Korytarz na pierwszym piętrze

Namrael Vivian

Westchnął. "Nie zgodzę się z tym stwierdzeniem. Ale dopóki jej naprawdę mocno nie zaciśnie - nie powiem. A później i tak nie będę już w stanie. No więc?"

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy kontynuowała, zaciskając palce na szacie brata.

Namrael Vivian

Oczy Namraela przybrały rozmiary denek od słoików, potem spodków i zatrzymały się gdzieś w okolicach hula-hop. Otworzył usta. Zamknął je. Otworzył ponownie. Poruszył. Zamknął ze szczękiem. Otworzył po raz trzeci. "O kurdę" wyjąkał. Całe charakterystyczne dla niego "mroczne dostojeństwo" (znane też jako "sk****syńskie wywyższanie się i udawanie wielkiego i mocnego") wyparowało.

Lucy D. Vivian · Gość

Dziewczynka pokręciła z żalem głową. Przytuliła brata.
- W takich chwilach tak strasznie chcę do domu. Tam wszystko było bardziej... no, względnie normalniejsze niż tutaj - westchnęła.

Namrael Vivian

Wybuchł irracjonalnym chichotem. Powiedz to reszcie ludzi w tym zamku"

Lucy D. Vivian · Gość

- Świr - skomentowała Lucy, gładząc Namraela po ramieniu - Pomyśleć, że to miało być takie proste. To mnie jednak przerasta.

Namrael Vivian

Pokręcił głową. "Mnie też, kochanie. Mnie też. Proponuję pójść gdzieś, sięprzejść. Co Ty na to?"

Lucy D. Vivian · Gość

- To nam obojgu dobrze zrobi - potwierdziła Lucy - Tak nawiasem mówiąc, jak się ma pan W.?
Uśmiechnęła się lekko, ściskając dłoń brata. Poszli gdzieś.

Terry Wingstock

Szedł korytarzem. Tup, tup, tup...
Słyszał odgłos własnych kroków. Echo rozmów z wielkiej sali.

I nagle zrobiło się tragicznie cicho. Podłoga przesunęła się
na bok. A potem znów wróciła na swoje miejsce.
I raz... I dwa... Lewo, prawo, lewo...
Ciężko oddychając, upadł na kolana. Chciał wstać, ale
nogi odmówiły mu posłuszeństwa.
Zmrużył oczy.

I na czworakach dobrnął do ściany, pod którą usiadł.
Uznał, że lepiej chwilę tu zostać. Przejdzie...

Terry Wingstock

Siedział i gapił się przed siebie, kiwając się delikatnie na boki.
Wyglądał co najmniej marnie. Z podkrążonymi oczyma, twarzą wykrzywioną w jakimś dziwnym grymasie, oddychając zupełnie tak, jakby obiegł przed momentem całą szkołę wzdłuż i wszerz.

Ale stopniowo, uspokoił się.
Kiwanie ustało, bladość nieznacznie ustąpiła.

Chwycił się parapetu i wstał chwiejnie na nogi. A potem otrzepał się leciutko.
I poszedł.

Terry Wingstock

Wymaszerował z sali z masą książek w rękach.
- Bogowie, kobieto... Biblioteke okradłaś? - zapytał głośno, nie zwalniając kroku.

Ailith Ingart

Szybciutko znalazła się obok niego i wyhamowała, podtrzymując się o jego ramię.
- One nie są moje - wyjaśniła ponownie, idąc obok.

Terry Wingstock

Pokiwał głową.
- Oczywiście, że nie twoje. Ty nie śmierdzisz skrzydłem szpitalnym - stwierdził, podrzucając tomiska w dłoniach, by poprawić chwyt.
Szedł dalej.

Ailith Ingart

- Czy mógłbyś mi je... - przyspieszyła kroku, żeby znaleźć się nieco przed nim i zaczęła iść tyłem, oglądając się za siebie co chwila. Miała szczerą nadzieję, że nie przewróci się i nie rozbije sobie głowy. - Mógłbyś mi je oddać?

Terry Wingstock

Popatrzył na nią. Zatrzymał się. Wolałby żeby jej głowa została w całości.
- To zależy. W zasadzie to je ukradłem, teraz należą do mnie - jego bladą twarz rozjaśnił uśmiech.