Jezioro

Matthew Gainsborough

Wstał, bo ostatecznie nie był aż tak zaspany, by nie zauważyć, że lekko przesadził.
Zerknął na krzaki, gdzie znów mignęła mu bura sierść, a potem na Natalie, której z krzywym uśmiechem było wyjątkowo nie do twarzy.
Odgarnął włosy z czoła.
- Nie obrażam się... Jeśli mam być szczery... - zaczął powoli, obserwując czubki własnych butów - To sam sobie nie dam z nią rady, bo to zwierzę mnie nie znosi.
Zerknął na pannę Hepburn, tym razem nieco potulnie.
- Proszę. Pomóż mi z nią... - zła mina pana Gainsborougha gdzieś się ulotniła, pozostała tylko para wpatrzonych w krukonkę z nadzieją zielonych oczu.
No i dłoń. Która niby tak przez przypadek, ale jednak, przesunęła się po tej należącej do dziewczyny.

Natalie Hepburn

Bezwiednie zmrużyła oczy, a uśmiech, jaki by nie był, zniknął z jej twarzy, która stała się teraz nieprzystępna i trudna do rozszyfrowania.
Zerknęła na swoją dłoń i odsunęła się delikatnie, nieco nabzdyczona.
A on patrzył na nią tymi swoimi zielonymi oczyma. Z niemą prośbą. Nadzieją.
Czuła, że topnieje gdzieś w środku, a złość rozpuszcza się w niej niczym cukier pod wpływem wody.
Uniosła podbródek, przy okazji brwi i powiedziała cicho:
- W obecnej sytuacji, muszę się zastanowić.
Niebywale dyplomatycznie.

Matthew Gainsborough

Patrzył, a jakże. Ostatecznie jeśli chciał, potrafił być miły, ba, czasem kiedy mu zależało odpuszczał nawet nieco swojej męskiej dumie.
Na przykład teraz: schylił się i przysunął twarz do jej ucha, pozwalając sobie na delikatne muśnięcie policzka dłonią.
- Nawet jak tak bardzo, bardzo ładnie poproszę...?

Natalie Hepburn

Samokontrola. Opanowanie. Logika.
Boże, co za bzdury!
Natalie zamrugała z zaskoczenia, czując, jak się rumieni, a jej szyja pokrywa się gęsią skórką.
Otworzyła usta, by coś odpowiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle.
Odchrząknęła.
- Prosisz? - mruknęła. - Bardzo?
Zbierz myśli, dziewczyno!

Matthew Gainsborough

Uśmiechnął się, bo coś mu mówiło, że chyba jest na dobrej drodze do wyjścia z sytuacji.
Ograniczył się więc do spokojnego pokiwania głową i przesunięcia dłonią po jej twarzy - tym razem pewniej, ze szczególnym uwzględnieniem wydatnych ust, po których przewędrował kciuk.
Ledwie muśnięcie palcem - a jakże dobrze wyczuwalne...

Natalie Hepburn

Przymknęła powieki i przełknęła ślinę, niepewna, jak ma dalej postąpić; równocześnie walczyła z chęcią rzucenia się na szyję pana Gainsborough.
- Chodźmy do wspólnego, Matt - mruknęła, nieopatrznie przysuwając twarz do jego twarzy. - Zapomniałam wziąć stamtąd torby...
O kotce również chwilowo zapomniała.

Matthew Gainsborough

Uśmiechnął się niewiarygodnie ładnie, jak na gburowatego pana Gainsborougha.
- Okej - zgodził się po prostu i odsunął, drepcząc w kierunku krzaków, skąd po chwili wydobył burą, miauczącą kupę włosia.
- Idziesz..? - rzucił do panny Hepburn nim podreptał ścieżką do szkoły.

Natalie Hepburn

- Matko kochana - mruknęła ze złością, otworzywszy oczy i przetarła je dłonią, jakby miała wrażenie, że śniła.
A potem powędrowała za Mattem.
Zaskakujące.

Perpetua Scout

Bladymi, długimi palcami trzymała podniszczoną, starą książeczkę. Na stronie tytułowej widniały brzydkie kwiatuszki, a okładki brakowało. Napis 'eliksiry' był skreślony parokrotnie, nie wspomnę już o licznych pozaginanych rogach.
Młoda jejmość swoimi paciorkowatymi oczami wpatrywała się w szlaczki na stronie setnej. Wiatr od dobrego kwadransa narzucał jej się niemiłosiernie, z charakterystyczną dla siebie bezczelnością chciał przewrócić parę kartek, a przecież Peppy nie dotarła do ostatniego akapitu. Niekulturalny jeden, pf.
Skupienie było zgromadzone wokół Ślizgonki i tworzyło pewnego rodzaju barierę, która dosięgała również wierzby - bo o nią to właśnie panienka się opierała, nie mając litości dla butelkowozielonego swetra.

