Główna sala

Terry Wingstock

Był nieco... Jakby to ująć... Zagubiony.

Szedł korytarzem, potem Natalie coś mówiła. A teraz leżał na łóżku. I najchętniej zwymiotowałby wszystko, co wlała mu do gardła kochana pani pielęgniarka.

Zacisnął mocno powieki i wzdrygnął się.
Może mu się śni...

Ailith Ingart

Rodzaj spojrzenia, jakim obecnie wodziła od Natalie do Terrego i z powrotem, dość szybko zmienił się z "Ale o co chodzi przepraszam?" na takie, które można wyrazić jednym lub dwoma niecenzuralnymi słowami.
- Coś ty mu zrobiła? - syknęła gniewnie, patrząc już wprost na pannę Hepburn.

Natalie Hepburn

Wyraz jej twarzy zmienił się momentalnie.
- Nic mu nie zrobiłam - prychnęła. - Wyszliśmy na mały spacer, a potem... Stracił równowagę i nim zdążyłam zareagować, upadł. Pielęgniarka stwierdziła, że to nic takiego, ale...
Przygryzła dolną wargę, spoglądając na Terry'ego.
- Wygląda nienajlepiej. Chyba jest za bardzo osłabiony na takie wyprawy.

Terry Wingstock

Zaraz, zaraz... Jak to upadł...?

Powoli usiadł na łóżku. Miał dosyć tego miejsca.
- Nic mi nie je...st - mruknął, potarłszy twarz dłonią.

Rozejrzał się, czy pielęgniarki nie ma w pobliżu.
Miał serdecznie dosyć tego miejsca.
Dosyć. Dosyć. Dosyć.
Chciał wyjść.

Ailith Ingart

Zmrużyła oczy, szare i czerwone. W tym ostatnim zabłysło coś dziwnego, nieswojego.
- Widziałam, jak on chodzi. Nawet _teraz_. Bujać to my, nie nas - wycedziła przez zęby i zacisnęła papierowo białe dłonie.
- Skoro jesteś tak nieodpowiedzialna, to nie trzeba było go nigdzie zabierać.

Terry Wingstock

Zerknął na Ailith z mieszaniną zdziwienia i zakłopotania.

A potem na Natalie.

- Moja wi..na. Panie wy..baczą. Ja wy..chodzę - sięgnął ręką do poręczy łóżka.

Natalie Hepburn

- Szło mu coraz lepiej - burknęła, marszcząc brwi.
Czuła się... winna?
Serce nadal waliło jej jak oszalałe.
- Terry, na pewno dobrze się czujesz? - zapytała niepewnie, doskakując do niego. - Leż. Musisz wypocząć i wyzdrowieć! - dodała łagodnie.

Ailith Ingart

Prychnęła krótko.
- Ty zostajesz, siedźcie sobie. To ja wychodzę.
I faktycznie, wyszła. Drzwi znowu trzasnęły.

Natalie Hepburn

Skrzywiła się i przymknęła oczy, modląc się o cierpliwość, kiedy usłyszała ten trzask.

Terry Wingstock

Nie no. Czuł się dobrze. Bardzo dobrze. Przepysznie.
Bosko. Super bosko. Anielsko wręcz.
Kurewsko anielsko.

Zaczął oddychać bardzo szybko. Był zły. W tym momencie był zły.
Był cholernie, cholernie zły.
- Dzięki Nat..alie. Już póź..no - stwierdził.

Natalie Hepburn

Chyba zauważyła tę złość. Prychnęła.
A potem wzięła swoją torbę i wyszła, nawet na niego nie patrząc.
- Życzę powrotu do zdrowia - rzuciła tylko.

Terry Wingstock

Wylazł.
Zebrał wszystkie siły i wylazł z sali.

Złość cuda czyni.

Ian Murray

Dobrze, że pielęgniarki nie było - miała do Iana zaufanie.
To chyba jednak by się skończyło, gdyby zobaczyła, co robi praktykant.
Otóż, siedział na zapleczu, przy stole zasłanym notatkami, otoczony konstrukcją z kabli, żarówek oraz luster poustawianych pod różnymi kątami. Najważniejszym elementem urządzenia były dwie metalowe szyny, między którymi młody Murray przesuwał różne proste symbole i tablice optyczne. Co jakiś czas zmieniał natężenie światła i ustawienie szkieł. Przed nim leżała rycina oka, zabazgrana strzałkami i notatkami, kilka kartek ze szkicami, niemal nieczytelnymi ze względu na kleksy. Zakrawało na cud, że Ian miał mimo wszystko idealnie czysty kitel.
I - och, drobiazg - drugą ręką manerwował przy długiej na kilka cali igle. Ostrze igły tkwiło...
cóż, w jego oku.

Terry Wingstock

Drzwi sali uchyliły się nieznacznie.
Lewo - czysto.
Prawo - czysto.
Wingstock wszedł do środka, bo, chwała bogom, pielęgniarki istotnie w pobliżu nie było.

Kiedy zajrzał na zaplecze, nie krzyknął. Nie zdziwił się. Ani nie przeraził.
Ostatecznie to było skrzydło szpitalne, tu pewne prawa po prostu nie obowiązywały, a kwestie moralne, typu co powinno się robić a czego nie, znikały gdzieś na szarym marginesie. Skoro już jednak Murray był taki zajęty sobą...
... Wingstock przypadkowo trzasnął drzwiami. Nie, nie jakoś głośno. Ot, tak.

- Oops..? - mruknął, zerkając z rozbawieniem na medyka. Tak. Medyka. Już nie znachora.

Natalie Hepburn

Wolnym krokiem weszła do szpitala, pocierając boleśnie pulsującą skroń.
Tak, uderzyła się. Podczas pracy nad swoim wielkim dziełem.
Koniecznie chciała wydobyć światło z cienia.