Korytarz na piątym piętrze.

Henrietta Ratchet · Wysłany: Wto 21:16, 13 Mar 2007 Temat postu:

Uśmiechnęła się pod nosem, wymamrotała coś o tym, ze nie jest sadystką i poszła za dziewczyną.

Aisling Biteford

- Kwiaty mi daj... - zanuciła, zamykając oczy.
Usiadła gdzieś pod ścianą, podciągnęła kolana pod brodę i śpiewała dalej. Coś o niespełnionej miłości, o tym, że zanim wróci, te kwiaty zwiędną.
Nigel wcale nie czuje się lepiej.
A rodzice, kochani państwo Biteford, znowu pewnie kłamią. I mama przysłała jej razem z pasztecikami i ciasteczkami nową sukienkę, taką za kolano, w kwiatki, zielono-niebiesko-żółtą. Bardzo ładną.
Teraz sukienkę miała w torbie, w tej dużej, ulubionej.
- Te kwiaty, któreśmy kiedyś zrywali na łące, pamiętasz jeszcze tamte letnie noce i poranne słońce?

Fannie Watersay

Włóczyła się sama po szkole, co ostatnio zdażało się dość często. Głowę miała spuszczoną w dół, oczy utkwione w podłodze. Nic więc dziwnego, że nie zauważyła Aisling i wpadła na Puchonkę.

Aisling Biteford

- Moja miłość do Ciebieeeeeeee! - wyła właśnie, kiedy ktoś na nią wpadł.
Znaczy, potknął się o nią. Jakby jej nie zauważył. Czyli teraz dobrze, ma się ubierać w szarości i być bezbarwną, nudną osobą? Tego od niej chcą?
Niedoczekanie, sukienka od mamy ma wyraziste kolory, jest śliczna, na ramiączkach, taka wiosenna, idealna na majowe dni. Niedoczekanie!
- Niedoczekanie!

Fannie Watersay

Spojrzała na dziewczynę, o którą się potknęła. Miała wrażenie, że skądś ją zna. Nagle przypomniała sobie, skąd. Rozmawiała wczoraj z Fauntleyem na dziedzińcu, cała ubrana na różowo.
- N-niedoczekanie?

Aisling Biteford

- Właściwie... - zaczęła niepewnie, ale minę miała zniecierpliwioną, oczy utkwione w jakimś punkcie na obrazie wiszącym na ścianie na przeciwko. Pan w eleganckim wdzianku patrzył na nią ze zdziwieniem i lekkim zniesmaczeniem, co chwilę poprawiając swoje lśniące brązowe włosy. - To tak, niedoczekanie - dokończyła nieswoim głosem, dmuchając gniewnie na kosmyki, które opadły jej na twarz.

Fannie Watersay

Fannie zastanowiła się przez moment, co odpowiedzieć na to dość niezwykłe stwierdzenie. Jako że nic mądrzejszego nie przyszło jej do głowy, zapytała:
- Jakie niedoczekanie?
Ta dziewczyna była jakaś dziwna. O co chodziło z tym niedoczekaniem? A może to z nią było coś nie tak?

Abigail Patton

- Cz-cześć, Isie, cześć,...wiesz, właściwie to nie wiem, jak masz na imię. - Powiedziała Abbie, uśmiechając się radośnie.
Oparła się plecami o ścianę, i zaczęła wygwizdywać jakąś wesołą melodyjkę.

Aisling Biteford

- Wasze - powiedziała z pretensją, wyginając usta w podkówkę.
Naraz przypomniała sobie, że tak robiła też wcześniej. I to całkiem niedawno. Skrzywiła się jeszcze bardziej, kiedy pojawiła się Abbie.
- Przestań.

Fannie Watersay

Fannie poczuła nagły powrót swej nieśmiałości. W końcu jednak odpowiedziała na pytanie Puchonki.
- F-fannie. Jestem Fannie. A ty...?

Theophil Venom

Czemu piąte piętro? Czemu akurat piąte?
Zadawał sobie to pytanie kilka razy, zanim zorientował się, zże odwrotu już nie ma i musi wpełznąć w grupę jakichś nieznajomych dziewczyn. Znowu. Nowe znajomości. Nie za dużo tego ostatnio? Cześć, na którym jesteś roku? A lubisz zielarstwo?
Wydał z siebie odgłos podobny do tego, jaki wydaje balon, gdy uchodzi z niego powietrze. Postanowił, że nie zada ani jednego z wcześniej wymienionych pytań i ruszył przed siebie. To, że irytowały go te sztuczne zwroty i podawanie rąk to jedno, a to, że coś w środku mówiło mu, że nie powinien uciekać, to drugie.

Abigail Patton

- C-co przestać? Udawać, że jestem wesoła? - Zapytała. - jeśli o to chodzi, to przyjdzie mi to bardzo łatwo. Właściwie, myślę, że to będzie pewna ulga, przestać się uśmiechać i udawać wiecznie wesołą Puchoneczkę. Od paru dni obnoszę się z jakimś głupim uśmiechem, chociaż wcale nie jestem wesoła. To jakaś hipokryzja, czy co...- Powiedziała z rozpędu, po czym zatrzymała się i dkończyła kulawo:
- A jeżeli nie o to chodzi, to...no, w każdym razie, powiedz, o co.
Spuściła lekko głowę. Własne buty wydaly jej się czymś wielce fascynującym.
Dopiero wtedy zauważyła, że dziewczyna coś powiedziała.
- Uhm, a ja jestem Abbie, która udaje, że jest wesoła.

Aisling Biteford

Zrobiło jej się niedobrze, kiedy usłyszała słowa Abbie. A potem, spojrzawszy na nią, wzrok uciekł gdzieś w bok i natrafił na Ślizgona. Jakiegoś tam Ślizgona, ale ten Ślizgon przynajmniej nie wyglądał na kogoś, kto będzie mówił, że jako bezbarwna osoba, jest osobą lepszą.
Wstała nagle i niespodziewanie i równie niespodziewanie podbiegła do tego jakiegoś tam Ślizgona. I przytuliła go.
Była naprawdę niska, ta Puchonka, wiesz, Theo? Niziutka.

Abigail Patton

Spojrzała ze zdumieniem na Isie, po czym wypaliła ze złością:
- Powiedz, Isie, no, powiedz! Co ja mam przestać? jak ja mam przestać, skoro nawet nic nie zaczęłam!
Czuła się źle, źle i wściekle. Iście niepuchońsko.

Theophil Venom

Zaskoczenie? Nie. Kompletne zaskoczenie? Nie. Całkowite zaskoczenie? Nie. Żadne zestawienie wyrazów ze słowem "zaskoczenie" nie było w stanie wyrazić jego zdziwienia wobec zaistniałej sytuacji. Zamrugał szybko, próbując zrozumieć co się dzieje. Ale że nie zrozumiał, spojrzał tylko z góry na dziewczynę i pogłaskał ją po jasnych włosach. Bez konkretnego celu, tak po prostu.