Korytarz na pierwszym piętrze

Ailith Ingart

Teraz przyjęła zgoła inny wyraz twarzy. Znowu była przerażająco spokojna, opanowana. Tylko w jej oczach widać było zimny gniew.
- Zatem, Lucy, może mnie oświecisz, za co mszczę się na tobie – powiedziała zmienionym głosem.

Lucy D. Vivian · Gość

- Nic.. po prostu nic.. - stwierdziła Lucy, nagle mała i strasznie zmęczona. Chwyciła brata za rękę, patrząc ociężałym wzrokiem w podłogę. Westchnęła spazmatycznie - Mi wszystko jedno.
Potem popatrzyła na Ailith.
- To zemsta sama w sobie, dając mi wiedzę i każąc obserwować efekty tego, o czym wiem - przełknęła ślinę - Nawet nie próbujesz się zachowywać normalnie. Zawsze byłam ci powierniczką, ale w tym momencie przesadzasz.

Namrael Vivian

Nam popatrzył na Maxa. Popatrzył na Ailith. Popatrzył na Lucy. Uniósł głowę do góry i wrzasnął "Tekel-li!" Echo poszło korytarzem. "No dobra. Zdołaliście wkurzyć sięnawzajem. Zdołąliście mnie zirytować. A teraz spokojnie opowiedzcie mi co jest grane."

Lucy D. Vivian · Gość

- Fhtagn... - odpowiedziała głucho Lucy na zawołanie brata, ściskając jego rękę - Ailith łazi za jakimś pasztetem z maślakami, żeby zrobić nam na złość. Maxwell zrzucił go ze schodów.

Ailith Ingart

Spojrzała na jedenastolatkę, ani trochę nie zmieniając wyrazu twarzy.
- To nie twoja wina, ale też nie twoja sprawa - oświadczyła chłodno i beznamiętnie, po czym poszła z tego waszego korytarza Bógwiegdzie.

Namrael Vivian

Pokręcił głową. "Lucy..." mruknął. "A nie przyszło ci do głowy że moze Ailith też by chciała znaleźć sobie jakiegoś chłopaka? I że Max przesadza?" Rozejrzał sięza rudowłosym, ten jednak ulotnił sie gdzieś. "Ukatrupię chyba drania..." warknął.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy spojrzała za nią lodowato. Zacisnęła szczęki, kilka razy nimi kłapnęła. Potrafiła dochować tajemnicy. Ale teraz jeszcze mocniej ścisnęła rękę brata.
- Kocham Cię, braciszku, wiesz? - spytała - Nie, Maxwell nie przesadza. Tutaj nie o to chodzi. Zresztą, o tym nawet Max nie wie. Nie. Wiesz. Ja... - przełknęła ślinę - Nie broniłabym go, gdybym nie wiedziała, że... nie, to nie ma sensu, to jest chore...
Miała ochotę wyrżnąć głową w ścianę. Wiedziała za dużo. Za dużo.

Namrael Vivian

Spojrzał na siostrę uważnie, przekrzywiając głowę. "Co, Ailith ma jakiegoś chłopaka? Może" ściszył głos "Pod?" Nam pytal jakby mimochodem, jednocześnie gładząc delikatnie siostrzyczkę po jasnych włosach.

Lucy D. Vivian · Gość

Szczur poruszył się niespokojnie w kieszeni Lucy. Ona sama przytuliła się do brata, czule, jakby licząc na to, że ochroni ją przed światem.
- Nie, nie... nie ma nikogo, to nie to, ja wiesz... nie chciałam tego chyba wiedzieć, naprawdę - odpowiedziala zachrypniętym głosem - Ailith musi mnie diabelnie nienawidzić skoro mi to robi.

Namrael Vivian

Westchnął boleśnie. "Dolly, co żeś sobie tym razem ubzdurałą? My się wszyscy kochamy. A Ailith po prostu chciałaby znaleźć sobie mężczyznę. Gdzie tu masz problem?"

Lucy D. Vivian · Gość

- Bo ona robi to, żeby zrobić Maxowi na złość... wybrała takiego najgorszego, żeby mu zagrać na nosie... - Lucy przełknęła ślinę przez zaciśnięte gardło - Na złość jemu i mnie.

Namrael Vivian

Zastanowił się. "Szczerze? Biorąc pod uwagę że Max nie pozwala jej spotykać się z ŻADNYM chłopakiem to sięjej nie dziwię. Pamiętasz, jak ty robłaś to samo mnie a ja zacząłem interesować się Leah?" Skrzywił się na samo wspomnienie. Jak można być tak głupim? I miał tu na myśli i ją i siebie...

Lucy D. Vivian · Gość

- To nie o to chodzi, Namraelu, naprawdę. Zrobiłam ci to samo wyłącznie w przypadku Leah. Gardzę głupotą, nie chcę ich w naszym otoczeniu. A Leah i ten cały... Terry... to przecież kwintesencja idiotyzmu - sapnęła żałośnie - Tu nie o to chodzi. Ailith mści się na Maxwellu za coś zgoła odmiennego.
Wbiła wzrok w ziemię.

Namrael Vivian

Uniósł brwi. "Tak? A byłem pewien że za nadopiekuńczość..." Nagle brwi opadły, tworząc coś co Dan Brown i Freud uznaliby za symbol kobiecego łona. "Czyżbyście mieli przede mną jakieś tajemnice?"

Lucy D. Vivian · Gość

- To coś gorszego - stwierdziła Lucy, patrząc gdzies z odrazą i niechęcią, a może z przeraźliwym żalem. A potem wspięła się na palce i zaczęła szeptać coś bratu do ucha.