Korytarz na pierwszym piętrze

Natalie Hepburn

Za nim mknęła Natalie, która tradycyjnie ściskała w dłoniach szkicownik.
- Matt, o co ci chodzi? - zawołała gniewnie, marszcząc brwi.

Matthew Gainsborough

Zerknął na nią z góry.
- Mi? O nic. Czy ja coś mówię..? To ty wstałaś i poszłaś... - wzruszył ramionami.

Natalie Hepburn

- Jeśli tak bardzo przeszkadza ci to, że chcę cię namalować, to tego nie zrobię - powiedziała twardo. - Pójdę do osób, które nie będą mi z tego powodu robić łaski - prychnęła. - Obrażony jegomość, coś wspaniałego!
Wyminęła go, kręcąc głową.

Matthew Gainsborough

- Nie powiedziałem, że mi przeszkadza. Doskonale wiesz, że nie uważam, żebym był dobrym materiałem na temat obrazu, to wszystko - odgarnął nerwowo włosy z twarzy. - I nie obrażam się. Idź i rób co chcesz, czy ja ci bronię..?
Minął ją.
- Do kiedyśtam - pożegnał się i skręcił na schody.

Natalie Hepburn

- Matt! - zawołała za nim. - Proszę cię, wracaj tu!
Odgarnęła włosy za ucho i jeszcze bardziej, o ile to możliwe, ściągnęła brwi.
Ruszyła niepewnie w kierunku schodów.

Matthew Gainsborough

Zatrzymał się. I po dłuższej chwili odwrócił. Nie wypowiedział ani słowa, tylko skrzyżował ręce i oparł się o starą, rzeźbioną poręcz.
Pytające spojrzenie posłane pannie Hepburn.

Natalie Hepburn

Zacisnęła palce na bloku tak mocno, że aż zbielały jej kłykcie.
Odetchnęła głęboko i uniosła twarz, spoglądając na niego twardo.
- Jeśli uznałabym, że nie nadajesz się do sportretowania, nigdy bym cię o to nie poprosiła - powiedziała. - Poza tym, byłoby miło posiedzieć razem, gadając o pierdołach, a przy okazji robiąc to, co się lubi.
Przejechała dłonią po czole, na moment spuszczając wzrok.
- Matt, jesteś szalenie interesujący i nie wybaczyłabym sobie, gdybym nie mogła chociaż cię naszkicować.
Chyba chciała powiedzieć coś jeszcze, ale głos uwiązł jej w gardle.
Odwróciła się powoli i powędrowała dalej korytarzem.

Matthew Gainsborough

Westchnął głęboko.
Czemuż, ach czemuż zawsze, nawet, jeśli to ona zaczynała, to właśnie on na koniec czuł się jak skończony idiota..? Dodatkowo zwykle patrząc na to, jak odchodzi. Jak teraz. Sfrustrowany wsunął dłoń we włosy, dokonując aktu rozczochrania.
Zostawić ją? Przeprosić? A jeśli tak, to jak? Poza tym... Miała już pewnie w głowie tysiąc innych kandydatów na to, by spędzić z nimi czas. I im dłużej o tym myślał, tym mocniej czuł, jak powietrze wokół gęstnieje. (To w ogóle możliwe..?)
Znów spojrzał na pannę Hepburn...
Nie, nie zdobył się na słowa. Zbiegł ze schodów, dogonił, ale gapił się w ziemię, lekko zaczerwieniony.
Złapał ją tylko za ramię, chcąc, by się zatrzymała i pozwoliła chociaż odprowadzić.

Natalie Hepburn

Rzeczywiście stanęła. Jakoś trudno było jej podnieść na niego wzrok.
- Hm? - mruknęła pytająco.

Matthew Gainsborough

- Pozwolisz się odprowadzić...?
Zabrzmiało jak przepraszam, choć nim nie było.

Natalie Hepburn

Uniosła nieco podbródek i, mrużąc oczy, wpatrzyła się wgłąb korytarza.
- Skąd wiesz, że idę do dormitorium? - zapytała cicho.

Matthew Gainsborough

- Gdziekolwiek idziesz... Mogę...?
Odwrócił wzrok.

Natalie Hepburn

Wspięła się na palce i pocałowała go krótko w policzek.
Chyba mógł uznać owy gest za zgodę.
- Tylko odprowadzić?

Matthew Gainsborough

Uśmiechnął się w sposób jasno dający do zrozumienia, że zrobi dokładnie tyle, na ile mu się pozwoli. I najspokojniej w świecie pomaszerował wraz z panną Hepburn wgłąb szkoły.

Sagitta Gamp

Gita zatrzymała się w połowie korytarza i położyła zawiniątko na posadce. Wykonała parę dziwnych ruchów, które w jej mniemaniu były gimnastyką. Potem uklękła nad swoim pakunkiem i z czułością odsłoniła kawałek szalika by popatrzeć na swój skarb.
- Tak, maleńki jesteśmy już prawie na miejscu – szepnęła ckliwie i pogłaskała lekko zawiniątko.

Po chwili wzieła pakuek i z uśmiechem na ustach ruszyła schodami w stronę dormitorium Gryfonów.