Jezioro

Matthew Gainsborough

- Jasna sprawa - uśmiechnął się Matt, posyłając ostatnie, niegroźne chlapnięcie na czuprynę towarzysza.
- Muszą gdzieś tu być... Przecież nie dostały płetw i nie odpłynęły... - stwierdził odkrywczo, kręcąc się wokół miejsca, w którym chwilę wcześniej wylądował rudy.

Maxwell Ingart

- Może wylezę na brzeg i je przywołam - zaproponował rudy odkrywczo, po czym ruszył ku brzegowi. Niestety, temu niewłaściwemu, przez środek jeziora.

Matthew Gainsborough

- Max, gdzie ty... - otworzył szeroko oczy, zdumiony, że wada wzroku kolegi jest aż tak znaczna. Prawda - nigdy nie widział go bez okularów, ale...
Zrobił kilka kroków i złapał rudego za ramię. Utopiony Ingart - nieprzydatny Ingart.
- Tędy... - mruknął, ciągnąc go za sobą, ku bliższemu brzegowi.

Maxwell Ingart

Rudy spokojnie ruszył za Matthewem. Najwidoczniej był przyzwyczajony, że gdy brak szkieł, brak też kontaktu ze światem zewnętrznym. Ociekając wodą wyszedł na brzeg, po omacku wygrzebując różdżkę z szaty, trzymając przy tym oczy tuż koło swoich palców.
- Accio okulary? - rzucił w stronę, gdzie znajdowało się w jego mniemaniu jezioro. Tym razem trafił. Podleciały dwie pary szkieł. Jedne, te właściwe, i drugie, potłuczone i najwyraźniej zgubione dawno temu przez kogoś innego. Cóż, jezioro pełne było niespodzianek w postaci przeróżnych śmieci.
- To lepsze niż wędkowanie...

Matthew Gainsborough

Klapnął na brzegu, wziął potłuczone, przerdzewiałe szkła i przyglądał się im przez chwilę, wyginając na boki grube, staromodne oprawki.
- Te są nawet fajne - stwierdził, nakładając je sobie na nos - Może masz ochotę na małą zmianę...? - zerknął na rudego jednym okiem, bo drugie niewidoczne było za pokrytym glonami, stłuczonym szkłem.
Zapamiętać: jezioro = tani sklep.

Maxwell Ingart

- Nie dziękuję, te mi starczą.
Umieścił okulary na nosie, przecierając przy tym szkła suchą, pozostawioną na brzegu szatą.
- Przyjdziemy potem zobaczyć, co tu jeszcze pływa?

Matthew Gainsborough

Wstał, wziął w dłonie buty i koszulę, a rozwiązany krawat przewiesił sobie przez ramię. Okularów nie zdjął.
- Potem. Dużo potem. Chyba się spaliłem... - zerknął krzywo na zaczerwienione ramiona.

Maxwell Ingart

- A ja mam kropki jak biedronka. Świetnie.
Rudy przeciągnął się, tak jak towarzysz, zarzucając sobie na ramię ciuchy, po czym skierowali się obaj w stronę zamku.

Perpetua Scout

Lekki wiaterek, gładka tafla jeziora, iście błękitne niebo i soczyście zielona trawa. Czego chcieć więcej?
CHMUR! - krzyknęłaby pewnie Peppy, gdyby tylko usłyszała owe pytanie. Tymczasem jednak siedziała nieświadoma pod rozłożystą wierzbą i wpatrywała nieobecnie w pusty firmament. Myśli jej odpłynęły niczym liść rzucony przed chwilą na wodę - miejmy tylko nadzieję, że nie utoną. W sekrecie wam powiem, że owa jejmość jest okropną pływaczką, a wodę jej psychika znosi tylko wtedy, gdy ta jest w szklance (woda, nie psychika). Przesadzam? Być może.
Aczkolwiek jezioro wygląda aż nazbyt niewinnie - rzekłabym 'romantycznie' - by się go bać. Wielka szkoda, że Ślizgonka go nie zauważa. Ta jednak ignorantka wydaje się być w pewnym dość odległym miejscu, które to odwiedza bardzo często.

