Główny księgozbiór.

Talfryn Vaughan

Łagodny, pełen pobłażania uśmiech zagościł na lekko zasępionej twarzy profesora, gdy obserwował poczynania uczennicy. Długie palce splótł przed sobą, tworząc osobliwy daszek.
- Spadną - powiedział (bardziej do siebie, niźli do niej) - Może lepiej ułożyć je w rzędzie?
Nie estetyzm. Troska, bo cóż stać się może, gdy owe książki zderzą się z uczennicą, która nieopatrznie je potrąci? Ciężar wiedzy bywa tak słodko upokarzający.

Skadi Holm

- Eee - zaprotestowała cicho, zdziwiona, że w ogóle ją dostrzegł. - Ja chciałam się na nie wspiąć, panie profesorze. Żeby sięgnąć tam - zawstydzona wskazała drobnym palcem jedną z wyższych półek.

Talfryn Vaughan

Uśmiech nie zmieniał się, przez co jego forma miała kształt nieco asymetryczny. Talfryn podążył za wzrokiem uczennicy, bez aprobaty przyjmując jej działania.
- I chciałaś stanąć na książkach? - zdziwił się wielce; cóż za charakterystyczne, grzeczne uniesienie brwi; zamiana ról niejako - To jest, primo, niebezpieczne. Secundo, moja malutka, szacunek do książek jest nam przekazywany przez najwyższe instancje.
Różdżka, przedmiot o priorytetowym znaczeniu, pojawiła się w jego dłoni.
- Jak rozumiem, dziecino, nie poznałaś jeszcze praktycznych zaklęć lewitacyjnych?

Skadi Holm

- Nie znam żadnych zaklęć - mimowolnie tupnęła nogą ze złością. - Bo i skąd?
Przez chwilę wpatrywała się we własne buty.
- Dlatego nie chciałam, żeby ktokolwiek to widział - przyznała. - Szanuję książki, ale nie widziałam innego wyjścia... panie profesorze.
Dziecko, zupełne dziecko. Często kierujące się jeszcze impulsami typu 'ja chcę', 'ja sobie życzę'. A w tej chwili dziecko bardzo zawstydzone. Co zabawne, nie z powodu niemalże popełnionego 'przestępstwa' - ale tego, że ktoś mógłby ją na tym przyłapać.

Talfryn Vaughan

Talfryn chyba jej nie słuchał. Może. Spojrzenie jego oczu spotkało się z grzbietami książek, które wskazywała dziewczynka.
Lekki, wyuczony ruch nadgarstka, magia bardziej praktyczna, niż mistyczna. Ot, któż myśli o nieśmiertelności duszy, gdy potrzebuje zdjąć książkę z półki?
- Wingardium Leviosa - szepnął suchym, nieswoim głosem. Po chwili odchrząknął, gdy książki odpowiednio odnalazły swoje miejsca; gdy na jego wolną dłoń spłynęła pożądana przez dziewczynkę pozycja; tematyka chyba go zainteresowała, bo uśmiechnął się z przygasłą, acz wyraźną czułością.
- Profesor Miseris będzie zachwycony - przyznał z uznaniem, podając Skadi upragniony tom.

Skadi Holm

Dziewczynka uśmiechnęła się, gładząc okładkę drobną dłonią. Smok na obwolucie szczerzył do niej dwa rzędy zakrzywionych, białych kłów. Ech, żeby narysować coś takiego...
Marzenie, panno Holm. Od zamiłowania do talentu jeszcze długa droga, o ile jakakolwiek.
- Bardzo dziękuję - jej uśmiech jeszcze się poszerzył.

Talfryn Vaughan

Zamyślony Talfryn Vaughan prezentował sobą dosyć interesujący widok. Mimika jego twarzy zmieniała się w tym czasie dosyć znacznie, od asymetrycznego półuśmieszku przechodziła w posępny grymas. Gdy dziewczynka odezwała się do niego, sprawiał wrażenie obudzonego z głębokiego snu.
- Och - rozpogodził się lekko - To był dla mnie niekłamany zaszczyt, młoda panienko... mm, Holm? Zgaduję, mea maxima culpa. Proszę mi wybaczyć.

Skadi Holm

- Tak, Holm - przytaknęła. - Panie profesorze... eee?...
Nie kojarzyła jeszcze nazwisk współlokatorów z Gryffindoru, nie rozpoznawała prawie nikogo, może z wyjątkiem Fawninga i paru osób o dość charakterystycznych cechach. Teraz zacięła się i zaczerwieniła lekko, przekonana najwyraźniej, że popełniła jakieś okropne faux pas.

