Stół Ravenclawu

Amelia Hammett

- Bo pewnie masz coś gorszego w zanadrzu - odparła i lekko się odsunęła od dziewczyny. - A ta peruka była boska. Zwłaszcza jak się jej zsuwała na oczy. - Amelia radośnie zarechotała, przez co o mało nie spadła z ławy. Na szczęście Jeanne chwyciła ją w ostatniej chwili.
- Dzięki - odparła.

Jeanne Monkson

- Nie ma za co.- odparła Jeanne, prostując koleżankę. - Nie martw się nie mam nic gorszego w zanadrzu. W każdym razie spodziewaj się mnie na najbliższej lekcji numerologii.

Amelia Hammett

Amelia spojżała na nią podejżliwie. Jakoś nie mogła uwierzyć w ten niewinny uśmieszek.
- Skoro tak mówisz - odparła odgarniając grzywkę. - A jak tam poszły ci SUMy? - zagadnęła chcąc zmienić temat. Jednak wciąż zerkała na blondwłosego nauczyciela. Wydawał jej się jakiś taki...dziwny?

Jeanne Monkson

- Generalnie, zaliczyłam. Wiadomo, najlepiej mi poszła historia magii, padłam na astrologii. Ale zdałam wszystko dość dobrze. A tobie - zapytała Jeanne, spoglądając na blondyna. ONMS, na pewno. Pewnie choduje śmieszki pod łóżkiem zaśmiała się cicho do swoich myśli.

Amelia Hammett

- Całkiem nieźle. Zaklęcia i tansmutacja rewelacyjnie, gorzej z historią. Nie wiem jak ty możesz to lubić. Przecież w tym nie ma nic magicznego, nie to co na zaklęciach. Tam przynajmniej coś się dzieje, a u Binnsa można było jedynie spać. I niezwykle się męczyć żeby nie zacząć chrapać. - Machnęła różdżką przywołując tym samym talerz z dyniowymi pasztecikami i wymownie spojrzała na Gryfonkę. - Rozumiesz o co mi chodzi?

Jeanne Monkson

- Rozumiem. Ale mimo to, historia mnie urzekła. Powstania, bitwy, blokady, to jest to co lubię. Za to kompletnie nie kapuję astrologii. Na szczęście nie muszę jej już oglądać. Lubię niebo, ale bez przesady. - powiedziała, biorąc łyżeczkę i chwytając za miseczkę budyniu.

[ja mykam. Puszczam na forum Gabe. Strzeżcie się!]

Amelia Hammett

- Zastanawiam się jakim cudem jesteśmy w tak dobrych stosunkach. Przecież z nas całkowite przeciwieństwa - zaśmiała się. - Astrologia jest wspaniała, zwłaszcza zajęcia praktyczne. - Mówiąc to spojrzała do góry na zaczarowany sufit. Sklepienie pokryte było delikatnymi punkcikami dalekich gwiazd, a gdzieś za pojedynczą chmurka ukrywał się sierp księżyca. - Tak, zdecydowanie do siebie nie pasujemy.
Jeanne przytaknęła i dziewczyny pożegnały się. Czas udać się na spoczynek.

Susane Walker

Susane podchodzi nieśmiało do stołu i mówi:
- Czeeść! Miło poznać, jestem Susane - Po czym przysiada się do Amelii oraz Jeanne.

Maxwell Ingart

Gdzieś między ludźmi można było dostrzec rudy przebłysk.
Długowłosy chłopak przyglądał się z konsternacją nowoprzydzielonej Gryfonce, jakby próbując dojść do tego, czemu znalazła się właśnie przy złocisto-czerwonym stole. Potrząsnął głową, odgarniając tym samym włosy z twarzy. Pozer. Oczywiście mógł odsunąć je ręką, ale nie. Był zbyt zajęty obracaniem w palcach świeczki i obserwowaniem, jak rozgrzany wosk spływa po jego paznokciach, zastygając kroplami bieli, a nierówny płomień unosi się i upada pod wpływem oddechu jakiejś rozgadanej piątoklasistki siedzącej obok.
- Would you light my candle? - zanucił, odsuwając się nieznacznie, by zrobić miejsce przechodzącej Susane.

Thrudy Steward

Szybko przemyka między ławami, po czym siada obok Susane. Spokojnie prostuje szatę, delikatnie ustawia torbę i poprawia sztućce. Krótkim skinieniem ręki wita nieznajome, po czym spogląda na dziewczynę obok i uśmiecha się nieznacznie.
- Już jestem. - Zaraz potem odwraca wzrok, by wybrać sobie przekąskę, a może, by uciec od lustrującej jej skołtunione włosy, turkusowej pary oczu.
Chwilę potem podchodzi do niej wysoka postać i wskazuje Puchoński stół. Thrudy spogląda na mężczyznę, a potem w stronę miejsca Huffelpuffu. Zabiera swoje rzeczy, rzuca krótkie cześć, po czym przenosi się samotnie do miejsca, które zostało jej przydzielone.

Maxwell Ingart

Chłopak dmuchnął na knot, sprawiając, że rozchwiana smuga dymu wzbiła się ku miejscu, gdzie powinien znajdowac się sufit, a aktualnie rozciągało się ciemnogranatowe niebo.
Poprawił okulary, umieszczając je przy nasadzie nosa i zmarszczył brwi z konsternacją. Zupełnie, jakby coś nie szło po jego myśli.
Wstając otarł dłoń o wewnętrzną stronę kieszeni. Woskowe "łuski" osypały się na obrus i podłogę, gdy ruszył ku stołowi Slytherinu.

Amelia Hammett

Dziweczyny usiadły przy stole i spoglądały na powoli schodzących się uczniów. Każda żuła dużego tosta i wpatrzona była we wrota Wielkiej Sali.

Sheena Sargeant

Sheena sięgnęła tym razem po słoik miodu i rozsmarowała kilka łyżek złocistego kleiku na toście.
- Ale mnie te Ślizgonki denerwują - oznajmiła i wpakowała sobie kanapkę do buzi.

Amelia Hammett

- Chodzą po zamku jakby pozjadały wszystkie rozumy - przytaknęła. - Niby nic nie mam do wężowatych, ale te dwie pannice wyjątkowo mnie denerwują. Zwłaszcza ta co rano była przy stoliku. - Amelia lekko się skrzywiła na wspomnienie porannego zdarzenia i wyżyła się na sałatce leżącej jej na talerzu.

Sheena Sargeant

- Tak, mnie też. - Kiwnęła głową.
Nalała sobie soku i siegnęła po koszyk z owocami.
- Te ich zachowania są żałosne - stwierdziła, bawiąc się jabłkiem. - Czasami mam dość tego podziału na domy - dokończyła, myśląc o całkiem sympatycznym i przystojnym Ślizgonie.