Lekcja 3

Maxwell Ingart

Ingart miał koszulę założoną na lewą stronę, rozwiane włosy i źle zapiętą szatę. No tak, zdążył mimo faktu, że przetrząsnął swoje dormitorium w poszukiwaniu ubioru, który wyparował gdzieś nagle i zdecydowanie oraz zażył kąpieli w tempie godnym sprintera.
Usiadł z tyłu, starając się wyglądać na inteligentnego, dobrze wychowanego chłopca, który wcale nie zarwał nocy.

Charlotte Oliver

Nie skomentowała, tylko uśmiechnęła się życzliwie i oparła o biurko, stojąc.
Czekała, jeszcze chwileczkę.

Ian Murray

Wszedł do sali i usiadł, wyjmując książki.

Aisling Biteford

Weszła, wciąż nucąc hymn Hogwartu. Usiadła w ostatniej ławce, przy ścianie.

Maxwell Ingart

- Dobry wieczór - powitał Oliverową.
Był krótkowidzem. Tak. Ale bardziej chodziło o to, że był ignorantem. Roztrzepanym, a czasem roztargnionym bardziej niż mała puchoneczka.
Powitał przybyłych uśmiechem. Mocno zaspanym.

Amelia Hammett

Amelia weszła po cichu do klasy i w przeciwieństwie do chłopaka, była porządnie ubrana i uczesana.
- Dzień dobry - powiedziała, zajmując ławkę przed Maxem i lekko się do niego uśmiechając. Jednak uniosła brwi do góry, widząc w jakim stanie ma szatę. I całą resztę.

Charlotte Oliver

[Rotfl, baterie w myszce mi padły, a nie mam nowych XD]

- Cóż za frekwencja... - mruknęła do siebie, uśmiechając się kwaśno. Ale zaraz po tym znów była niepoprawnie radosna.
- Zatem, czym jest legilimencja? - pytanie kierowane do klasy.

Ian Murray

Murray przyjął wygodną pozę, stukając paznokciami w blat stołu.

Amelia Hammett

- To zdolność magicznego penetrowania umysłu i odczytywania myśli. Czarodziej, który posiądzie umiejętność legilimencji potrafi odczytać myśli, uczucia i emocje ofiary - powiedziała, spoglądając na nauczycielkę.

Aisling Biteford

- No... jak, wie pani, taż, że ktoś wydobywa, że... no uczucia i wspomnienia kogoś...
Stwierdziła, że więcej się nie odezwie.

Maxwell Ingart

- To czytanie ludzkiego umysłu - mruknął Ingart dodając do wypowiedzi Amelii i walcząc z guzikami, które na złość nie chciały znaleźć swoich miejsc. - Przeciwstawna jej jest oklumencja.
Wreszcie udało mu się uporządkować szatę. W miarę.

Ian Murray

- Myśli nikt nie przeczyta - zaprotestował. - Ale może poznać ich... nie wiem, jak to ująć, zabarwienie?
Spojrzał na nauczycielkę.

Maxwell Ingart

- Ja bym dał, że to raczej wspomnienia, uczucia, doznania... A zatem właśnie myśli. Choć nie do końca bezpośrednie. Bo przecież obrazy można przeglądać podczas legilimencji, prawda?
Ingart jak zwykle ochoczo wdał się w polemikę.

Ian Murray

- Obstawiam zabarwienie - odparł od razu Murray. - To tak, że możesz określić, czy twoja... hm, ofiara... ma myśli przepełnione nienawiścią, czy, bo ja wiem, odnosi się do ciebie z sympatią... Przebłyski wspomnień to raczej rzadki element legilimencji, nieprawdaż?