Wieża astronomiczna.

Fauntley Prentice

To dobrze, że jej jego wzrok nie przeszkadza. Obawiam się, że on nie byłby tak szlachetny i nie potrafiłby, ot tak, oderwać od niej wzroku. To jest dopiero skrajny egoizm! Mimo protestów siedziałby tak dalej i wlepiał w nią ten swój badawczy wzrok, choć wstrzymywanie oddechu uważa za coś zdecydowanie zbędnego.
- Więc odpada. Jestem parszywym materialistą.
A on znowu się zaśmiał. Zdecydowanie często to robił - może to akurat jej wina?

Perpetua Scout

- Psychiatra. Ewentualnie jego pacjent - podała kolejną propozycję.
Jej wina? Przepraszam bardzo, ale ona sobie grzecznie siedzi i podziwia nieboskłon. Nie widzę najmniejszego powodu do śmiania się, ani do jej obserwacji. Nie ma bluzek do pępka, dekoltów do pasa, ani nic z tych rzeczy! Nie jest też umazana zieloną farbą, nie ma nic na nosie! Dobra, jakieś resztki kurzu na głowie, a jej ręce mają coś wspólnego ze śluzem gumochłona, czy tym... czymś. Ale nic poza tym! Muszę stwierdzić, że Fauntley śmieje się sam z siebie, o.

Fauntley Prentice

Może i sam z siebie, ale właśnie jakim cudem ta jego przerośnięta duma mu na to pozwala! To doprawdy frapujące, on wiecznie taki drażliwy na własnym punkcie, a tu proszę!...
- Prędzej, jako pacjent - stwierdził, już bez zastanowienia. - Ale za to też mi nie zapłacą.
Ta wzmianka o bluzkach do pępka i dekoltów do pasa go zdecydowanie obraża. Propaganda Iskierki najwyraźniej odgrywa tu znaczącą rolę i nikt nie bierze pod uwagi jego własnych preferencji! To oburzające. Zdecydowanie.
był grzecznym, przyzwoitym chłopcem i nikt tego nie zauważał tylko dlatego, że był... chłopcem! Skandal.

Perpetua Scout

To rzeczywiście przykre. Ludzie tak często oceniając innych po pozorach i po tym, co słyszą o nich od jakiś tam dziewczyneczek. Okropność! W ogóle nie liczy się teraz bogate wnętrze.
- Ożeń się więc bogato - doradziła, wdychając następnie rześkie powietrze. Byleby nie z jakimś wnętrzem.

Fauntley Prentice

Bogate wnętrze w dzisiejszych czasach dorównuje pozycji ścierce do kurzu. Ze współczesną młodzieżą dzieje się coś zdecydowanie niedobrego, wszyscy tylko o jednym!
Zero wrażliwości.
- Pewnie. Najlepiej jeszcze ze starą wdową, której przepowiadają rychłe pojawienie się u bram niebios. - I znowu się śmiał, choć ta wizja powinna go przerażać.

Perpetua Scout

- Doskonale - mruknęła, niby gniewnie, niby kpiąco.
Podniosła się leniwie. Poziomami. Najpierw siad prosty, potem klęk, aż w końcu stanęła całkiem pionowo, choć lekko się chwiejąc. Zbliżyła się do murowanej balustrady, następnie, uprzednio spoglądając w dół i dostając niespodziewanego lęku wysokości, zerknęła ponownie na Rycerzyka.
- Więc zostaje tylko skok - zasugerowała.

Fauntley Prentice

Jak można było się domyślić - nie odwrócił od niej wzroku ani na moment. Jej sposób wstawania z rozgrzanego podłoża był wprost fascynujący, choć i poczęści zabawny. Albo jego dzisiaj wszystko tak beznadziejnie bawiło.
- Najwyraźniej - przytaknął wesoło. Był jakoś przesadnie radosny i to właściwie bez szczególnego powodu. Oficjalnie. Wersji nieoficjalnej zdradzić nie chce, choć jest tak przewidywalny, że chyba się wszyscy domyślają. Przynajmniej spora większość.
- A ty masz jakieś plany? Ambitniejsze od moich?

Perpetua Scout

Oparła się o blanki obserwując przy tym ciemniejące niebo. Rozkoszowała się przy okazji coraz mocniejszym wiatrem, który porywał włosy do tańca... Fauntley umiał tańczyć? Jeśli nie, to wiatr i tak jest doprawdy doskonałym partnerem.
- A jest coś bardziej ambitnego od samobójstwa? - zagadnęła wesoło, najwyraźniej owy humor jej się udzielił. - Morderstwo?
Zauważyłeś, kiedy znalazła się parę metrów dalej i usiadła na murze? Najwidoczniej tam miała ładniejszy widok.

