Korytarz na piątym piętrze.

Theophil Venom

Dostał lekkiego szczękościsku w odpowiedzi na ostatnie słowa Tibby. Z tego też powodu nie odkrzyknął jej nic. W zasadzie nie zależało mu na tym, by się nie obraziła czy coś w tym stylu. Co ona mówiła na koniec? Adetokunbo? Naprawdę się tak przedstawił? Adeto...kunbo?
Nagle całą sytuacja wydała mu się niesamowicie zabawna. Praktycznie... do granic możliwości. Dlatego pierwsze co zrobił konkretnego, to pozbył się natychmiastowo szczękościsku i wybuchnął niekontrolowanym śmiechem. Śmiał się coraz bardziej, o ile to możliwe, trzymając się za brzuch. W końcu zrezygnował z utrzymywania pozycji pionowej i po prostu uklęknął, a nawet położył się na ziemi, nie będąc w stanie pohamować własnego śmiechu. Śmiech potęgowała duma, że sam ten śmiech spowodował. Kółeczko się zamykało, a on leżał na ziemi i nie czekał właściwie na nic.

Moira Agrus

Chwilę po tym, jak weszła na piąte piętro upatrzyła sobie jakiś przyjemnie wyglądający parapet. Usiadła na nim i przymknęła oczy.
Powinna pójść na śniadanie, bo była głodna.
Powinna napisać wypracowania, bo ma ich trochę zaległych.
Powinna napisać list do rodziców.
Powinna, ale nie robiła tego. Wolała siedzieć przy oknie i cieszyć się, że nic nie kołysze, nikt nie każe jej ćwiczyć uników ani nie wymaga od niej nie-wiadomo-czego.
Wsadziła rękę do kieszeni, bo przypomniało jej się o liście. Był. Leżał tam od nie wiadomo jak dawna, był cały pognieciony, trochę podarty, a po otwarciu okazało się, że trochę się atrament starł. I pachniał solą. Ale to nic.

Moira Agrus

Gdy w końcu przeczytała list, chwilę gniotła go w dłoniach. Potem zeskoczyła z parapetu, a wiadomość od rodziców skończyła jako kulka zgniecionego i solidnie zmaltretowanego papieru.
Ruszyła w stronę zakrętu i chwilę później za nim zniknęła. A następnie zeszła po schodach na dół.

Cayenne Derry

Przeszła niespiesznie przez korytarz postukując płaskimi obcasami szkolnych butów o posadzkę.

Cayenne Derry

Przeszła przez korytarz znowu czując nieznośną chęc na papierosa. Tym razem jednak była twarda, zniknęła za rogiem kierując swoje kroki do Wielkiej Sali.

Theophil Venom

Kiedy wytarzał się po wszystkie czasy, wstał i jeszcze lekko podśmiewając się, ruszył w kierunku schodów.