Matthew Gainsborough

Lekki wiaterek, gładka tafla jeziora, iście błękitne niebo i soczyście zielona trawa. Czego chcieć więcej?
- Snu... - odburknąłby pewnie Matt, gdyby ktoś go pytał. I potarłby pewnie przy tym podkrążone, zielone oczy. Tymczasem jednak wszedł na ścieżkę, gapiąc sie uparcie w ziemię i poprawiając przewieszoną przez ramię torbę.
W zasadzie "wszedł" to za dużo powiedziane. Bo Gainsborough nie szedł, a się wlókł.
Jedna noga... Wdeeech... Druga noga... Wyydech... Istny marsz zombiego. Dla potencjalnego obserwatora młody Krukon sprawiał wrażenie:
a) Człowieka na nieziemskim kacu (co biorąc pod uwagę jego zwyczaje było mało prawdopodobne)
b) Człowieka zmęczonego ciężkim życiem (co raczej prawdą nie było, wszak miał dopiero kilkanaście lat)
c) Człowieka makabrycznie wręcz niewyspanego.

Cokolwiek to było... Aż dziw, że zmusił się, by wyjść z zamku. Być może miały z tym jakiś związek dwie, grube księgi trzymane pod pachą. Trudno było ocenić na oko.

Perpetua Scout

Jednak nikt oceniać zamiaru nie miał. W końcu, jak wszyscy wiemy, Krukoni to Krukoni. Brzmi zapewne głęboko, jednak to najpospolitsza prawda Hogwartu.
Albo się uczą, albo udają, że się uczą, albo jedno i drugie naraz. Ten okaz wyglądał natomiast jakby wziął sobie za ambicję wykonywać trzy punkty równocześnie, a do tego być stereotypowym Krukonem. Podsumujmy: Matt ma skłonności autodestrukcyjne, a to - bynajmniej - naszą sprawą nie jest. Z Peppy psycholog marny.
Dziewczę to więc postanowiła nie przypominać mu o grawitacji i przyglądać się tej wędrówce zombi z bezpiecznej odległości. Ewentualnie poczekać na swoją kolej i wtedy wyrzucić ze swoich ust wesołe "cześć, Matt".

Matthew Gainsborough

Cześć Matt... Cześć Matt... Cześć Matt...
Powitanie dotarło do jego świadomości z leciutkim opóźnieniem. W zasadzie, to zdążył już wyminąć siedzącą Perpetuę i zrobić kilka ładnych metrów dalej w kierunku jeziora, a dopiero zorientował się, że chyba powinien był odpowiedzieć czymś w stylu...
- Hej...
Entuzjazm bijący z wypowiedzi zwalał z nóg, więc może lepiej, że Ślizgonka siedziała.
- Mam twoje książki - Gainsborough zawrócił i poddreptał do wierzby.
Hm. Cień był przyjemny.

Maxwell Ingart

Ingart trzymał w ramionach czarno-buro-rudawą kulę futra, mruczącą jak piecyk elektryczny. To rzucało się w oczy jako pierwsze i najważniejsze, gdy tylko wyszedł z zamku. Co prawda, potem obserwator mógł zdać sobie sprawę z wielu innych szczegółów, ale nie były już tak istotne, jak ten pierwszy.
- Idę utopić kota - poinformował pogodnie rudzielec, mijając Matthewa. - Świat będzie piękniejszy.
Nie, nie wyglądał na zaspanego. Chód miał raczej nerwowy, dłonie drżące, włosy porozrzucane, a oczy... Oczy wielkości sykli. W ogóle, Maxwell wydawał się być na jednym, wielkim rauszu. Podobny efekt uzyskałby ktoś, kto wypił cysternę kawy i zagryzł jakimś zielskiem z cieplarni trzeciej.

Matthew Gainsborough

- Amen - mruknął grobowym głosem, wpatrując się ponuro w kłębek futra, który niósł Ingart.

Perpetua Scout

Cień był bardzo przyjemny. Był prawdopodobnie najprzyjemniejszym aspektem dzisiejszego dnia. To znaczy... (Tu Peppy zerknęła na Matta) ... jednym z tych przyjemnych. Choć każdy przyzna, że żaden Krukon nie ochroni przed słońcem. Zakładamy, rzecz jasna, że nie niesie ze sobą parasolki. Ani też nie znajduje się zamku. Tak, w bitwie cień kontra Krukon wygrał cień. Wygranym gratulujemy, a przegranych zapraszamy na poczęstunek na zapleczu.
- Widzę - stwierdziła jakże inteligentnie, a potem nadszedł kolejny Krukon. To dziwne, doprawdy. Najpierw człowiek ich w ogóle nie dostrzegał, a ostatnimi dniami pojawiają się niczym... Może lepiej bez porównań.
- Świat bez jednego kota będzie tylko światem bez jednego kota - mruknęła pod nosem, przyglądając się futrzakowi. Jej spokój parę minut temu został naruszony. To przykre, właściwie to bardzo przykre. Człowiek nawet nie może podumać w spokoju o nędznej egzystencji nad jeziorem.