Wieża astronomiczna.

Moira Agrus

Po co się idzie do wieży astronomicznej rano? Cholera wie.
W każdym bądź razie, Moira jakoś tu zawędrowała aż w końcu stwierdziła, że przyjemnie będzie usiąść sobie pod ścianą i chwilę odpocząć, co niezwłocznie zrobiła.

Moira Agrus

Jakiś czas później wstała i wyszła.

Perpetua Scout

Nie było gwiazd, nie było chmur, był błękit i Peppy, która właśnie wtargnęła na wieżę astronomiczną taszcząc ze sobą lekki uśmiech i bezczelne kosmyki. Omal nie zachłysnęła się powietrzem, które przyjemnie targało, czym tylko chciało.
- Wiatr - rzuciła inteligentnie w przestrzeń, gdy kasztanowe włosy mieszały się z niebieskim niebem, rozwiewane w każdym kierunku.

Fauntley Prentice

A zaraz za nią bezczelny Puchon, który zdążył wyjąć ręce z kieszeni (uczymy się kultury?). Zanim Peppy obwieściła radosną nowinę, wiatr zdążył już potargać mu włosy i zmusić do zmrużenia oczu. Ale to był tylko silniejszy podmuch, potem wróciło wszystko do względnej normy.
- Jak miło - skwitował, choć oczywiście mało entuzjastycznie. Wiesz, byli bliżej słońca, a jemu to jakoś nie odpowiada za bardzo. Znaczy, że będzie cieplej.
Cała nadzieja w tym wicherku.

Perpetua Scout

Najwyraźniej nie dostrzegając jego opinii na temat bliskości ze słońcem, znalazła sobie miejsce na podłożu. Wiesz, taki skrawek, na którym następnie usiadła. W ogóle miała dziwny zwyczaj zajmować ową pozycję w dość absurdalnych miejscach - na brudnych/mokrych podłogach.
Widocznie patrzenie w niebo przed siebie jej nie zadowoliło, ponieważ zadarła podbródek i obserwowała tenże fragment firmamentu, który to się nad nią znajdował - śmiem twierdzić, że był identyczny jak pozostałe. Oparta na wyciągniętych w tył dłoniach, w siadzie tureckim. Obserwowanie monotonnego błękitu - iście interesujące zajęcie, prawda?

Fauntley Prentice

Usiadł na przeciwko niej, jakieś trzy kroki dalej, też po turecku. Wzrokiem wędrował raczej po posadzce, która nie była aż taka jaskrawa, jak to błekitne niebo. Nie wydawała się jednak zbyt interesująca w swej brudnej istocie, więc spojrzał na Peppy, jednocześnie ślicznie prosząc o wiekszą dawkę wiatru.
Nie miał specjalnie nic przeciwko słońcu, ale zdecydowanie nie w takich ilościach. Poza tym, było dla niego wredne. Zawsze czepiało się jego włosów! I raziło w oczy.

Perpetua Scout

Przestała zadzierać podbródek - po dłuższym czasie robi się to dość męczące, szczerze mówiąc. Włosy od razu wpadły jej na twarz, nawet do oczu - bezczelne! Zamiast jednak zająć się ich poprawianiem - co byłoby typową damską reakcją - spojrzała przed siebie. A któż tam siedział? Tak, liczę na Waszą spostrzegawczość.
- Kim będziesz jak dorośniesz? - zagadnęła niczym panie w przedszkolu pytające sześciolatków, jakie to te dzieci mają ambicje. Teraz tylko czekać, aż pan Rycerzykowaty wykrzyknie, że - otóż - chce zostać strażakiem.

Fauntley Prentice

No cóż, zwracając się do tych mniej spostrzegawszych: siedział tam pan Puchon we własnej, nieskromnej osobie. Oparł łokiec na kolanie, a podbródek na dłoni - i tak przechylajac trochę głowę, przyglądał się pannie Scout, pozwalając, aby i jemu wlosy wpadały do oczu.
- Sugerujesz, że kiedykolwiek dorosnę?
I znów ten bezczelny uśmiech.
Ambicji strażaka nigdy nie miał, niestety. Należał do grupy tych dzieci, które raczej nie myślało o zawodzie zwiazanym z ratowaniem ludzkiego życia.

Perpetua Scout

Czyżby Fauntley marzył o zmniejszaniu ludzkiej populacji na tym pięknym świecie? Niestety my jednak nie możemy moralizować, idealistki też z nas żadne, nie wspomnę o obiekcie do naśladowania. Tym bardziej, że zamysł sam w sobie zły nie jest.
- Sugeruję. Ewentualnie możesz zginąć młodo i pozostawić po sobie atrakcyjne zwłoki.
... albo przenieść się do Nibylandii i żyć tam wraz z Piotrusiem Panem i Wandą.

