Korytarz na siódmym piętrze.

Fauntley Prentice

Słuchał jej w skupieniu, które absolutnie do niego nie pasowało. Jego mimika nie była stworzona do skupiania, jego natura nie była stworzona do skupienia, jego ciemne, potargane wlosy nie były stworzone do opadania na skupioną twarz. Po prostu NIE. I koniec.
Dalej trzymał ją za ramiona, chociaż zrezygnował z tatralności. Ot, jakoś tak delikatniej.
Kiedy skończyła, przytaknął tylko, wydając z siebie elokwentne mhm i nadal patrząc jej w oczy.

Perpetua Scout

- Panie Szpieg, czy pan aby na pewno powinien się ze mną zadawać? - zapytała konspiracyjnym szeptem po dłuższej chwili, w której trwało to dziwne milczenie. - Ktoś może widzieć, ktoś może donieść wyżej... Czy ta dyskusja jest warta takiego ryzyka? Przecież myśmy wrogowie właściwie! Może pan stracić prace, klientów, a nawet życie! Panie Szpieg, ja się o pana boję - stwierdziła z doskonale udawaną troską w głosie, ciągle utrzymując to spojrzenie. Zdaje się, że była zwolenniczką tej dziecinnej argumentacji "ale to on zaczął!".

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się pod nosem i nieco pochylił, opierając dłonie na parapecie.
- Urocza Pani Szpieg - wyszeptał jej do ucha. - Czy zdaje sobie pani sprawę z tego, jak mało mnie to obchodzi?
Po zadaniu tego retorycznego pytania odsunął się, ale niewiele, tylko tyle, żeby widzieć jej twarz.

Perpetua Scout

- A czy zdaje sobie pan sprawę z tego, że zbliżanie się do Uroczej Pani Szpieg może grozić atakiem? Bynajmniej nie tylko ze strony klientów, wrogów, a także niej samej?
Przecząc własnym słowom wykrzywiła usta w jakimś pseudozłośliwym grymasie, który, co tu dużo gadać, był po prostu bardziej uroczy niż odpychający.

Fauntley Prentice

Spojrzał na nią ze źle skrywaną zaczepnością i niedowierzaniem. Za to z dobrze zagranym politowaniem.
- Urocza Pani Szpieg, komu, no komu pani grozi? Mnie? Pogryzionemu - uśmiechnął się, a dziwna blizna na jego policzku wydała się jeszcze dziwniejsza - połamanemu wielokrotnie i... - uniósł nadgarstek ukazując nieciekawe choć nieco... ekscentryczne nie zdał. Zawachał się na chwilę. Bo jak nazwać to coś? - I... wielokrotnie opisanemu szpiegowi?
Nie odsunął się. Absolutnie.

Perpetua Scout

- Tak, właśnie panu, panie Szpieg. Zresztą widzi tu pan kogoś innego, komu mogłabym grozić? - Rozglądnęła się teatralnie, jednak niezbyt przestrzennie. - A urazy nie świadczą o doświadczeniu, ale kruchości, niedbalstwu i niedokładności. Nie ma się czym chwalić. Naprawdę - dodała jadowicie z dziwnym błyskiem w oku, skupiając na nim ponownie uwagę.

Fauntley Prentice

- Kruchości? Niedbalstwu? Niedokładności? Urocza Pani Szpieg... - powiedział z politowaniem, patrząc na nią spod swojej ciemnej grzywki. - Proszę mnie nie zmuszać do zmieniania zdania o pani uroczej osobie!...
Zamilkł na chwilę, z zaczepnym uśmiechem na ustach, przyglądając się jej.
Lubił te błyski. Lubił wszystkie błyski, które świadczyły o tym, że bezpieczeństwo nie zawsze jest po jego stronie. Zaraz, jak to się nazywa? Masochizm?...
Odgarnął niesforne kosmyki, które nieprzycinane zaczęły robić się bezczelne i wpadać mu do bladozielonych oczu. A on chciał przecież widzieć wszystkie błyski, prawda? Nawet te najmniejsze.
Uniósł nieco zadziornie podbródek.
- Widzę na podłodzę pająka. Małego - powiedział, i powódł wzrokiem znacząco w dół. Rzeczywiście, rpzy jego bucie przebiegał pajączek. - Jemu mogłabyś, niewinna istoto, grozić. Ale byłbym bardzo nie rad z faktu, że poświecasz mu więcej uwagi niż mi.
To było normalne zdanie. Wypowiedziane pół-żartem, pół-serio. Ale właściwie wiele pokazywało. Że jest egocentryczny, zaborczy i, chociaż sam o tym nie wiedział, że potrafi być chorobliwie zazdrosny. Baaaardzo chorobliwie.

