Jezioro

Corinne Hawkins

- Ach....
Jej buty nagle zrobiły się strasznie fascynujące.
- Moi dziadkowie też oczekiwali tego od matki, aczkolwiek ona ich nie posłuchała. Na dobre jej to nie wyszło.

Fauntley Prentice

- Mojemu ojcu... no cóż, chyba jednak na dobre. Z jego perspektywy. - Znowu wzruszył ramionami. - Z matką są tacy sami. Identyczni.
Zamyślił się.
- Wiesz, to śmieszne - powiedział nagle. - Od połowy ludzi słyszę, że nadaję się na Ślizgona. Od drugiej połowy, że jestem kompletnym zerem i nie mam nawet prawa patrzeć na... - urwał i wziął głęboki oddech - ... na Ślizgonki. Przynajmniej tak to zawsze ujmują.
Znowu zamyślił sie na chwilę.
- Absurdalność tego świata czasami mnie... zabija - zakończył i siegnął do kieszeni po papierosy. Rozmyślił się jednak.

Corinne Hawkins

- Wiesz, gdyby ludzie przejmowali się tym, co myślą inni, już dawno byśmy stracili świadomość tego, kim jesteśmy - powiedziała jakoś tak... smutno.

Fauntley Prentice

- Ja się nie przejmuję Corinne. Ja to tylko przyjmuję do świadomości i staram się nie być ignorantem.
Chwila milczenia, w której wpatrywał się we własne palce, splecione na kolanach.
- Albo może i się przejmuję... - zawahał się. - Może jestem przewrażliwiony na punkcie tego całego ślizgoństwa.
Nie dodał nic o Perpetui. Chociaż właściwie to chyba o nią chdoziło.

Corinne Hawkins

- Ale tu chyba nie chodzi o sam dom, prawda? Chyba nie robi ci się słabo na widok każdego Ślizgona - powiedziała z lekkim uśmiechem. Ale oczy nadal były smutne. - Zresztą... nieważne. Chyba lepiej się teoretyzuje.

Fauntley Prentice

Uśmiechnął się krzywo.
- Ślizgoni mnie nie interesują - odpowiedział, rzucając kpiące spojrzenie w stronę milczącego Nathana. Zamilkł znowu. Ciągła rozmowa dzisiaj mu nie szła.
Myślał o czymś.
- Czasm odnoszę wrażenie, że byłoby lepiej, jakbym po prostu przestał się interesować czymkolwiek. Albo kimkolwiek - dodał niechętnie, nie patrząc na nią, tylko gdzieś przed siebie.

Corinne Hawkins

- Jeżeli w coś się za bardzo angażujesz później przychodzi czas na wielkie rozczarowanie. A wcześniej tylko niepewność.
Westchnęła.
- Wiesz, Fauntley, wyjeżdżam - powiedziała nagle, ponownie wpatrując się w jezioro.

Fauntley Prentice

- Nie angażować się. W nic. I tak będzie najlepiej - mruknął do siebie, trąc oczy. A potem przyszło zaskoczenie, spowodowane ostatnimi słowami Corinne.
- Wyjeżdżasz? - powtórzył bezsensownie.

Corinne Hawkins

Kiwnęła głową.
- Dzisiaj wieczorem, albo jutro rano. Muszę tylko dostać pozwolenie od Emptyline. Ale nie sądzę, żeby miała coś przeciwko.
Wstała. Otrzepała szatę, po czym spojrzała z góry na Fauntleya.
- Lepiej już pójdę. Do zobaczenia.

Fauntley Prentice

Wstał. I otrzepał szatę; śpiesznie i niedokładnie.
- Wnioskuję, że wyjeżdżasz z powodu tego, co wczoraj... co wczoraj spowodowało twój podły humor. Nie będę pytał - dodał spokojnie. - Jeśli chcesz... mam sprawę do Emptyline. Mogę iść z tobą.

Corinne Hawkins

Kiwnęła głową w milczeniu. I poszli.

Ailith Ingart

Przybiegła nad jezioro, zmieniając nieco swój początkowy plan. Zatrzymała się dopiero jakiś metr-półtora od brzegu, oddychając powoli i głęboko.
Jak on śmie! Tak nie można!
Podniosła z ziemi spory kamyk i cisnęła go w głąb tafli jeziora. Woda zafalowała, wzbudzana dodatkowo podmuchami wiosennego wiatru.
- Zaraza - przeklęła z pasją i rzuciła kolejny kamień.

Terry Wingstock

Nadszedł powoli i chyba nie zauważony.
Widząc, jak rudowłosa ciska do wody kamienie, postanowił zatrzymać się kilka kroków od niej, pod drzewem. Przyglądał jej się przez chwilę.

- Rzucaj, rzucaj... - mruknął - Kamieni nie brakuje. Rzuć też we mnie, jak masz ochotę. Jeśli ma ci to pomóc, to śmiało.

Ailith Ingart

Nie odwróciła się, ignorując go całkowicie. Kolejny kamień śmignął i zadziwiająco mocno uderzył o wodę, odbijając się kilka razy, a ostatecznie niknąc w głębinach zimnego, hogwarckiego jeziora.
- Są ciekawsze metody niż ukamienowanie - oświadczyła po chwili, nieco spokojniej.

Terry Wingstock

Uśmiechnął się niezauważalnie. Podniósł z ziemi jakiś mały kamyk i przyglądał się mu przez chwilę. Szary, zwykły otoczak, jakich pełno dokoła... Z szaroburą obwódką, znaczącą miejsce, do którego był zagrzebany w ziemi. Taak... To chyba była ta chwila, w której powinien był przeprosić i się wytłumaczyć.

Tylko po co.

Podrzucił kamyk kilka razy w dłoni i oparł się o drzewo.
- Przykładowo, jakie...? - zapytał z nutką zaciekawienia.