Błonia

Namrael Vivian · Wysłany: Śro 22:43, 07 Mar 2007 Temat postu:

Wróciłsię, ucałował siostrzyczkę i poszedł. Tym razem definitywnie.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy znowu schowała rękę do rękawa, rozcierając materiał o siebie. Zamruczała.
- Skąd w zasadzie jesteś? - spytała w końcu.

Leah Lullietus · Wysłany: Śro 22:54, 07 Mar 2007 Temat postu:

Z nikąd - powiedziała. W jej głosie słychać było więcej pogardy niż smutku. - Nigdy nie miałam domu, więc nie czuję się zbytnio przywiązana do żadnego miejsca.

Lucy D. Vivian · Gość

- Brak domu? Znam takich ludzi. Ale powątpiewam, byś się zaliczała do ich grona. Oni - oczy Lucy pociemniały - Wpadli w szczeliny świata, który ich już nie dostrzega. Ale to nieważne. Dlaczego uważasz, że jesteś znikąd?

Leah Lullietus · Wysłany: Śro 23:00, 07 Mar 2007 Temat postu:

Bo nie mam rodziny. Człowiek, tracąc rodzinę, traci też swój dom.
Wzrok wbiła w ziemię. To nie był jej ulubiony temat.
Ty tego nie wiesz. Masz Namraela. Nie musisz myśleć, że oni sobie gdzieś tam żyją, najszczęśliwsi na całym świecie, a ty jesteś sama. On cię nigdy nie zostawi i nigdy nie pozwoli ci tak się czuć.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy spojrzała na Leah. Wyjęła dłoń z rękawa. Popatrzyła na Leah bez żadnej emocji. Wydawało się to jednak całkiem naturalne. Dziewczynka nie potrafiła współczuć.
- Rodzina. To ciekawe pojęcie. Widzisz, mój brat jest jaki jest. Słodki, miły, kochany, ale i mnie kiedyś opuści. Znajdzie sobie żonę, nadaje się na takiego. Żyję ze świadomością, że zostanę sama. Wiesz, nie da się przezwyciężyć samotności. Ludzie rodzą się sami. I umierają sami. To ludzka rzecz. Bo cóż, czy umierając zabierasz ze sobą najbliższych? Nie. Nigdy.
Lucy potarła powiekę.
- Twoją kwestią jest teraz znaleźć sobie taką rodzinę, o jakiej marzysz.

Leah Lullietus · Wysłany: Śro 23:08, 07 Mar 2007 Temat postu:

Rodzina to rzecz, którą się ma albo nie ma, z racji urodzenia - odpowiedziała, podnosząc głowę. - Nie da się jej kupić czy znaleźć na drodze. Namrael się wyprowadzi, ale zawsze będzie twoją rodziną. Zawsze. Nawet po śmierci, która nastąpi albo i nie. - Prychnęła. - Życie samemu może nie jest najweselsze, ale masz rację, nie da się go przezwyciężyć.
Przerwała na chwilę, żeby złapać oddech.
Kiedy byłam małą dziewczynką, taką kilkuletnią, wierzyłam, że mamusia wróci i wszystko będzie dobrze. Ale jej nie ma, a ja muszę żyć dalej. - Napotkała wzrok dziewczynki. - Chyba nie radzę sobie najgorzej, co nie?

Lucy D. Vivian · Gość

- Nie radzisz. Brak mamusi to wcale nie taki problem - stwierdziła Lucy beznamiętnie - Miałam pięć lat, jak moja opuściła ten ziemski padół. Co do Namraela, rodzina to także kwestia sporna. Będziesz miała dzieci - więc one także na zawsze pozostaną Twoją rodziną. Tutaj nie ma dyskusji. Ja zaś czasem uważam, że trzeba doceniać ich takich, jakimi są. A jak się nie ma nikogo, znaleźć przyjaciół. Nie słyszałaś, że przyjaciele to nagroda od Boga za rodzinę?

Leah Lullietus · Wysłany: Śro 23:13, 07 Mar 2007 Temat postu:

Nie słyszałam. Mam z Bogiem pewne... zatargi. - Znów nie udało jej się powstrzymać od gadania. - Przyjaciele to nie jest dobry materiał na cokolwiek. A im więcej ich, tym gorzej.

Lucy D. Vivian · Gość

- Frazesy. Są dobrzy i przydatni, to bardzo praktyczna sprawa - dziewczynka uśmiechnęła się z pragmatyzmem - Trzeba po prostu umieć dobrze wykorzystać fakt posiadania.

Leah Lullietus · Wysłany: Śro 23:15, 07 Mar 2007 Temat postu:

Trzeba ich posiadać - ucięła. I tak już zbyt wiele powiedziała.

Lucy D. Vivian · Gość

- To też nietrudne. Bo widzisz, unikanie ludzi to masochizm. Człowiek to istota społeczna, żadne zwierzę nie żyje samotnie. Prędzej czy później musi się rozmnażać.

Leah Lullietus · Wysłany: Śro 23:19, 07 Mar 2007 Temat postu:

Później to piękne słowo. Masochizm zresztą też - powiedziała, uśmiechając się niemrawo.

Lucy D. Vivian · Gość

- Oj, Leah. Naprawdę - Lucy skrzywiła się - Czasem zachowujesz się jak kupka nieszczęścia, mówił ci to ktoś? Branie się w garść to podstawowa kwestia przetrwania. Inaczej zjedzą cię wyższe drapieżniki.

Leah Lullietus · Wysłany: Śro 23:25, 07 Mar 2007 Temat postu:

Sama jesteś kupka nieszczęścia - warknęła. Mała zbyt łatwo ją denerwowała. - Nie jestem nieszczęśliwa. Poniżona, zdruzgotana, załamana, przybita czy melodramatyczna. Nie mam depresji, kryzysu osobowości czy czegoś jeszcze gorszego. Taki mój styl bycia. Smutny.
Po chwili dodała:
Jakbyś nie zauważyła, jestem szczęśliwa.