Stół Huffelpuffu

Aisling Biteford

Może i Aisling była bardzo natrętną, wredną osóbką, która pojawiała się tam, gdzie nie trzeba. Ale dzisiaj naprawdę nie chciała przeszkadzać Fauntley'owi i Peppy w rozmowie. Nie chciała.
Chciała natomiast przejść obok nich, uśmiechnąć się szeroko i zjeść kilka tostów albo jajecznicę. I wypić gorącą herbatę, bo w tej wiosennej kolorami i krojem sukience było jej najprościej zimno.
Ale zobaczyła to coś. Ojej, najohydniejszą roślinę na świecie. Paprotkę. I Perpetua ją dotykała! Ona dotykała Perpetuę! Ojej!

Perpetua Scout

- Paprotkowanie, lekcja pierwsza.
Ukryła twarz w kubku, by nie widzieć jego miny. Słusznie?

Fauntley Prentice

Słusznie? Cóż.
Oblał się sokiem, a ściślej mówiąc, swój rękaw. I jakoś tak odruchowo zerwał się z krzesła - nie wiadomo tylko, czy przez sok czy słowa Perpetui. Stał przez moment, patrząc na swoją rozmówczynie, a potem zamrugał i zagryzając wargi zabrał się za pozbywanie wylanego soku. Wyciagnął nawet różdżkę z kieszeni i mruknął chłoczyść - efekty nie były powalające, bo wilgoć zniknęła pozostawiając plamę, ale cóż. Nie można mieć wszystkiego.
- Cześć, Isie - mruknął w stronę dziewczynki, nie patrząc jednak w jej stronę. Zajęty był teraz usuwaniem soku z blatu stołu.

Perpetua Scout

Odłożyła powoli kubek, przyglądając mu się niepewnie. Uśmiech jednak nie znikł jej z twarzy, ewentualnie złagodniał. Zmarszczyła brwi, ale nie zapytała o powód tej niezdarności.
- Cześć, Isie - powtórzyła po nim, a następnie zauważyła dziewczynę.

Aisling Biteford

- Trzeba to wyprać. - A to zabić, dodała w myślach, spoglądając z obrzydzeniem na paprotkę. - I cześć, cześć, Fauntley, cześć, Perpetuo.
Usiadła gdzieś niedaleko, rozejrzała się w poszukiwaniu czegoś jadalnego. Miętusy.

Fauntley Prentice

- Tak, wyprać - powtórzył po niej, spoglądając na swój rękaw. Co z tego, że to było teraz najmniej ważne.
Usiadł z powrotem, dla pewności przecierając stoł jeszcze serwetką - mistrzem w zaklęciach gospodarczych nie był z pewnością.
Nalał sobie soku do innej szklanki i milczał, udając, że przygląda się Iskierce (to przecież pozwalało mu odwrócić głowę w bok i nie patrzeć na tę beznadziejną paprotkę).

Perpetua Scout

- Hmm, Isie, spotkania z przedstawicielami kazachskiej mafii... przebiegły zgodnie z planem? - zagadnęła całkiem wesoło, teatralnym szeptem. Bo w końcu nic, a nic się nie stało i wcale, a wcale sytuacja nie była niezręczna. Modliła się równocześnie w duchu, by Iskiereczka pamiętała, o co chodzi.

Aisling Biteford

Siedem. Tyle mniej więcej miętusów była w stanie pomieścić Isie w buzi. Następnego już nie próbowała nawet wpychać, bała się, że jej coś wyskoczy, przeskoczy, zatańczy. Szczęka, szczęce.
- Jhhaaa nnshmylndfe shee ddkhkaaakm.

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się do Iskierki (co wyszło mu naturalnie dość mało efektownie), a potem zajął się przyglądaniem szklance i nieszczęsnemu sokowi, który znowu okazał się być sokiem dyniowym. Tak, ten widok był powalająco interesujący.
Rozluźnił nieco palce - szkło było cienkie, a on nie zamierzał odwiedzać Skrzydła Szpitalnego i dawać Ianowi poszyć sobie poprzecinaną rękę.

Perpetua Scout

Przechyliła lekko głowę. W jakiś mrocznych odmętach swojej głowy przywiązywała właśnie humor do krzesła, grożąc doniczką. A raczej rzutem nią. Cóż. Paprotki też były straszne, ale tylko i wyłącznie dla alergików.

Aisling Biteford

- A kthkeaeakf bhrostha dfyeymfh łfobtiekfalkhi thruhlaa thkepfie ijupbkfa!
Starała się mówić w miarę wyraźnie, ale z ośmioma (bo zmieścił sie jeszcze jeden!) miętowymi cukierkami w ustach jakoś plan trudny do zrealizowania. Ambitny, ale raczej nierealny.

Fauntley Prentice

Chyba powinien teraz wyjść. Ale miał przecież nie robić scen, prawda? No to nie robi. Tylko milczy, a milczeć może każdy. Może akurat gardło go zabolało?
Nie, nie boli, ale jak się odezwać, kiedy ta mdląca złość znowu urządza sobie gniazdko w jego żołądku? Nie da się.
Ale możnaby spróbować, prawda?
- Udławisz się zaraz - rzucił do Iskierki z bladym uśmiechem. Najwyraźniej żołądek nie ma nic do możliwosci mówienia - ewentualnie zabarwia głos nieco sztucznie spokojną nutą, ale to maleńki szczegół.

Perpetua Scout

Cóż, przyglądała się uparcie paprotce, nie pozbywając równocześnie absurdalnego uśmiechu pod nosem.

Aisling Biteford

- Kftuupbpfi! - chciała fuknąć. Raczej plujnęła. Wydusiła.
Czy oni nie widzą, że to widać? Czy oni nie rozumieją może? Przecież oni się kochają, to widać... no! Ja widzę, wzrok mam dobry, ale przecież, kurczę, niedobrze mi od tych cukierków, przecież ich nie wypluję, nie?

Fauntley Prentice

Odstawił szklankę, nienaturalnie ostrożnie i delikatnie.
- Isie, wypluj te cukierki. Bo naprawdę się udławisz. Ja nie znam się na pierwszej pomocy, a do Skrzydła jest daleko - powiedział z uśmiechem, trochę tak, jakby nie wierzył, że cos takiego się stanie, ale woli być ostrożny. Siegnął po sałatkę.
I znowu zaczął na swoim talerzy oddzielać groszek od kukurydzy. Swoją drogą, co za paskudne połączenie.