Lekcja pierwsza zielarstwa

Tibby McGregor

- Skoro od ognia wydobywa się światło, to logiczne, że i jego będą się bały - burknęła bardziej do siebie, niż do Fauntleya i ponownie coś naskrobała na pergaminie.
- To ciemne pnącza, które duszą wszystko, co się znajdzie w ich otoczeniu.

Urien Fawning

- Brawo. Otrzymują państwo cząstkową ocenę wybitną, panno McGregor, panno Hammett, panie Prentice. Uprzedzam państwa, że dzisiaj prowadzę krótką prezentację tego, na czym będzie polegało ocenianie was w uniwersalnej skali ocen. Nie będę sypał nimi jak z worka Świętego Mikołaja na co dzień, proszę więc łapać swoją szansę za nogi za każdym razem, gdy tylko się nadarza.
Cóż za radość! Kaszel tym razem nie przerwał Fawningowi, Fawning bowiem skończył gadkę! W ramach zadośćuczynienia, wcale go jednak nie oszczędził i profesor zaczął się dusić. Dzięki Bogu, zdołał wyjąć z kieszeni kamizelki różdżkę, wycelować nią w swoje gardło i wydusić z siebie jękliwe Anapneo.
- Jestem dziś jeszcze bardziej niesubordynowany niż wczoraj, dlatego w tym momencie skończymy dzisiejszą lekcję. Trudno mi powiedzieć, z jakimi roślinami będziecie pracować na zajęciach praktycznych w sobotę, ale być może zetkniecie się z jednym z tych gatunków, które przed chwilą omawialiśmy. Jako pracę domową napiszecie mi wypracowanie o zbieraniu ziół i będzie to niejako wstęp do naszego kolejnego tematu lekcji. Proszę określić najlepsze warunki do zbieractwa, a więc uwzględnić należy czas, czynniki atmosferyczne i wszystkie tego typu pierdoły. Na dziś żegnam.
Zebrał z biurka szpargały i wyszedł.

ZADANIE DOMOWE WYSYŁACIE NA PW DO PONIEDZIAŁKU WIECZOREM!

Aisling Biteford

Nie musiał. Ale to bardzo pomaga Iśce żyć, takie uśmiechy i szczypanie w blade ze strachu policzki.
W dodatku była teraz dumna z kolegi, bo jest taki mądry! To znaczy, zawsze wiedziała, że jest mądry, ale... teraz nagle zapragnął podzielić się wiedzą z innymi. To takie urocze i miłe, i pomocne, i... z jego strony.
Przypomniała sobie rysunki diabelskich sideł z książek. I natychmiast odechciało jej się żyć. Dlaczego nie mogą porozmawiać o stokrotkach albo bratkach?

Matthew Gainsborough

Odetchnął. Głęboko.
- O matko, ale się zawziął... - przewrócił oczami - Hammet, o tych haczykach mogłaś sobie darować... - mruknął. I zerknął na wychodzącą ślizgonkę, która od czasu do czasu spoglądała na niego w czasie lekcji.
Aha, więc robił za atrakcję turystyczną, super.

Tibby McGregor

Zdziwiła się, że lekcja trwała tak krótko.
Pergamin schowała do teczki, pióro wcisnęła sobie za ucho, żeby było trochę śmieszniej i poprawiając jeden z niesfornych kosmyków, swoich blond włosów, ruszyła w stronę drzwi wyjściowych.

Perpetua Scout

Ona naprawdę uważała. Tak naprawdę, naprawdę! Tak uważała, że aż się zamyśliła...! Tfu, skupiła na poprzednim zagadnieniu i rozmyślała nad jego problematyką w odniesieniu do innych przedmiotów i warunków atmosferycznych. Czy jakoś tak.
W każdym razie mrugnęła i... Hm, najwyraźniej uznała, że coś mało istotnego jej umknęło. Oj.

Aisling Biteford

- Fauntley, jaki ty jesteś mądry...! I dostałeś wybitny! Wybitny! Wybitny! - zaczęła, gdy tylko dyrektor wyszedł. Znikł, rozpłynął się, wyparował. Nieważne. Po prostu, kiedy już nie było go w pobliżu.
Dobry humor od razu wrócił, chociaż głos trochę jej drżał.

Amelia Hammett

Spojrzała na Matta trochę zdezorientowana.
- Niby dlaczego? - mruknęła, wrzucając pióro do torby.
Wybitny z zielarstwa. O matko! Na to by w życiu nie wpadła.

Matthew Gainsborough

Mruknął coś cicho. Niezupełnie było wiadomo co, acz zabrzmiało nieprzyjemnie.
A potem wstał, spakowawszy uprzednio torbę.
Nie pożegnał się z Amelią. Rzucił tylko krótkie "pa" Perpetui i wyszedł.

Fauntley Prentice

MĄDRY? Czy on aby się nie przesłyszał?
- Zostanie zniwelowany trollem na następnej lekcji. - No co? Taka prawda. A Iśka nie powinna go tak idealizować. To niezdrowe! - Albo brakiem pracy domowej - dorzucił, targając jej pieszczotliwie włosy. To drżenie głosu było niefajne - a on był przewrażliwiony na punkcie takich drobiazgów. I innych też, tak nawiasem.
Przewiesił sobie torbę przez ramię (nawet się nie pofatygował z wyciąganiem pergaminu na notatki!...), a potem (nie)spodziewanie pocałował naszą zamyśloną Perpetuę w policzek.
W końcu wcześniej nie mógł się przywitać, prawda?

Amelia Hammett

Zmarszczyła brwi i bąknęła coś do siebie o 'cholernych gryzipiórkach' i wyszła, zarzuciwszy torbę na ramię.

Perpetua Scout

"Pa"? To doprawdy miło z jego strony. Zawsze wydawał się niezwykle kulturalnym człowiekiem, a tu teraz takie piękne potwierdzenie snutych w głowie teorii na temat rzeczonego Krukona! Zanim wyszedł padło jednak jeszcze ciche "kolorowych". Usłyszał? Byłoby sympatyczniej, gdyby usłyszał.
Zgadnijcie, co pojawiło się później. No, śmiało!
- Cześć, Tytułowy.
Czy to nie było do przewidzenia?

Aisling Biteford

To całkowicie poprawiło jej humor. Oni całowali się w policzek! Znaczy, on całował ją - ale to nieważne.
Słoko wyglądają takie sceny, zwłaszcza kiedy uczestniczą w nich stworzeni dla siebie ludzie... cudowne.
Roześmiała się nagle, ale w ten miły sposób, ciepło i optymistycznie.
- Odrobisz pracę domową - powiedziała jeszcze, zanim pochyliła się, żeby spakować pergamin i pióro do torby.

Fauntley Prentice

Wszystko co słodkie jest ponoć niebezpieczne! Może i oni sami wyglądali niewinnie, ale ich rbednie nie były takie litościwe dla ludzkości i wszechświata.
- Cześć - odpowiedział po prostu, uśmiechając się nieznacznie.
Spojrzał na Iśkę ze znikomym rozbawieniem w bladozielonych oczach, ale właściwie... powinien się już przyzwyczaić do jej małych nienormalności, prawda?
- Nie wierz w cuda.
On i praca domowa - aha, już to widzimy.

Aisling Biteford

- Ja za ciebie nie odrobię, bo moje prace można porównać do rysunków tego wielkoluda. Ale może Peppy, jako ulubienica... pana profesora ci pomoże?

Spięła rzadkie włoski kilkoma kolorowymi spinkami, spoglądając na nich z zadowoleniem.

I tak w ogóle - nienormalności...?