Korytarz na piątym piętrze.

Theophil Venom

Świetnie. Nikt nie wie o co chodzi, to skąd on może to wiedzieć? Nie wymagajmy od niego zbyt wiele. Dalej zaciskał powieki, jakby się przed czymś bronił.
Nie wytrzymał długo. otworzył oczy. To tyle, jeśli chodzi o postanowienia. Spojrzał na Puchonkę. Puchonka. Prawie jak Puchon. Fauntley.
I gdyby nie to, że dziewczyna miała wyraz twarzy, jakby zaraz miała się rozpłakać, rzuciłby w jej kierunku kilka niemiłych słów. Z czystej głupoty i skojarzenia każdego Puchona i Puchonki z Fauntleye'm. Czyżby kolejna trauma?
A dziewczyna faktycznie rozpłakała się i uciekła. I zostawiła torbę. Czy ktokolwiek oczekiwał, że on ją zabierze? Bez przesady! Miał mokra koszulkę, to go usprawiedliwiało. I jego głupota i idiotyczne przekonania. Bo dziewczyna była Puchonką. I to w zasadzie było decydujące. Rozejrzał się. Został sam, choć nie do końca. Gdzieś tam czaiła się jeszcze jedna postać, ale nie zwrócił na nią uwagi, bo po chwili ruszył w jakimś kierunku.

Tibby McGregor

Schody ciągnęły się i ciągnęły. Podśpiewując jakąś pioseneczkę, spuściła głowę i wbiła swój wzrok w drewnianą podłogę. Na nieszczęście musiała zderzyć się z...
Ej, Ciebie nie znam. Kim jesteś?
Zamiast powiedzieć przepraszam, spojrzała tylko swoimi wielkimi, niebieskimi oczyma w nieznajomego.

Theophil Venom

Mruknął coś niezrozumiałego nawet dla siebie, przeklął w duchu Isie, bo koszulka była nieźle nasiąknięta i przylepiła mu się do brzucha.
Znowu. Zapoznajmy się. Na którym jesteś roku? Lubisz numerologię? A sok dyniowy?
- Nie! - powiedział chyba za głośno. Spojrzał na dziewczynę i dotarły do niego jej słowa. Zmarszczył brwi. Jak miał właściwie na imię? Cholera, był już chyba zmęczony.
- Ej, Hildegardusz. - Niewiele myśląc przedrzeźnił ją nieco. No i podał to samo imię, co Abby. Zaczynał się do niego przyzwyczajać. Hildegardusz, hmm... Nawet ładnie. Uśmiechnął się do siebie. Był zadowolony ze swoich umiejętności słowotwórczych.

Tibby McGregor

Jejku! Obsmarkana koszula? Błe! To było zdecydowanie to, czego Tibby nie lubiła najbardziej ze wszystkich rzeczy na świecie. Pedantyzm ujawnił się w najmniej oczekiwanym momencie.
Słysząc to dość rzadkie imię przystojnego Ślizgona, cicho się zaśmiała, zakrywając usta dłonią. Szybko jednak spostrzegła jego zdziwione spojrzenie i odchrząknęła. Pozwoliło jej to, na powrót do poważnej miny. Zwęziła usta i powiedziała:
- Brunchilda Flotcherer.

Przesadziłam z tym imieniem, nie?

Theophil Venom

No, to naprawdę świetnie. Brunchilda. Może być i Brunochildonina, nie zależało mu szczególnie na wnikaniu w te sprawy. Jeszcze się zaśmiała. Nie wiedział za bardzo dlaczego. Modlił się tylko, by nie zadała jednego z tych głupich pytań.
Na którym jesteś roku? Wolisz wróżbiarstwo czy mugoloznawstwo?
W głowie myśli tłoczyły się i przebijały nawzajem przez jakąś barierę, za którą zwykle pozostawały. Tak, faktycznie był zmęczony. I skołowany. I obśliniony, bądź obsmarkany, nadal nie wiedział.
Co sądzisz o emancypacji skrzatów?
Zakrył uszy dłońmi i nie panował już za bardzo nad tym, co działo się w jego głowie. Biedny, rozchwiany emocjonalnie Ślizgon.
Masz jakieś zwierzątko?
- Nie! - tym razem wykrzyknął to zdecydowanie za głośno.

Tibby McGregor

- Zdecydowanie potrzebujesz psychoterapeuty. - Stwierdziła, lekko poklepując go po ramieniu.

