Stół Slytherinu

Namrael Vivian

"Prawidłowo" powtórzył z uśmiechem. "Masz zdrowe podejście do życia. A jednak czegoś Ci w nim brakuje..."

Leah Lullietus

Nie mam osoby, która pokazałaby mi, że warto.
Dlaczego ciągle wracał do tego tematu? Co chciał od niej wyciągnąć? To bolało, jak całe jej życie, jak wszystkie jej wspomnienia. A może nawet bardziej.

Namrael Vivian

"Osoby?" przekrzywił głowę. Jego oczy zamigotały. "Czy ten świat nie jest dość piękny by cieszyć się nim w samotności? Czy aż tak potrzebujemy innych ludzi?" Spojrzał w górę, na zaczarowane sklepienie. "Tak." odpowiedział sam sobie cicho.

Lucy D. Vivian · Gość

Nie wiadomo, jakim cudem pojawiła się przy stole Slytherinu, skoro przed chwilą była przy wyjściu. I nie była sama. Razem z Ailith stały dokładnie po obu stronach Leah. Dziewczyna nachyliła się do jej lewego ucha.
- Dzień dobry, panno Lullietus! - zaświergotała - Mam pytanie, które ogromnie mnie nurtuje.
Zrobiła efekciarską pauzę, po czym zatrzepotała rzęsami. Jej oczy były jak ryte szkło.
- Czy wie pani, jak smakuje pani wątroba? - zapytała niewinnie.

Leah Lullietus

Tak. Jest łykowata i paskudna w smaku - odpowiedziała, odwracając się w stronę dziewczynki. Przeklęta, mała harpia! - A Twoja?

Lucy D. Vivian · Gość

- Ojej. Bardzo mi przykro - Lucy pociągnęła nosem - Bo panna Ingart powiedziała mi, że zanim poderżnie pani to marne, chude gardziołko, osobiście wytnie ją pani i wepchnie do tego gardła. Jestem zawiedziona, że nie będzie to dla pani miłe.
Wygięła usta w podkówkę.

Namrael Vivian

"Lucy... pozwól na momencik" Namrael rzucił przepraszajace spojrzenie Leah, wstał, podszedł do siostry, nachylił sie i długo coś jej mówił na ucho.

Leah Lullietus

Nie odpowiedziałaś na moje pytanie - starała się nie reagować na dziwne opowieści Lucy.

Ailith Ingart

- Łykowata? - spojrzała na Leah w zastanowieniu. Jej oczy dziwnie zabłysły, na poły zwierzęco. Niczym u wilka, który wypatrzył słabą sarnę odłączoną od stada.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy popatrzyła na brata. Jej twarz skurczyła się momentalnie, oczy rozbłysły. Odszepnęła coś Namraelowi, potrząsnęła jasną głową.
- Niech ci będzie. Kochana Ailith, oddalmy się - spojrzała na rudowłosą, a potem zwróciła się do Leah.
- Nie miałam okazji się przekonać. Nie wiem też, czy posiadam taki organ - odwróciła się na pięcie i już miała odejść, gdy dodała - Nie chcę, też, by panienka myślała, że ja i Ailith jej grozimy.

Leah Lullietus

Ależ skąd - odpowiedziała Lucy i nawet zdobyła się na uśmiech.
Gdy odeszły, zwróciła się do jej brata:
Coś ty jej powiedział, że sobie poszła?

Ailith Ingart

Milczała chwilę. A potem odezwała się, zimno i sucho, prawie nieludzko.
- My składamy obietnicę.
I uśmiechnęła się, przyjaźnie szczerząc białe, równe ząbki, zanim poszła za Lucy.

Namrael Vivian

Zachichotał na słowa siostry i pomachał dziewczynom na pożegnanie. "Straszliwie irytująca ta moja siostrzyczka. Ale mimo wszystko słodka. Wystarczy przemówić do jej dziecięcej natury i już Cię słucha..."

Leah Lullietus

Przesłodka - odpowiedziała. - Zastanawiam się tylko, skąd biorą się aż tak cudowne, małe dziewczynki. Tylko mi nie odpowiadaj - dodała. - Obawiam się, że moja psychika może nie wytrzymać opowieści o innych jej pokroju.

Namrael Vivian

"Innych?" pokręcił głową. "Ona jest jedyna w swoim rodzaju. Niestety lub na szczęście, zależy jak na to patrzeć."