Stół Slytherinu

Fauntley Prentice

No tak, brakowało tu tylko Pana Puchona. Dzisiaj kompletnie aseksualnego, bo znowu się nie wyspał (nie pytajcie co ten chłopak robi po nocach).
Usiadł obok Perpetui, uśmiechając się nieco nieprzytomnie i do niej, i do Mischy, która chyba aktualnie spała. Torba wyladowała na ziemi (nowość?).
- Witam panie.
Tak, to było straszliwie entuzjastyczne i radosne. Ale on się cieszył, naprawdę!
Spojrzał na śpiąca Ślizgonkę.
- To nie moja wina! - powiedział. - Ja się z nią po nocach nie szlajam!

Tylko winny się tłumaczy? Nie tylko.

Perpetua Scout

Jej oczy zdawały się mówić (krzyczeć właściwie) "ludzie!", ale usta milczały przez dłuższą chwilę, upewniając się, że nie mają przewidzeń. Spojrzała najpierw na Mischę - krótko i mało ciekawie, a następnie na Fauntley'a - wcale nie dłużej.
- Dobry wieczór...? - Czy to była niepewność?

Mischa Trachtenberg

- Ja się nie szlajam. - Powiedziała otwierając oczy i podnosząc głowę. - Z nikim.
Dotchnęła obolałego policzka na którym odcisnął się wzór z łyżeczki.
- Przerwaliście mi medytacje. - Sama w to nie wierzyła, ale wolała stwarzać pozory. Po raz kolejny.

Fauntley Prentice

Poczuł się jak kosmita. No przepraszam bardzo, co to było za spojrzenie, co?
- Czuję się urażony - powiedział tylko, ale wcale na takiego nie wyglądał. Po prostu tak sobie plótł, co mu slina na język przyniesie. Spojrzał na kawę. Ponoć pobudza.
Ale on w to nie wierzył i bał się o swoje zdrowie.

Perpetua Scout

Prychnęła.
- Wiedziałam, że coś z wami nie tak! Pojawiliście się nagle znikąd i od razu jacyś urażeni! - stwierdziła całkiem poważnie, głośniej niż zamierzała. - Wiecie, co? To ja jestem urażona. Znikacie sobie, a potem... - urwała, mrugając. - Znikacie! To chyba wystarczy...
Mrugnęła raz jeszcze.
- Wystarczy, prawda?
Spojrzała na nich ponownie.

Fauntley Prentice

- Wypraszam sobie! - Tak, to był pierwszy z jego powalających argumentów.
Drugim było oburzone spojrzenie i mina naburmuszonego dziecka, któremu zabrano lizaka.
- I nigdzie nie znikam! Wypraszam sobie - powtórzył, popierając swoją tezę prychnięciem. - To wy znikacie.
A potem zasłonił sobie palcami oczy i wymamrotał coś, co brzmiało jak 'jestem niewidzialny, tylko wam się wydaje, że tu siedzę!'. Wbrew temu, co przed chwilą powiedział.

A może akurat zniknie?

Perpetua Scout

Zareagowała właściwie natychmiastowo. Podsunęła się do niego, chwyciła za te nieszczęsne dłonie (czy też palce) i odsunęła je od twarzy - trochę nerwowo.
- Nie znikaj! - poprosiła jękliwie.

Mischa Trachtenberg

- Nie jestem urażona. Perpetuo. I cieszę sie na twój widok. - Powiedziała chwytając kubek z kawą. Zastanawiała się skąd to oburzenie Rycerzyka.

Fauntley Prentice

On też by się pewnie nad tym zastanowił, gdyby w ogóle dzisiaj zaczął używać swojego rozumu i bardzo przydatnej opcji 'logika'.
- Ja też się cieszę! - poparł Mischę, szczerząc się bezmyślnie. I tak zaraz zniknie, niech no Perpetua zajmie się czyms innym na chwilę, niż jego palcami.

Czy radość zawsze jest bezmyślna?...

Perpetua Scout

Westchnęła dramatycznie, puszczając go ze zrezygnowaniem malującym się na twarzy.
- Znowu znikniecie i znowu zostanę sama - wymamrotała pod nosem.

Fauntley Prentice

No dobrze, dobrze, to była tylko taka pozorna groźba. Nigdzie nie zamierzał się wybierać. Przynajmniej nie w czasie najbliższym.
Poklepał ją po ramieniu, szczerze współczując. Zniknięcie jego i Mischy musiałoby być bardzo bolesne. Baaaaaardzo.
Wcale w to nie wątpił! Ani trochę!
Mógłby rzucić teraz taką śliczną kąśliwą uwagę na temat pewnego Ślizgona, ale... no cóż. Miał to obecnie bardzo głęboko gdzieś i nawet na myśl mu to nie przyszło w tejże wspaniałej chwili.

Perpetua Scout

- Nie ufam ci! Już raz zniknąłeś! Czemu nie miałbyś zrobić tego drugi raz?
Przyjrzała mu się, mrużąc paciorkowate oczy. Następnie przeniosła wzrok na Mischę. Milczała przez chwilę, aż...
- A ty wcale nie jesteś lepsza! - stwierdziła.

Mischa Trachtenberg

- Ja będę znikała tylko raz na kwartał. - powiedziała uśmiechając się. Właściwie ona nie znikała. Była cały czas, ale unikała ludzi i spała tam gdzie sie dało. Byle najdalej od dormitorium.
- Poza tym to naprawdę nie moja wina.

Fauntley Prentice

- Kiedy niby?
To oburzające. Herezje. Szatańskie teorie. Pomówienia! Jak w ogóle można pomyśleć coś takiego! Ja rozumiem, że zamku nie ma i jest Rycerzem tylko na pół etatu, ale to już bezczelne!
Spojrzał na Mischę i też się uśmiechnął. Nie wiedział dlaczego, ale cieszmy się i radujmy póki możemy!

Perpetua Scout

- Jak to kiedy?
Mrugnęła. Tak - raz, dwa. Zerknęła na Mischę dyskretnie z wielkim "POMOCY!" wymalowanym na czole. Nie wiedziała kiedy, ale nie zamierzała się do tego przyznawać. Tak... ostatnio zniknął. I Mischa też!
- Zniknęliście razem! - zauważyła jakże inteligentnie.
- Gdzie byliście? - zwróciła się do Mischy, bo Fauntley udawał, że zawsze tu był. - Akurat! - prychnęła pod nosem, choć wstępnie miała tylko to pomyśleć.