Theophil Venom

Co?! Psychoterapeuty?! Przecież nie jest jakimś psychopatycznym zabójcą, do cholery! Miał ochotę wykrzyczeć to tej dziewczynie w twarz, ale jego uwagę zwróciło coś innego.
- Nie radziłbym... - urwał. Spojrzał na rękaw. Tak, na ramię. Było jednak suche. Przecież Isie nie sięgała mu tak wysoko. Zamrugał nerwowo. Odchrząknął.

Tibby McGregor

- Nie radziłbyś... czego? Poklepywać cię? Dalej pytać? Przejść obok ciebie? CZEGO? - naciskała, przyglądając mu się z ciekawością. Oparła się wygodnie o poręcz schodów i cierpliwie wyczekiwała kolejnych napadów agresji u tego psychopatycznego i śmiesznego Ślizgona.

Słodki.

*

muszę już iść. dokończymy innym razem, buczko.

Theophil Venom

Zamlaskał cichutko. Tak sobie, z bezsilności. Bo świat jest parszywy, ot co. Westchnął. Nie za bardzo wychodziło mu tłumaczenie czegokolwiek. To była ślepa uliczka.
- Widzisz... - Zaczął beznamiętnie, być mieć czas na przemyślenie swojej wypowiedzi. - Byłem pewien, że skoro mam mokrą koszulkę, a ty jej dotykasz, to... - Spojrzał wyczekująco na dziewczynę, jakby to ona miała dokończyć za niego. - Ubrudzisz się! Tak! Właśnie tak!
Uśmiechnął się, bo był z siebie dumny. Jak na stan, w którym się znajdował, wypowiedział się dość składnie. Nie dorzucił jednak, że później zorientował się, że Isie nie sięga mu do ramienia, więc tam bluzka jest sucha. Nic się nie stało wielkiego, prawda?

Abigail Patton

Abbie, po nocy spędzonej na pochlipywaniu, była czerwona, zapuchnięta i trochę naburmuszona. Nawet się nie uczesała, toteż wyglądała jak upiór, z jednej strony zakończony mysią, szaloną czupryną, a z drugiej - dziwnie dużymi, nieproporcjonalnymi stopami. Doskonale wiedząc o swoim okropnym wyglądzie, spuszczała głowę jak najniżej, modląc się, żeby nikt jej nie zauważył. Wróciła tu tylko ze względu na torbę.
Podniosła ją z ziemi, po czym - zupełnie bez powodu, tak ze złości na samą siebie -zaczęła bardzo rzewnie ryczeć.

Abigail Patton

Ponieważ na horyzoncie nie było żadnego przystojnego Gryfona/Krukona/Puchona/Ślizgona, postanowiła iść stąd, najlepiej - nad jezioro.
Kiedy jednak podniosła się z zimnej posadzki, poczuła, że jednak musi sobie jeszcze trochę popłakać.
Rzecz jasna, to właśnie zrobiła.
Po chwili buczenia w rękaw szaty, poderwała się i zaczęła biec ile sił w patykowatych nogach.

Tibby McGregor

Polubiła tego dziwnego chłopaka. Hildegardiusza. HAHAHA!
Przechyliła lekko głowę, patrząc na bruneta z trochę innej perspektywy. Chciałaby mieć w tej chwili aparat fotograficzny i zrobić mu zdjęcie. Lubiła kolekcjonować portrety dziwaków. On nim był na sto procent. Dwieście nawet, jeśli się uprzeć.
Wyciągnęła przed siebie ręce i ułożyła je tak, jakby w dłoniach trzymała swój ukochany aparat. PSTRYK. Zdjęcie gotowe.
Mam cię.

Po chwili milczenia przechyliła głowę na drugą stronę.

Theophil Venom

Przyjrzał się badawczo dziewczynie. Wariatka, no poważnie wariatka. Czy w tej szkole nie ma normalnych ludzi?! Albo palą koty na korytarzach, albo zachowują się jak schizofrenicy. No cóż. Jak nie zapyta, to się nie dowie.
- Co robisz?

Tibby McGregor

- Upamiętniam chwilę twojej zdecydowanie największej porażki w dniu dzisiejszym. O ile nie w całym życiu. Jak można dać się tak... osmarkać? - zdecydowanie nie chciała usłyszeć odpowiedzi. Prowokacja, dobra rzecz.

Theophil Venom

Jak ona może? Jak ona... Zaraz. Chwilka. Spokojnie. Wdech, wydech i te sprawy. Przecież to tylko proste pytanie, na które można udzielić prostej odpowiedzi. Bez nerwów i jadu cieknącego po brodzie. Przecież to proste.
- Dziewczyno! Wiesz CZYJE to są smarki? Uwierz, nawet ci się to nie śniło! - wykrzyknął, po czym dodał teatralnym szeptem:
- Za kilka lat ta koszulka warta będzie miliony.