Główny księgozbiór.

Matthew Gainsborough

- Nie ma za co - wzruszył ramionami.
Odwrócił się i zerknął uważnie na dziewczynę.
- Zauważyłem, że wyrwałem kartkę niestarannie - wyjaśnił spokojnie- Mogłem poluzować zszycie, a z doświadczenia wiem, że latające kartki to nic dobrego.

Crystal Sanders

Uśmiechnęła się tak typowym dla niej, ledwie zauważalnym uśmiechem...
-Dzięki jeszcze raz i..... już Ci nie przeszkadzam...-weszła z powrotem pomiędzy regały, aby chłopak nie zauważył rumieńca. który zagościł na jej twarzy pod jego uważnym spojrzeniem, rzucając jeszcze krótkie do zobaczenia....

Matthew Gainsborough

Tu dziękuje, tu się żegna, tu znika za regałami... Dziwna ta dziewczyna.
Wydał z siebie przeciągłe hmmm... Skoro już zdążyli się pokłócić i pogodzić, mogli się przynajmniej zapoznać. Jeden dom, jedne lekcje, inne pierdoły... Ale skoro nie miała ochoty, cóż. On za tym płakać nie zamierzał.
Nie zamierzał również powtarzać po raz kolejny "nie ma za co" czy czegoś w tym stylu, bo i po co. Regały nie wyglądały na zainteresowane rozmową.
Odwrócił się więc i wyszedł.

A po piętnastu minutach powrócił z kubkiem świeżo zaparzonej kawy i od nowa zabrał się za swoją robotę.
Owszem, lubił wieczory w bibliotece.

Natalie Hepburn

Tup, tup, tup, tup.
Ciche stąpnięcia brzmiały jak wystrzał z karabinu pośród ciszy w bibliotece.
Tup, tup, tup.
Matthew Gainsborough, zajęty czytaniem, bynajmniej nie powinien zwrócić na to uwagi.
Tup, tup.
Natomiast poczuć czyjeś pachnące terpentyną dłonie z pewnością już tak. Bo oto zasłoniły mu pole widzenia.
Cichy głos, który rozległ się tuż przy jego uchu należy do znajomych:
- Jeśli zgadniesz kto to taki, to dostaniesz dwa buziaki...

Crystal Sanders

-Głupia Ty... Crystal nie była zadowolona z obiegu sprawy, właściwie chciała podtrzymać rozmowę, a na pewno nie miała zamiaru znikanąć za regałami...
yhhhh.... w życiu są wzloty i upadki... wzięła jedną z książek, tym razem bez dłuższego zastanowienia i wyszła z biblioteki, roznosząc za sobą delikatną woń pomarańczy, ponieważ popołudnie znów spędziła w oranżerii...

Matthew Gainsborough

Mimowolnie zamienił skupiony wyraz twarzy na uśmiech, bo mimo tego iż zajęty, dosłyszał dobrze znany mu chód, nim jeszcze poczuł w powietrzu nikłą woń terpentyny, przemieszaną z damskimi perfumami i miękkie dłonie położone na oczach.
Przez chwilę udawał, że się zastanawia.
- No pomyślmy... - mruknął niskim głosem - A co się stanie, jak nie zgadnę, Natalie..?
Ojej. Spalił zagadkę.

Natalie Hepburn

- Obawiam się, że już zgadłeś - szepnęła panna Hepburn.
Zaśmiała się, odsuwając dłonie i usiadła obok Matta, zerkając, co też czyta.
Jak zwykle z torbą przewieszoną przez ramię, ze szkicownikiem pod pachą i pędzlem we włosach.

Matthew Gainsborough

Zamknął energicznie książkę i zmierzył pannę Hepburn nieprzychylnym spojrzeniem.
Chrząknął znacząco.

Natalie Hepburn

W pierwszym momencie zmarszczyła brwi i spojrzała nań z niezrozumieniem.
- A - mruknęła, a jej twarz rozjaśnił uśmiech. - No, tak, zapomniałam o buziakach. W czółko, brodę, policzek, usta...?
Przechyliła głowę, spoglądając na Matta, tym razem figlarnie.

Matthew Gainsborough

Bardzo miło z jej strony, że przechyliła główkę. Ułatwiła Mattowi zadanie, gdyż ten po prostu nachylił się nieznacznie do przodu i sam odebrał obiecaną nagrodę.
Ostatecznie nie wywiązała się z początkowej umowy, mógł więc sobie pozwolić na małą rekompensatę, czyż nie..?

Natalie Hepburn

W usta.
Niemal się nie roześmiała, przymknąwszy oczy.
Rekompensata, rekompensatą, sama proponowała, czyż nie?

Matthew Gainsborough

No, propozycja, można rzec, została rozpatrzona pozytywnie.
Ale... Z czego tu się było śmiać...?
Czyżby dłoń, która wsunęła jej się we włosy połaskotała szyjkę...? A może zabawnym było, że ponury pan Gainsborough smakował słodką kawą z mlekiem i cukrem..?

Natalie Hepburn

Pan Gainsborough smakował wybornie, jeśli o powyższym mowa.
Natalie, miast się roześmiać, zarzuciła mu ręce na szyję.
Może to faktycznie była ta dłoń.
Zniszczy jej misterny węzeł!

Matthew Gainsborough

Oczywiście, że zniszczy! Włosy, jak wiadomo, podobnie, jak artyści, kochają wolność od wszelkich węzłów, warkoczy, splotów, frotek, kokard, spinek i innych wytworów, dlatego obowiązkiem Matta były działania włosowyzwoleńcze, które z resztą podjął.
A skoro powitanie mieli już za sobą...
- Czemu zawdzięczamy tę miłą wizytę, ja i moja kawa...?
Przesunął palcem po brzegu kubka, zerkając na pannę Hepburn i jej wyzwoloną fryzurę.

Natalie Hepburn

Uniosła brew, spoglądając na tę jego kawę.
- Nie mogę odwiedzić... - zawahała się. - Was; ot, tak, po prostu?
Uśmiechnęła się, kolorowymi palcami przeczesując wyzwolone włosy i włożyła pędzel do torby.