Fauntley Prentice

Tak, przyda się ktoś, kto będzie ograniczał populację tego lekkomyślnego gatunku. Przecież to nieodpowiedzialne, tak się rozmnażać!...
No, ale cóż. Dla niego właściwie nie było odpowiedniego zajęcia.
- Wybiorę chyba opcję opuszczenia tego świata w młodym wieku. Nie widzę dla siebie przyszłości - odpowiedział lekko, udajac przez chwilę zastanowienie. - Mój dziadek dał mi do zrozumienia, że mam zostać uzdrowicielem, ale sama widziałaś jak mi idą eliksiry - dodał rozbawiony i właściwie roześmiał się. Chyba nie za bardzo przejmował się swoim brakiem umiejętności. Ale to nie była żadna, absolutnie żadna nowość.
Nibylandia to też bardzo kusząca opcja.

Perpetua Scout

Przechyliła po prostu głowę i mu się przyglądała, jakby chcąc przejrzeć na wylot, a po drodze znaleźć coś, w czym jest jednak - mimo własnego mniemania - dobry. Przecież każdy musi mieć jakieś umiejętności. Ona na przykład parzyła pyszną herbatę. Może on piekł pyszne ciasta? Albo ślicznie rysował - wiesz, jakieś rysunki w książeczkach dla dzieci? Hm, hodowla kanarków w trójkąty foremne?
Bez żadnych uczuć wymalowanych na twarzy, bez najmniejszego skupienia. Po postu ona i jej typowa - nic niewyrażająca - mina.

Fauntley Prentice

I jak, udało jej się coś ciekawego dostrzec w jego bladozielonych oczach?
Przez chwilę pozwalał jej na takie obserwacje, uśmiechając się w ten swój zwykły, bezczelny sposób, będąc przy tym pewnym, że i tak nie znajdzie w nim tego, czego tak usilnie szukała.
- Nie patrz tak na mnie - powiedział ze śmiechem. - Widzisz mnie w roli wesołego bibliotekarza, albo sztywnego kelnera? - Jego najwyraźniej takie wizje bawiły. Jak i brak jakichkolwiek innych perspektyw. Wychodził z założenia, że nie będzie się niepotrzebnie martwił takimi drobiazgami, choć oczywiście kończył już szóstą klasę i chyba powinien parę spraw przemyśleć.
Nigdy nie grzeszył rozsądkiem.

Perpetua Scout

Rozsądek ogólnie jest przereklamowany. Na co komu on? Tylko miejsce zajmuje, a pożytku żadnego.
Ma tak na niego na patrzeć? A to, przepraszam bardzo, dlaczego? Kiedy ona lubi go obserwować, dobra, ogólnie lubi obserwować. Nie może jej tak po prostu zabronić. A jak jej każe skoczyć z wieży, to też ma niby posłuchać? Pfff. Jednak prośbę spełniła i ponownie skupiła swoją uwagę na sklepieniu błękitnym. Ot tak, żeby obyło się bez zbędnej irytacji.
- Wesoły bibliotekarz? - Zmarszczyła brwi. - Sztywny kelner? - A tu wykrzywiła nienaturalnie usta. - Zostań śmierciożercą, odpowiednie poczucie humoru już posiadasz.

Fauntley Prentice

To miłe z jej strony, że tak pilnuje, aby się nasz kochany, drażliwy pan Puchon nie zirytował. Naprawdę, mogłaby mu na złość zrobić i wpatrywać się w niego jeszcze intensywniej, a tu proszę - co za subtelność.
- Ciekawa propozycja, choć nie bardzo orientuję się, ile płacą za godzinę.
Wstrętny materialista! Ale jego poczucie humoru było dość... hm... mało puchońskie, jeśli każdy wie, co mam na myśli.
Jej zabronił się sobie przyglądać, a sam ją obserwuje! To już naprawdę szczyt bezczelności z jego strony.

Perpetua Scout

Z tym, że jej owa obserwacja nie przeszkadza. Jeśli już dziś mówimy o rzeczach, które lubi - to ten wzrok też się do takowych zalicza. To dziwne mrowienie w karku, gdy jest lustrowana. Ten chwilowy bezruch zaliczający się do maniakalnych. Wstrzymywanie oddechu uznawane za masochistyczne. Ta chęć ucieczki, gdy tylko znajdzie sobie inny obiekt zainteresowań.
- Obawiam się, że to taki rodzaj wolontariatu - nieodpłatny.