Dziedziniec

Perpetua Scout

Tylko niech nie ryzykuje tego na głos. Wiesz, dumna Ślizgonka i inne arystokratyczne brednie kończące się na "upadła mi, a to pech!".
- W końcu obiecałam - zauważyła z dziwną nutą w głosie. Czyżby to było zrezygnowanie?
Bez dalszych i zbędnych komentarzy podała mu fiolkę o dość ładnej kolorystycznie zawartości. Smacznego życzymy.

Matthew Gainsborough

Uśmiechnął się promiennie, zupełnie jakby właśnie otrzymał w prezencie coś o niebywałej wartości. Kilkakrotnie obrócił fiolkę w palcach, przemieszał jej zawartość i przyjrzał się barwie, dobrze udając, że zna się na rzeczy.
- Dzięki. Jestem Twoim dłużnikiem - stwierdził wesoło, nachylając się w jej kierunku i dając krótkiego buziaka w policzek.
A potem wstał i pomaszerował do szkoły w tempie szybkim, gwiżdżąc jakąś żwawą melodię.

Perpetua Scout

Wariat, czyż nie?
Po chwili kontemplacji nad ostatnimi pięcioma minutami skierowała się w przeciwnym kierunku. Błonia. Noc. I tak dalej.

Aisling Biteford

Była zła. Wściekła. Jakoś trudno to sobie wyobrazić, bo złość raczej u Iśki nie występuje, ona od razu rozpacza i płacze, ale tym razem naprawdę się zdenerwowała. Na wszystko. A ta smutna minka nic nie znaczy - zauważmy, że skoro Biteford rzadko kiedy się wścieka, nie jest też przyzwyczajona do przyjmowania wyrazu twarzy, który oddałby podobne uczucia.
Wgramoliła się na parapet i wtuliła twarz w całkowicie żółty szaliczek. Ten w paski jej się osobiście nie podobał, więc zwykle nosiła właśnie jednokolorowy, roboty mamy.

Fauntley Prentice

A co on robił na dziedzińcu? Raczej nie wyglądał na wściekłego - to z całą pewnością. Nie był też roztargniony i nieprzytomny, raczej intensywnie nad czymś rozmyślał, o czym świadczył brak jakiegokolwiek grymasu na jego buźce.
Ale Iśka naprawdę była na wszystko zła? Na niego też? bo jak tak, to chyba nie powinien się do niej zbliżać - co właśnie uczynił - prawda?
- Cześć, Iskra - zagadnął spokojnie, najpewniej dalej pochłonięty własnymi myślami.
Szaliczek ładny, naprawdę. On takich nie nosił. W ogóle szaliczków nie lubił - z wzajemnością zresztą, ale kto by się tam przejmował...

Delarina Knight

Delarina chciała z kimś pogadać. Tenn tydzień bez wymówienia do nikogo żadnego słowa, dobił ją kompletnie. Chciała zagadnąć do Aisling, jednak kiedy zobaczyła Fauntleya, natychmiast schowała się za drzewo. A może jednak zagadać.. Nie... A może? Wyjrzała zza drzewa. Nie patrzyli się na nią. Może i na szczęście...? Chciała żęby jej nie zauważyli.

Aisling Biteford

- Cześć, Fauntley - mruknęła, sama zastanawiając się, czy na niego też jest wściekła.
Raczej nie mieściło jej się w głowie, żeby tak bez powodu...!
- Nie było cię na Eliksirach ostatnio - zauważyła z wyrzutem w głosie, wbijając w niego wzrok.

Delarina Knight

"No dobra teraz, może teraz"... Knight wysunęła się zza drzewa i podeszła do Aisling. Jednak w ostatniej chwili skręciła zarumieniona i walnęła się na parapet obok zasłaniajć swoją czerwona twarz nowym wydaniem "Proroka". Coś w nią wstąpiło i wiedziała, że to nie był najlepszy moment, aby zacząć rozmowę. Biteford była najwyraźniej totalnie wkurzona...

Fauntley Prentice

Czyli istnieje szansa, że dzisiaj mu się żadna krzywda nie stanie?...
Ach, nie, to nie możliwe - wywalił się przecież gdzieś w drodze na dziedziniec. Nie zawiązane sznurówki, rozumiecie. Ten typ tak ma - droga prosta i gładka jak lustro, a tu proszę...
Ale spokojnie, spokojnie, bez paniki, nic mu przecież nie jest.
- Na eliksirach? - Fauntley, na litość boską, obudź się! - Ach, tak... - Trochę tylko krzyku wystarczy i jednak potrafi się skupić. Cóż. Najwyżej zedrę sobie gardło wrzeszcząc na niego.
Teraz pytanie za sto punktów: dlaczego nie było go na tych eliksirach?
Nie wiedział. Iskra tym bardziej. A może koleżanka, która chowa się za Prorokiem wie? Bylibyśmy dozgonnie wzdzięczni!...

(przepraszam, zostaję właśnie brutalnie wyciągnięta do babci xd)

Aisling Biteford

(em, ale dokończymy kiedyś, prawda...?)

Sagitta Gamp

Pannę Gamp wychodzącą z zamku przywitał chłodny jesienny wiatr. Gita pomyślała, że przydał by się jej szalik, ale za nic nie mogła sobie przypomnieć gdzie go zostawiła. Przecież rano miała go na sobie. Dziewczyna nie przejmowała się tym długo. Ruszyła w stronę jeziora.