Jezioro

Fauntley Prentice

- Pytasz mnie o zdanie subiektywne czy obiektywne? - zapytał, opuszczając rękę. - Jeśli chodzi o subiektywizm, to nic złego nie zrobiliśmy. Jeśli o obiektywizm, to nasza skala zła jest trochę... zniekształcona. Wiesz, szczeniacki bunt i te sprawy. Zresztą Emptyline ma z pewnością zupełnie inną skalę zła, z kurzem na czele, niż na przykład... moi rodzice - skończył swoją ebzsensowną wypowiedź, patrząc na Corinne.
- Cześć - odpowiedział i skinął głową. - Znacie się z Nathanem?

Nathan Ebony

Zerknął na nią, a potem na Puchona. Na oboje pytająco.,

Corinne Hawkins

- Nie, nie znamy się.
Nie zjadł jej, nie nakrzyczał i był całkiem miły. Była przyjemnie zaskoczona.

Fauntley Prentice

- Nathan, to Corinne. Corinne, Nathan, mój towarzysz niedoli - przedstawił ich sobie, wpatrując się jednak w gładką taflę jeziora. Siegnął po jakiś kamień i cisnął nim w wodę.
Nie lubił takiej idealnej gładkości.

Nathan Ebony

- Fauntley, jaki ty jesteś miły, jak jestes prawie trzeźwy...- mruknął i ponownie zerknął na Krukonkę.

Corinne Hawkins

- Miło mi cię poznać - powiedziała dalej niepewnie się uśmiechając. Próbowała przywołać na twarz dawną wesołość, ale czuła się, jakby zgasła w niej jakaś iskierka.

Fauntley Prentice

- Nie jestem miły - powiedział, rzucajac mu nikły, złośliwy uśmieszek. - Jestem tylko uprzejmy.
Znowu rzucił kamieniem.
- Siadaj, jeśli chcesz - powiedział do niej. Nie był pewny, czy wszyscy, tak jak on, są tak... pozytywnie nastawieni do siedzenia na ziemi.

Nathan Ebony

- Ależ oczywiście- uśmiechnął się pogodnie, ale nie zwrócił większej uwagi na dziewczynę.

Corinne Hawkins

Usiadła obok Fauntleya. Podkuliła nogi i zapatrzyła się w jezioro. Po chwili przestała już zauważać, że nie jest sama.

Fauntley Prentice

- Dziadek wpajał mi różnice miedzy byciem miłym, a uprzejmym. Dużo różnic mi wpajał - mruknął, starając się podtrzymać rozmowę.

Nathan Ebony

Nath utrudnił mu to siadając pod drzewem o które pierwotnie się opierał i patrzył w zupełnie inną stronę niż Krukonka.

Corinne Hawkins

Na słowo dziadek przestała bezmyślnie wpatrywać się w jezioro. Spojrzała na Faunta.
- Mi też, wiesz?

Fauntley Prentice

- Pewnie tak mają. Stare pokolenie i te inne... - urwał, zrywając nowe źdźbło trawy. - Mój chciał żebym podtrzymywał tradycję, którą dawno sponiewierali moi rodzice - powiedział z politowaniem, patrząc gdzieś przed siebie. - Żałosne.

Corinne Hawkins

- A można wiedzieć, jaką? - spytała.

Fauntley Prentice

- Taką, jaką preferowała wtedy ówczesna arystokracja. - Z jego cienkich ust nie schodził nadal uśmiech politowania. - Wiesz, trafienie do Slytherinu, zachowanie czystości krwi, pogarda dla niżej urodzonych i sterta innych bzdet. - Przerwał i zamyślił sie na chwilę, wpatrując w jezioro. - Przede wszystkim chyba chodziło mu o powagę, której brakowało moim rodzicom. Obojgu.