Fauntley Prentice

Nie dość, że narzucał jej się wiatr, to i bezczelny Rycerzyk. Rycerzyk jakiś straszliwie nieswój - cichy i markotny, który przystanął niedaleko, obok innego drzewa, opierając się o jego chropowaty pień ramieniem. Ręcę złożone miał na klatce piersiowej i spoglądał tak w absolutnym milczeniu na Perpetuę - widok miał dobry, proszę się o to nie martwić. Nie zamierzał się chyba odzywać. Bo dawno już powinien, prawda?
Ale nie. On tylko stał i przyglądał jej się.
Żal dziewczyny - czy takie spojrzenie bardzo jest męczące?

Perpetua Scout

Nie podniosła podbródka nawet o centymetr. Po prostu skupienie bezpardonowo uciekło, pewnie nie chcąc im przeszkadzać, a ona sama powoli przejechała po stronie kciukiem, jak to miała w zwyczaju robić.
- Usiądź.
Może spojrzenie rzeczywiście było męczące, a może po prostu wolała, jak znajdował się bliżej? Nie jest nam dane to wiedzieć, przykro mi.

Fauntley Prentice

Stał jeszcze tak przez moment pod tym drzewem. Znalazł się obserwator od siedmiu boleści! I kiedy wydawało się już, że nie zamierza się ruszyć z miejsca, jednak to zrobił. Podszedł do Ślizgonki - której tak brutalnie przerwał i wypędził skupienie - i usiadł obok niej.
Zupełnie niepraktycznie, skoro nie zamierza spojrzeć gdzie ingdziej. Rozboli go szyja, o jaka szkoda!
Mógłby zapytać teraz o bardzo dużo rzeczy, ale milczał. Jak zaklęty. Może ktoś wyrwał mu język? Zaszył usta niewidzialną nicią?
Zwykle taki gadatliwy, a teraz? Nic. Może obrażony?
Cóż. Jesli on teraz wygląda na obrażonego, to ja jestem samopiszącym piórem.

Perpetua Scout

Przez krótką - rzekłby ktoś nawet, że nieistotną - chwilę delektowała się ową ciszą. Nad ich głowami wiatr poruszał gałęziami drzew, a przed wzburzał jezioro i pojedyncze trawy. Wydawać się mogło, że owe źdźbła tańczyły do jakiejś nieuchwytnej dla ludzkiego ucha melodii.
- Wrócisz tu po wakacjach? - Ot, takie proste pytanie.
Ciekawska panienka przymknęła książkę, pozostawiając jednak na stronicy setnej dłoń, na wypadek zapewne gdyby się jednak rozmyśliła i chciała kontynuować lekturę. Pana Puchona nadal nie zaszczyciła spojrzeniem, choć czuła, że on ją obserwował.

Fauntley Prentice

Uroczo. Wiatr był zawsze fascynującym zjawiskiem - różnorodność jego form zadziwiała, bo przecież nie można było go dostrzec, prócz tych wyjątkowych chwil gdy podrywał jesienne liście z ziemi. A jednak zawsze wyczuwało się różnicę, prawda?
- Pewnie tak. - Ot, prosta odpowiedź. Może mało entuzjastyczna i raczej wygłoszona w towarzystwie nieśmiertelnego w jego przypadku rozkojarzenia, ale jednak odpowiedź. Chłopiec nasz kochany i bezczelny miał dodatkowo zachrypnięty głos, ale podejrzewam, że to dlatego, ze mówił ciszej niż zwykle.
I zdecydowanie łatwiej mu ją obserwować, kiedy ona patrzy w innym kierunku. Tak jakoś?
Tak jakoś.

Perpetua Scout

- Obiecasz? - Wydawała się być nieprzekonana.
Uparcie wpatrywała się w książeczkę, jakby coś w niej interesującego. Oczywiście, czytała ją z własnej woli, z ciekawości... Jednak ośmielę się stwierdzić, że po prostu nie chciała spojrzeć na naszego kochanego Rycerzyka, dlatego właśnie znalazła sobie inny obiekt - zastępczy. Czyżby bała się rumieńców, które mogłyby pojawić się na jej twarzy? Nie, nie rumieniła się od dość dawna. Czy bała się wyrazu jego twarzy? Nie, skądże znowu, absurd. A może po prostu książeczka była bardziej interesująca? Akurat w to ktokolwiek uwierzy.
Powód nie-obserwacji towarzysza pozostaje niewyjaśniony, trudno.