Talfryn Vaughan

Nieograniczona pobłażliwość i silny niepokój odmalował się na twarzy Talfryna. Nachylił się nad dziewczynką, wyciągając do niej dłoń. Przemówił, siląc się na jak najostrożniejszy i uprzejmy ton.
- Talfryn Vaughan, mademoiselle. Będę Cię uczył zaklęć. Ależ proszę się mnie nie bać, pomyślałby kto, że zaliczam się do tych okropnych potworów z kart książek.
Nerwowy, suchy śmiech.
- W każdym razie, nie zjadam małych dziewczynek.

Skadi Holm

- Nie boję się, profesorze Vaughan - głos dziewczynki był dźwięczny, przebrzmiała w nim nawet pewność siebie. Ech, Gryfonka. - Po prostu wszystko jest dla mnie nowe. Nie wiem, co i jak powinnam robić, którędy iść, jak się do kogo zwracać. - Opowiadała o szkole z zapałem, ale na jej twarzy odmalowywał się i zabawny, dziecięcy frasunek. - To po prostu... trochę trudne.

Talfryn Vaughan

Chyba się ucieszył, że się nie boi. Krótki, pełen rewerencji ukłon.
- W Hogwarcie co roku jesteśmy nowicjuszami - wyjaśnił uspokajająco - To miejsce diachronicznie się zmienia. Musisz uczyć się go na nowo. Zabawne, prawda? Jakby nie dość nauki było.
Poważne spojrzenie skierowane na dziewczynkę, potarł jedną dłoń o drugą.
- Ale, moje drogie dziecko, chyba Cię to nie zniechęca? - spytał, dla pewności.

Skadi Holm

"Diachronicznie"...
Jeśli chciał ją zbić z tropu, to chyba mu się udało. Otworzyła lekko usta, próbując zrozumieć nowe, trudne, zawiłe i obco brzmiące słowo.
- Nie zniechęca - zaprzeczyła. - Skądże znowu. Jestem bardzo ciekawa. Tylko...
Znów spojrzała na własne buty.
- Pytanie, czy podołam? Panie profesorze - dodała, coby nie zostać uznaną za impertynencką.

Talfryn Vaughan

Talfryn zmarszczył jedną z brwi; tylko jedną. Wyglądało to trochę komicznie, chociaż jego mina była niepokojąca przez swoją pobłażliwość, ba, chyba nawet lekceważenie. A może nie? Kto to wie?
- Żył kiedyś pewien człowiek, wręcz chorobliwie przekonany o własnych możliwościach - zaczął, jakby bez związku - Był potężnym i szanowanym czarodziejem, więc nikt nie wspomni o jego, jakże specyficznej ułomności, zadufaniu, prawda? Nazwą to wiarą w siebie, bo to zgrabny eufemizm, i odłożą na półkę.
Hmm. Hmm. O co mu chodzi?
- Nosisz godło owego czarodzieja na piersi, Skadi, więc zważ na to, jakim był człowiekiem. Jego odwaga uczyniła go wielkim. Ale śmiem podejrzewać, że zabiło go jego zadufanie. Wiesz do czego zmierzam? - upewnił się - Jeśli zwątpisz w odpowiednim momencie we własne siły, to nie będzie nic złego, to tylko ujawni fakt, że jesteś takim samym człowiekiem jak wszyscy inni. Abstrahując od tego, co powiedziałem, Gryffindor zapewne też czasem się bał.
Cóż za dziwna, specyficzna osoba.
- "Historię Hogwartu" masz na niższych półkach, naturalnie. I wybacz mi. Chyba popadłem w mentorski ton - przepraszający uśmiech.

Skadi Holm

Skadi wpatrywała się w niego jak oczarowana. Jasne, rozgryźć płaską i banalną psychikę 11-latki nie było trudno, ale ją i tak zadziwiał sposób, w jaki Vaughan bezbłędnie trafiał w jej lęki i wątpliwości. Przez chwilę zagapiła się na własny krawat, szkarłatno-złoty, i znowu uśmiechnęła się do nauczyciela.
- Na pewno to zapamiętam - pokiwała głową. - "Historia Hogwartu"... um, panie profesorze, jest dopiero trzecia na liście książek do przeczytania - wyjęła z kieszeni całkiem długi zwitek pergaminu. - Najpierw to opracowanie o smokach, potem mitologia skandynawska.
Aż pokraśniała z zadowolenia na myśl o czekającej ją lekturze.

Crystal Sanders

Ta szkoła była ogromna, na korytarzach mijała ludzi, których w ogóle nie znała.... ale biblioteka.... oaza spokoju.... jedyne miejsce w którym nie czuła się obco... Przeszła się pomiędzy regałami, dotykając opuszkami palców starych woluminów, w końcu usiadła przy stoliku wyjęła swój szkicownik i z zapałem zaczęła szkicować miejsce, w którym tak kochała przebywać...