Korytarz przed skrzydłem szpitalnym

Natalie Hepburn

Natalie spojrzała na Terry'ego z ukosa.
- Pomogłeś jej, tak? To chyba logiczne, że teraz interesuje się twoim zdrowiem - mruknęła, kręcąc młynka palcami. - To na pewno nie jest litość.
Wydęła wargi, jeszcze mocniej marszcząc brwi.

Terry Wingstock

Przez dłuższą chwilę patrzył się w podłogę; kręcił lekko głową.
- Nie... Ja jej ni..e pomogł..em. Wręcz przeciw..nie.

Spojrzał na krukonkę. I uśmiechnął się szeroko.
- Po tym, co j..ej zafun..dowałem, ni..e wi..dzę ani jed...nego po..wodu, dl..a które..go miała..by się mo..im zdroowiem in..teresować. - jego słowa zabrzmiały ponuro. Wypowiedział je z uśmiechem, a jednak pozostawiały po sobie coś przykrego.

Natalie Hepburn

- Ale może ona widzi jakiś powód - powiedziała z naciskiem Natalie.
Nie odwzajemniła uśmiechu.
- Nie znasz jej myśli - dodała. - Nie wyciągaj więc pochopnych wniosków.
Ścisnęła delikatnie jego ramię.
Ku pokrzepieniu.

Terry Wingstock

Już otwierał usta, by coś powiedzieć, kiedy zorientował się, że...
No tak. Ona nic nie wie.
Nic a nic.
Gdyby wiedziała, to by jej tu nie było.

Uśmiechnął się do niej. I przytaknął. Dla spokoju.
- A jak u cie..bie..? - zmienił temat nagle, przypomniawszy sobie, że przed jego wyjazdem Natalie wyglądała na troszkę... Zagubioną...?

Natalie Hepburn

Szturchnęła go lekko, nieznacznie się uśmiechnąwszy.
- Zmieniasz temat, co? - zapytała cicho, a potem powiedziała, dużo głośniej: - W porządku.
Choć bez przekonania.

Terry Wingstock

Spojrzał wymijająco w górę.
- Ja..sne... - odparł z powątpiewaniem.

Nie, aż takim idiotą to nie był.
Czekał.
Jak zechce, to powie.

Natalie Hepburn

- Ostatnio życie w zamku upływa tak... bezbarwnie - oświadczyła, patrząc za okno. - A może to ja stałam się bezbarwna.
Uśmiechnęła się.
- Prawie skończyłam obraz - powiedziała. - Pokazywałam ci szkice oczu, pamiętasz?

Terry Wingstock

Zastanawiał się chwilę nad jej słowami. Nad bezbarwnością.

Komu jak komu, jemu było ostatnimi czasy aż za bardzo kolorowo.
Więc wolał się nie odzywać.
- P..amiętam - pokiwał głową - Czy..je to był..y oczy..?

Natalie Hepburn

- Postaci z mojego snu - odparła cicho.
Wyprostowała się jeszcze bardziej niż zwykle i spojrzała na Terry'ego.
- To co, ćwiczymy dalej? - zapytała.

Terry Wingstock

Pokiwał głową krótko.
- Dzię..ki że wpa..dłaś - stwierdził z uśmiechem - Chodź, od..prowadzę cie... - drżącą ręką chwycił rękaw bluzki dziewczyny.
I po raz kolejny zaczął człapać korytarzem w kierunku wyjścia do szkoły, tym razem spokojniej. I nieco pewniej.

Natalie Hepburn

Oblizała nerwowo wargi, ruszając za nim.
- Terry, na pewno chcesz zwiać ze szpitala? - zapytała, marszcząc brwi. - Jeszcze nie wyzdrowiałeś... Nie jestem pewna, czy...

Terry Wingstock

Wcale nie chciał zwiać ze szpitalnego.
I kiedy usłyszał słowa krukonki aż się zatrzymał. W sumie... Nie takie głupie...

- Jeste...ś genial..na - uśmiechnął się szerzej i otworzył drzwi. W zasadzie nigdy nie lubił zapachu szpitala...

Natalie Hepburn

Zmarszczyła brwi.
- Genialna to może zbyt wielkie słowo... - zaczęła w zamyśleniu i urwała nagle, patrząc na niego spod byka. - Terry, przecież jeszcze nie jest z tobą dobrze!
Pociągnęła go za rękaw i wyjęła różdżkę, unosząc ją groźnie.
- Nie zawaham się jej użyć - mruknęła z powagą.

Terry Wingstock

Szedł dalej, chociaż go puściła. Był blisko korytarza, bardzo blisko.
I wtedy szarpnęła go za rękaw.

Głupia sprawa. Bo zrobiła to dosyć delikatnie.
A on jak na złość właśnie wtedy stracił równowagę.

W zasadzie z perspektywy Natalie wyglądało to, jakby się odwracał. Zatoczył zamaszysty półobrót i zrobił coś w stylu kroka naprzód, tyle tylko, że już nie stał na nogach, tylko spadał w dół.

Uderzył skronią ścianę. I upadł tuż przed nią, nim zdążyłaby wypowiedzieć słowo "uważaj". Stało się coś co najmniej nieprzyjemnego. Bo jęknął. Wyprostował się nienaturalnie. I zatelepał gwałtownie.

A Natalie mogła obserwować, jak na kamiennej posadzce rozchodzi się pomału plama spienionej śliny.

Kilka sekund. I wszystko ustało.
Ona stała z różdżką.
On leżał.
A drzwi były otwarte.

Natalie Hepburn

Szok.
Tylko tyle można było odczytać z jej twarzy, kiedy upadł na podłogę.
Wszystko potoczyło się dosłownie w ciągu sekundy.
Doskoczyła do niego w chwili, kiedy był już na ziemi.
Skrzywiła się.
A potem machnęła różdżką i pobiegła z nim do skrzydła szpitalnego.
- Cholera, do jasnej cholery - mruknęła, zaciskając dłonie w pięści.