Komnata sypialna Uriena Fawninga

Urien Fawning

Obszerne pomieszczenie zbudowane na planie sześciokąta foremnego. Ściany są pokryte fioletowymi gobelinami, wyszywanymi w złote ornamenty roślinne. Z gwiaździstego sklepienia zwisa drewniany, pozłacany żyrandol w kształcie feniksa z rozłożonymi skrzydłami.
Pomieszczenie ma trzy okna. Przy jednej z wolnych ścian stoi obszerne, mahoniowe łóżko, nakryte śliwkowym baldachimem. Na środku pokoju umieszczony jest okrągły stolik, przy którym stoją trzy krzesła - każde tapicerowane innym rodzajem materiału, o zupełnie innym kolorze. Co więcej, każde z nich ma inny wiek i pochodzi skąd inąd... Przy jednej ze ścian stoi wielka hebanowa szafa, sprowadzona z Afryki. Sporo miejsca zajmują porozstawiane wszędzie kufry i regały z książkami oraz zakonserwowanymi okazami roślin, zielnikami...

Urien Fawning

Do komnaty wszedł Fawning.
Podszedł do stojącego na ziemi, przy łóżku, gramofonu, nastawił jakąś mugolską muzykę, po czym rzucił się na łóżko. Przymknął oczy na kilka sekund. Wstał jednak znowu, by zamknąć drzwi na klucz - samodzielnie; nie lubił używać magii, gdy było to niepotrzebne. Powrócił na łoże i ponownie zmrużył powieki, które stały się mokre od łez. Jedyną osobą, która znała ból dyrektora był on sam... I nie chciał się nim z nikim dzielić.
Pogrążony w głębinach samego siebie, zasnął.
Był sam jak palec.
Nawet jego kot pałętał się gdzieś, po korytarzach Hogwartu...

Profesor obudził się dopiero wieczorem i od razu pospieszył na kolację do Wielkiej Sali.

Urien Fawning

Fawning wrócił do komnaty. Spał dość długo w ciągu dnia, ale był nadal zmęczony. Położył się znowu do łóżka.

Urien Fawning

Gdy Urien obudził się na nowo, było już południe. Postanowił jednak wybrać się na Wielką Salę i coś zjeść.

Urien Fawning

Otworzyły się drzwi komnaty. Urien przepuścił Tristana, by ten wszedł pierwszy.
- To mój pokój. No i jak? Podoba Ci się? Twój jest za ścianą...

Tristan Miseris

Tristan rozejrzał się po pokoju.
- Egzotycznie - przyznał. - Widzę, że lubisz fioletowy.

Urien Fawning

- Bardzo. Siadaj. - Powiedział, wskazując na stół i krzesła na środku pokoju.

Tristan Miseris

Tristan usiadł na jednym z krzeseł - było cholernie wygodne.
- To wszystko z podróży?

Urien Fawning

- Z niejednej... Z bardzo wielu. Uwielbiam podróżować po świecie. Krzesło, na którym siedzisz, jest z Mongolii. Tamto jest z Węgier, a to z Polski.
Mówiąc to, usiadł na krześle z kraju między Bałtykiem a Karpatami.
- Często podróżujesz?

Tristan Miseris

- Ja? - zapytał zaskoczony Tristan. - Przez ostatnie lata głównie po Bałkanach - dalej się nie mogłe zapuszczać, bo na Węgrzech miałem praktyki, za długo niemgłem być poza akademikami, bo sajgon by się zrobił na moim stanowisku. Ale sam wyjazd na praktyki był dość... egzotyczny, jak dla mnie.

Urien Fawning

- Węgry to piękny kraj. I przyjazny dla nas, czarodziei, to najważniejsze. Chcesz może kawy? Albo czegoś mocniejszego? - spytał niewinnie Urien.

Tristan Miseris

- Może byc i coś mocniejszego - odparł Tristan.
Profesor znowu rozglądał się po pokoju, dyskretnie, aby nie wyjśc na wścibskiego.
- Całe Bałkany są przyjazne dla czarodziei, pomimo tej mugolskiej wojny sprzed kilku lat - zauważył. - Turcja też jest bardzo magiczna, byłem tam ostatnio na wakacjach. Czuć tam tego ducha wieków, jakby się nie zmieniła przez te lata. Fajne wrażenie.

Urien Fawning

Fawning wstał od stołu i podszedł do jednej ze skrzyń, w której trzymał alkohole.
- Likier kawowy czy miętowy, a może z ostrężnic?

Tristan Miseris

- Z ostrężnicy - odparł Tristan. - Nie lubię wymalazków.

Urien Fawning

Fawning wyjął ze skrzyni kryształowy flakon i dwa kieliszki. Postawił je na stole i nalał do nich likieru. Wziął kieliszek, uniósł go do góry i rzekł:
- Bruderszaft!