Perpetua Scout

- Panie Szpieg, litości - zaśmiała się sucho, teatralnie rzecz jasna. Poprawiła przy okazji i własne bezczelne kosmyki. Nie przeszkadzały jej, aczkolwiek... Taki odruch, po prostu. - A cóż to za przyjemność grozić pajączkowi?
Spojrzała na niego pytająco, uroczo i... wojowniczo.

Fauntley Prentice

- Nie wiem, nigdy nie próbowałem - odpowiedział, odprowadzając pajączka wzrokiem. Wyminął ich już i biegł szaleńczo przed siebie.
Fauntley'a przestał interesować - właściwie to nigdy nie zaczął.
Spojrzał spowrotem na Perpetuę. I uniósł brwi.
Chyba jej się przyglądał.

Perpetua Scout

- I znowu pan obserwuje - westchnęła dramatycznie, pochylając się nieco do przodu. - Czyżby mi pan aż tak nie ufał? Bo może zdradzę pański interes, zawiodę albo za plecami będę spiski knuć? Cóż za podejrzliwość i niewiara. W końcu... gdzieżbym śmiała!

Fauntley Prentice

Nie przerwał obserwacji pomimo tego, że został zdemaskowany. Cóż... nie bardzo zależało mu nawet, żeby to ukrywać. Bo po co?
- Właśnie - powiedział powoli. - Gdzieżby pani śmiała?
Zamilkł z dziwnym uśmiechem na ustach.
- Zresztą... czy muszę się pani przyglądać tylko z nieufności? - zapytał, rzucając krótkie spojrzenie ponad jej ramię, za okno, na niebo.

Perpetua Scout

- A z jakiego powodu jeszcze?
Odpowiedziała zaczepnie i zaczepnie się uśmiechnęła.

Fauntley Prentice

- Z ciekawości? Z braku innych obiektów? Z nudy? Z wrodzonego zamiłowania do obserwacji? Z sympatii? Z czystej złośliwości? - Odpowiedział szybko zadanymi pytaniami, unosząc brwi. - A może po to, żeby plotkarze mieli o czym paplać? - zapytał, przypominając sobie, że świadkowie wcale nie są potrzebni do rozprzestrzeniania się plotek. Uśmiechnął się do własnych myśli.

Perpetua Scout

- Plotkarze o szpiegach nic wiedzieć raczej nie powinni. O ich tajnych spotkaniach też nie. - Zacmokała ustami, pozbywając się nachalnego, wesołego grymasu. - I mam nadzieję, że to pan rozumie. Inaczej zacznę grozić - ostrzegła, obserwując go czujnie. - Bo jeszcze nie zaczęłam.
Potrząsnęła kasztanową czupryną i...
- Więc skoro już mnie pan o szpiegowanie pańskiej osoby nie podejrzewa, czemu nie zostanę oddelegowana? - zagadnęła. Może z ciekawości, a może ponownie zaczepnie? Kto ją tam wie.

Fauntley Prentice

- Szpiedzy? Tajne spotkania? Przeceniasz ich zdolności logicznego myślenia - powiedział nieco pogardliwie, uśmiechając się jednak. - Im wystarczy o wiele mniej do sensacji.
Zmrużył nieco oczy.
- Kaprys, niewinna istoto - odpowiedział po chwili. - A może egoizm - dodał, wzruszając ramionami.
Cóż.