Jezioro

Lucy D. Vivian · Gość

Pokręciła głową.
- Przecież to prezent dla pana. Zjedliby się z Islingtonem - uśmiechnęła się, wstając na nogi - Nie, pan się na pewno nią świetnie zaopiekuje. Pan lubi zwierzęta.
Pokiwała głową pewnie.

Tristan Miseris · Wysłany: Nie 23:00, 04 Mar 2007 Temat postu:

- Dziękuję - szepnął Tristan, zachwycony kociakiem.
Biała kulka na jego rękach uspokoiła się - patrzyła teraz na niego z wyczekiwaniem, machając przy tym niespiesznie dwoma ogonami.
- Później zastanowię się nad imieniem - mruknął. - Ale jest wspaniała.
Profesor włożył kociaka pod kurtkę, aby nie zmarzł. Tylko biały łebek spoglądał ciekawie zza zamka błyskawicznego na wszystko dookoła.
- To wracamy do zamku? - zapytął.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy pokiwała głową, wstając z trawy. Otrzepała się z mokrej wody, nieco. Islington momentalnie przybiegł do niej i zręcznie wspiął się po szacie prosto na ramię.
- To był bardzo ciekawy weekend - przyznała - Dziękuję.

Tristan Miseris · Wysłany: Nie 23:08, 04 Mar 2007 Temat postu:

TRistan również wstał i zarzucił parę razy głową na boki, aby włosy ułożyły się mu na plecach.
- Chodźmy - powtórzył.

[Idę spać, ciao Wink

]

Lucy D. Vivian · Gość

No i poszli.

Sheena Sargeant · Wysłany: Pon 23:22, 05 Mar 2007 Temat postu:

Shee, ubrana w ciepły płaszcz i szalik, który powiewał za nią na odległość przynajmniej półtora metra, zaczęła kręcić się przy jeziorze, starając zbytnio nie oddalić od zamku, a sprawdzić czy Lucy i Ailith nie siedzą gdzieś tutaj. Bo niby gdzie indziej? zadała sobie pytanie i ruszyła w ciemność. Dopiero po chwili wpadła na pomysł, by oświetlić sobie drogę małym światełkiem z różdżki. Gdzieś na błoniach zamajaczyły jej dwie sylwetki, więc udała się w ich stronę.

Perpetua Scout · Wysłany: Wto 18:28, 06 Mar 2007 Temat postu:

Nie możesz wiecznie bać się wiadomości, Perpetuo - mówiła, poprawiając co chwilę szalik. Jednak wszystko wskazywało na to, że każda wiadomość będzie zła. Więc czemu miała nie uciekać przed sowami nad jezioro, by następnie chować się w sowiarnii? Cholerne masochistka, pomyślała, i do tego głupia awizofobistka. Sama nie wiedziała, czy ma ochotę płakać, czy krzyczeć. Ale raczej ani jedno, ani drugie. Idiotka! Po prostu szła wzdłuż jeziora i przeklinała się za brak racjonalnego podejścia do życia. A chociażby do sów. Nieidealnych sów.

Perpetua Scout · Wysłany: Wto 18:52, 06 Mar 2007 Temat postu:

Tak nigdzie nie dojdziesz, stwierdziła w końcu. Rozejrzała się z głośnym westchnieniem w koło i zatrzymała wzrok na jakimś mało istotnym punkcie. Zdecydowanie miała przesadną skłonność do rozmyślania.

Perpetua Scout · Wysłany: Wto 20:04, 06 Mar 2007 Temat postu:

Godzinę później poszła, udając, że idzie w konkretnym kierunku.

Fauntley Prentice · Wysłany: Śro 17:07, 07 Mar 2007 Temat postu:

Usiadł na jakimś większym kamieniu, nie wyciągając rąk z kieszeni. Zagapił się na taflę jeziora, marząc tylko o tym, żeby zasnąć i się nie obudzić.

Fauntley Prentice · Wysłany: Śro 20:28, 07 Mar 2007 Temat postu:

Spojrzał na swój poniszczony zegarek, godzinę, którą wskazywal skwitował tylko niewyraźnym pomrukiem.
Nie zamierzał się stąd ruszać. Bo tak, a nie inaczej. Miał taki kaprys i już.

Lucy D. Vivian · Gość

Mała istotka poruszyła się gdzieś nad jeziorem. Zapewne spędziła tu już jakiś czas. Rozmawiała. Ze szczurem? Każdy ma swoje małe zboczenia.
Wpatruje się w taflę wody. Po błoniach niesie się subtelny, delikatny pisk szczurzęcia. A ona tylko kiwa głową.

Fauntley Prentice · Wysłany: Śro 20:42, 07 Mar 2007 Temat postu:

Fauntley uśmiechnął się nieco zgorzkniale pod nosem, obserwując dziewczynkę.
Właściwie... to on nigdy nie miał żadnego zwierzątka. Nigdy nie potrafił się z żadnym dogadać, nawet pokojowo przebywać w jednym pomieszczeniu. Przykre, ale prawdziwe.
Westchnął, wlepiając wzrok w niebo.

Namrael Vivian · Wysłany: Śro 20:43, 07 Mar 2007 Temat postu:

Krok. Krok. Jak Namrael to robił, że jego kroki niosły się echem nawet na błoniach? Sztuczka magiczna czy wrodzona cecha? Z jego pozerstwem i rodowodem wszystko możliwe. Dość, że przysiadł się do siostry.

Lucy D. Vivian · Gość

Szczur popatrzył na Namraela. Jeśli można interpretować szczurze spojrzenia, to było w pełni potępiające. Zapiszczał coś do dziewczynki, a ona pokiwała posłusznie głową, wręczając bratu złożoną kartkę.