Fauntley Prentice

Parę metrów dalej to już zdecydowanie za daleko dla niego, jak na obserwacje. Szczegóły, szczegoły, drodzy państwo! A jak on miał dostrzegać warte uwagi drobiazgi, kiedy w tym ostrym słońcu niewiele było widać z takiej odległości?
Najwyraźniej jego przeznaczenie nie ograniczało się, do siedzenia na zakurzonej podłodze - co za strata. Wstał więc i już po chwili stał zaraz obok niej, gdzie spodobało mu się o wiele bardziej. Między innymi z powodu silniejszego wiatru, dzięki któremu upał nie był taki uciążliwy.
- Morderstwo jest zdecydowanie ambitniejsze. Daje więcej możliwości.
Taki ładny dzień, a oni o odbieraniu życia. Naprawdę, cóż za poczucie humoru!
I co do pytanie - nie, Fauntley nie umie tańczyć. To chyba oczywiste!

Perpetua Scout

Poczucie humoru? Poczucie czego? Oni mogą się ewentualnie dowiedzieć czegoś o poczuciu grawitacji. A przynajmniej Perpetua, jeśli wychyli się sporo do tyłu albo zechce podziwiać błonia z lotu ptaka. Swoją drogą - musiałyby wyglądać pięknie.
- Więcej możliwości uśmiercania innych niż siebie samego? Mugole wykazują się na tym polu wielką wyobraźnią - dodała bezsensownie, ciągle z tym radosnym grymasem na twarzy.

Fauntley Prentice

Jeśli Perpetua za bardzo się wychyli, należy liczyć jedynie na refleks pana Puchona, z którym podobno nie było aż tak źle jak z resztą jego wątpliwych umiejętności. Ale może lepiej tego nie sprawdzajmy na takim przykładzie, bo może się to źle skończyć. Bardzo źle.
- Mugole ogólnie są kreatywni. Ale mimo wszystko uśmiercanie kogoś innego daje większe pole do popisu, choćby ze względu na ilość czasu dostepnego, którego w takim wypadku mamy więcej. - Miał irytujący zwyczaj gestykulowania, kiedy tłumaczył swoje szalone teorie. Nie byłoby problemu, gdyby schował ręce do kieszeni, ale nie, oczywiście, trzeba się obnosic z resztkami kultury.

Perpetua Scout

Ale ona się nie wychyli, bo zeskoczyła z murku i już dotykała stopami twardego podłoża. I wiesz, co zrobiła jako pierwsze, gdy już nie było możliwości robienia głupot... albo raczej ponoszenia konsekwencji głupot?
Roześmiała się. Właściwie to dawno się nie śmiała, o ile w ogóle. Prawie, że perliście. Było ciemno, przeraźliwie wiało, plątała się we własnych włosach, a oni dyskutowali o przewadze uśmiercania ludzi nad samobójstwami. Absurd. A z absurdów się śmieje. I ona to właśnie robiła. Cichy śmiech, nieporównywalny do chichotu roznosił się po wieży, ginąc tuż za murkiem.

Fauntley Prentice

Dobrze, że już nie siedziała na tym murku. Może i był stabilny, ale wątpliwego bezpieczeństwa ze względu położenie, co moglo do nich dotrzeć w dość brutalny sposób.
Można by powiedzieć, że go zaskoczyła tym nagłym wybuchem wesołości, ale naprawde nie zajęło mu długo dochodzenie do wniosku, że sam się nie opanuje. No i cóż począć, też się roześmiał, zdecydowanie pod jej wpływem.
Miejmy nadzieję, że kiedy bedzie płakać to on nie będzie robił tego samego. Trochę godności!

Perpetua Scout

Zanim się obejrzała, już siedziała na ziemi i starała się uspokoić. Z głową opartą o murek, z dłońmi na twarzy wyglądała, jakby płakała. A z czegoż się tak śmiała? Z absurdów, z własnej głupoty, z wiatru, z samobójstw i wielu innych mało śmiesznych rzeczy, którego zasługują raczej na szloch.

Fauntley Prentice

Nie pozostawało mu nic innego, jak także usiąść. Zrobił to więc, dość składnie, bo wbrew pozorom nie śmiał się tak straszliwie jak ona. Opierał się plecami o murek i patrzył na nią. Ha, bo to w ogóle było takie fascynujące, obserwowac ją, kiedy się śmieje.
Naprawdę!
A rzeczy, które nie powinny śmieszyć śmieszyły akurat... najbardziej.