą różową bluzeczkę, rajstopki i śliczne spineczki-motylki... Ale one są TAKIE ŚLICZNE!

Leah Lullietus

Tabithy? Znamy jakąś Tabithę? - spytała, kompletnie zbita z tropu.
Podniosła wzrok z ciasteczek (które chciała zjeść, ale się bała). Iskra bredziła, to pewne. Tylko trochę inaczej niż zwykle. Do tej pory Leah była pewna, zę zna imiona wszystkich wymyślonych koleżanek Isie, a tu...

Aisling Biteford

- Znam. Ślizgonka, brrr! - Schowała na sekundę twarz w dłoniach, jakby w bezsilnej złości. - Ładne motylki - powtórzyła za Tibby, zbyt piskliwym głosem, ale z podobną ironią. - Phi!

Leah Lullietus

Ślizgonka? Czy Leah nie znała jakiejś złej i mrocznej Ślizgonki?
Odpowiedź chyba niestety brzmiała tak. Leah znała wyłącznie Ślizgonów i parę wyjątków. Nic więcej.
Kogo obchodziły jakieś Tabithy i reszta tego ścierwa, która wzięła się u nich chyba przez przypadek?
Motylki? - powtórzyła za Iskrą, byleby coś powiedzieć.

Aisling Biteford

- No... - Spuściła wzrok. - Ciocia Tessie przywiozła z wycieczki... po tym jak Bandyta ukradł mi moje tańczące laleczki...
Wyjęła z torby przeraźliwie różowe spineczki. Były tam, gdzie je zostawiła w chwili rozpaczy. W małej kieszonce z boku. Ruszały się.

Leah Lullietus

Nie skrzywiła się.
To nie było tak, że miała jakiś uraz do różu. Wyrosła już z podziału na ludzi złych i ludzi różowych, tak jak wyrasta się z lalek czy chodzenia w ciuchach matki. Każdy to kiedyś przechodził, ale to nei powód do wstydu, bo... Bo co? Bo to naturalne. CHolernie naturalne i nic się na to nie poradzi.
Różowe może być. Rude - nie.
Co nie zmienia faktu, że Iskierka naprawdę miała problemy z kolorami.

Aisling Biteford

Nie miała problemu! No... może trochę. Troszeczkę?
- Nie skrzywiłaś się - zauważyła z niejakim zdziwieniem, chowając szybko spinki do torby. Znów poprawiła opaski, tym razem pierwszą żółtą, potem zieloną i dopiero niebieską.

Leah Lullietus

Starałam się - skłamała. Musi dbać o swój wizerunek, prawda? Nie może sobie pozwolić na pokazowe omijanie reguły 'ty jesteś be, bo różowy'.

Aisling Biteford

- No - zaśmiała się cicho.
Leah, jesteś czarownicą! Taka prawdziwą - Iś odzyskała humor? W twojej obecności? Rzuciłaś w nią jakimś zaklęciem?
- Wiesz, Leah? Wiesz, wiesz, ona była taka, wiesz, pamiętasz goryla z atlasu wujka Teda, tego, wiesz, z... no, co miał... że, wiesz, pośladki! Ten z pośladkami, wiesz, na, wiesz, no... Tu, na klatce! Piersiowej, czy jak jest, wiesz, taki duuuży! Jak skarpetki, hi, phi, no, kurczę, wujka, wiesz. To znaczy on, wiesz, ten goryl, był taaaaaki duży, to ona, ta Tabiha, była taaaakaaa wredna, gorsza niż ty, wiesz, Leah? Wiesz, nie złość się, jak kiedyś przypaliłam, wiesz, płatki, owsiankę i jajecznicę, to krzyczałaś, nie krzycz teraz, wiesz, ja nie chciałam Cię urazić, wiesz?

Leah Lullietus

Wiem - przerwała jej.
Nie, żeby żałowała powrotu jej Iskierki. Tamta wersja była smutna, nudna i w dodatku - wyjątkowo podobna do swojej siostry i kuzynki. Wolałaby jednak, żeby bała znalazła sobie w końcu jakiś złoty środek i nie udowadniała jej, że są rzeczy gorsze od śmierci.

Aisling Biteford

- Nie wiesz! - oburzyła się nagle.
Sięgnęła po jeszcze jedno ciasteczko. Chrup.
We are the Champions!
Chrupchrupchrup.

Leah Lullietus

Nie? To mi powiedz. Dokładniej.
Już zaczynała żałować.

Aisling Biteford

- Ale co?
Zamrugała, ziewnęła, uśmiechnęła się, poprawiła włosy, powierciła się na krześle i spojrzała z zaciekawieniem na kuzynkę.
- Peppy kocha Fauntley'a! - szepnęła podekscytowana.

Leah Lullietus

Parsknęła śmiechem na tyle, na ile pozwalała jej ta durna chrypa.
A ja kocham prezydenta Stanów Zjednoczonych

Aisling Biteford

- Kocha - szeptała rozgorączkowana, a w oczach tańczyły jej wesołe ogniki. - Może jeszcze nie zdaje sobie z tego, wiesz, sprawy, ale na przykład Fauntley powiedział mi, że jest zazdrosny, nie tak, wiesz, prosto i po prostu, ale, wiesz, ja to wywnioskowałam z tych jego wymijających, wiesz, odpowiedzi! Jak oni na siebie patrzą, jak oni się kłócą, wiesz!