Stół Gryffindoru

Nola Rice

Zwróciła smutne oczy na Perpetuę.
- Co się tak szczerzysz? - wyjąkała żałośnie.
Nie chciała się rozpłakać jak mała dziewczynka, nie przy ludziach.

Perpetua Scout

- Ten sok jest okropny - rzuciła tylko, siadając obok. Odruchowo sięgnęła po dzbanek z herbatą. - Nie wiem nawet, czy nie okropniejszy od nich - dodała. A gdy nie rozlała cieczy, a dla odmiany wlała ją do kubka, rzuciła towarzyszce kolejne, wesołe spojrzenie. Uśmiechnęła się też pod nosem, gratulując sobie w duchu takiego postępu.

Nola Rice

- Oj, tak - zgodziła się ochoczo potakując. - Paskudniejszy od nich jest chyba tylko bazyliszek.
Zmusiła kąciki ust do drgnięcia ku górze. Wcale nie bolało.

Perpetua Scout

Zamieszała w kubku. Raz, czy dwa. Trochę nadgorliwie, ręce jej się widocznie trzęsły, ale twarz pozostała nieodgadniona.
- Wiesz, ten dom podobno zobowiązuje. - Tu zrobiła mało efektowną pauzę, w ciągu której zdała sobie sprawę, że najpierw się słodzi, a potem stara rozpuścić cukier. - A może w byciu Ślizgonem chodzi głównie o ciągle szukanie wrogów? Bezsensowną rywalizację? - Przybliżyła cukierniczkę, ciągle obserwując Nole. - A może po prostu wszyscy jesteśmy trochę niestabilni psychicznie... Wiesz, najpierw taki nazywa cię paprotką, a potem chwyta za różdżkę i chce jej użyć, a gdy mu nie dajesz powodu ku temu, to gotów po prostu nią w ciebie rzucić, uzasadniając potem owy ruch wrodzoną niezdarnością.
Posłodziła. Łyżeczkę. Płaską.

Nola Rice

Roześmiała się pierwszy raz od dawna. Ta samokrytyka Perpetuy bardzo ją bawiła. Ona sama nie potrafiłaby tak wprost mówić o swoich wadach. Raczej starała się je zduszać zanim wylęgło się z nich zło, a ta dziewczyna tutaj mówiła o nich jak o cechach charakteru, z którymi człowiek się rodzi.
Podążyła w ślady koleżanki i również nalała sobie herbaty, ale nie słodziła. Słodycz jej życia miała inne źródło. Nazywało się ono Antonio Banderas, a tak na poważnie to była to futrzana, łaciata, prychająca kulka o imieniu Momo, która obecnie znajdowała się w dormitorium, gdzie zapewne smacznie chrapała na wygodnym fotelu. Nola zreflektowała się i wróciła na Ziemię.
- Ale ty nie jesteś taka jak oni - zapewniła Perpetuę. Nie było to kłamstwo. Takie raczej półkłamstewko, ale na pewno nie kłamstwo. - Dziękuję za to, jak zachowałaś się wtedy w lochach. To było... coś. Stanięcie w obronie Gryfonki pewnie kosztowało cię wiele nerwów, co?

Perpetua Scout

No i kolejny uśmiech pod nosem (pewnie za chwilę dziewczyna dostanie szczękościsku).
- Nie stanęłam w obronie Gryfonki. Gdyby owa Gryfonka nie była tobą, mogę spokojnie stwierdzić, że bym po prostu opuściła lochy. - Wzruszyła niedbale ramionami, zrzucając przy tym z nich kasztanowe kosmyki. - A może chodziła także o przekorę, wszystko na odwrót, a może... też szukałam rywalizacji, ale twoja osoba była już zajęta przez moich, hmm, znajomych?
Rzuciła jej krótkie, rozbawione spojrzenie.
- Zresztą chyba mam w sobie coś z idealistki - dodała, szczerząc się i skupiając na herbacie.

Nola Rice

- Wszyscy chcielibyśmy, żeby świat był lekki, łatwy i przyjemny, ale taki świat istnieje tylko dla wybranych. Na przykład dla kotów. Czasami chciałabym mieć cztery łapy i spać całymi dniami. Choć tak na prawdę nie wiadomo czy taki kot to on śpi. Może wędruje po odległych czasoprzestrzeniach i jest ogromnie zajęty, żeby śpiąc w kilku rzeczywistościach nie zapomnieć gdzie jest jego prawdziwe "ja". - Zrobiła pauzę, bojąc się nagle, że powiedziała zbyt dużo. - W każdym bądź razie dziękuję za wszystko - skwintowała.

Perpetua Scout

- Witaj więc w świecie potępieńców, niechcianych przez idealny świat ludzi, którzy muszą uśmiechać się, chociaż ich nieidealny świat zwariował, podłoże ucieka spod nóg, koty ich obserwują z zaświatów, a osoby trzecie uważają za ściany i nie przyjmują do świadomości wyższości alergii nad chęcią paprotkowania.
Westchnęła cichutko pod nosem.
- Polecam się na przyszłość. Swoją drogą to jeszcze nie odwiedziłam Skrzydła na dłużej.

Nola Rice

- Nie wiem czy tam jest tak fajnie, jak opowiadają. Z pewnością zaletą jest to, że nie musisz chodzić na lekcje, ale mimo wszystko lubię moje ciało takim, jakim jest. Pomyśl sobie, że może ty jako paprotka i ja jako kot spotykamy się w skrzydle szpitalnym w drugiej nogawce spodni czasu. Nic nie jest niemożliwe. A teraz miłej nocy - powiedziała i powoli podniosła się z ławy.
Zabrała z sobą torbę i wyszła, a za nią widmo którejś z dziewięciu Momo.

Perpetua Scout

Uśmiechnęła się jeszcze po raz enty pod nosem i także wyszła.

Ailith Ingart

Przyszła, czy raczej: przyszli. Ona i Terry, przy czym Ailith zdawała się uważać na każdy jego ruch, jakby go pilnując albo coś.

Terry Wingstock

Usiadł przy stole.
I westchnął z uśmiechem. Chyba nie mógł uwierzyć, że w skrzydle serwowali dania z tej samej kuchni, która zaopatrywała jadalnię.

- Dzięki, Ailith. Że mnie sta..mtąd zabrała..ś. I w ogóle za wszystko - powiedział, zerkając na rudowłosą.

Sięgnął po bułeczkę. Chrupiącą, świeżą, złocistą bułeczkę.

Ailith Ingart

- Smacznego - mruknęła, patrząc gdzieś indziej. Usiadła obok i oparła łokcie o brzeg stołu, bez zbędnych komentarzy.

Terry Wingstock

Podziękował i zerknął na bok. Na moment przestał się uśmiechać.
No tak. Już zaczynał odnosić wrażenie, że...
A z resztą.

Westchnął z uśmiechem. Znowu.
- Poradzę so..bie. Już nie musi..sz mnie pilnowa..ć. Pewnie masz dużo na gło..wie - powiedział spokojnie.

Ailith Ingart

- Nie pilnuję, uważam - sprostowała. - Mogę iść, jak chcesz.
Jak zwykle spokojna, tak pokrętnie, jakby jej to wszystko wcale nie obchodziło.