Jezioro

Maxwell Ingart

- Bez jednego kota, który dewastuje dormitorium i myli swoją przynależność gatunkową... - poprawił Krukon, zatrzymując się, by poprawić chwyt. Kot ziewnął obelżywie, pozostawiając na jego ciemnej koszuli kolejną porcję kłaków.

Matthew Gainsborough

- A w dodatku w wydawaniu z siebie dźwięków ma zacięcie jakiejś niedoszłej wokalistki muzyki disco...
Dalszy ciąg złorzeczeń i obelg pod adresem nieszczęsnej kotki zagłuszyło charakterystyczne Bum .Dwie książki zostały niezbyt czule upuszczone na ziemię i gruchnęły o podłoże tuż obok siedzącej Perpetuy. Sam Gainsborough, korzystając z faktu, że znów ma wolne ręce, odgarnął z czoła ciemne włosy.

Maxwell Ingart

Stworzenie zjeżyło się i zeskoczyło z ramion Maxa. Przestraszyło się widocznie hałasu.

Perpetua Scout

Wzruszyła lekko ramionami. Cóż za różnica? Kot to kot, tak jak Krukon to Krukon.
- Czemu akurat utopić? - zagadnęła. - Jest tyle innych możliwości morderstwa. Jak choćby zakopanie. Utopienie jest, hmm, dramatyczne. Mimo że jezioro nie jest wzburzone, a słońce... I to niebo. Powinno być karminowe... O czym to ja? Aha, no tak, nieważne. Albo na przykład zrzucenie z wieży. Choć... Ta krew. - Wzdrygnęła się teatralnie. - Idąc dalej przychodzi na myśl zostawienie w lochach. Biedak nie znajdzie z nich wyjścia, a myszy są tam dość waleczne. A to utopienie jest...
Zamilkła i wzruszyła ramionami raz jeszcze. Czy to jej sprawa, jaki sposób zabójstwa niewinnego stworzenia wybrał? Książkom rzuciła jedno krótkie spojrzenie, najwyraźniej nie uważając ich za warte swojej uwagi. Śledziła natomiast wędrówkę zwierzęcia. Iście interesującą zapewne.

Matthew Gainsborough

Topienie, grzebanie żywcem, zrzuty z wieży...?
Prawda - był wkurzony na kota, który odebrał mu cenne godziny snu, ale coś takiego..?
Przykucnął przed Perpetuą i spojrzał jej w oczy.
- Jesteś pewna, że dobrze się czujesz..? Upał nie zaszkodził, nic takiego...? - położył jej dłoń na czole, badając temperaturę.

Kotusio tymczasem przeszedł kilka kroków i przeciągnął się miękko, najwidoczniej nieświadom powagi sytuacji w jakiej się znajdował.

Maxwell Ingart

Ingart schował ręce do kieszeni, obserwując jak kula futra rozciąga się w łaciaty dywanik, wysuwający i wsuwający pazury.
- Zmieniłem zdanie - mruknął. - Utopmy Ślizgonkę.

Perpetua Scout

Nie poruszając głową, obserwowała jego poczynania. Ta dłoń na czole...? Gdyby oczy umiały mówić, te właśnie by krzyczały "zabierz tę rękę!". Powstrzymując się od prychania i tym podobnych - milczała.
Wstała po dłuższej chwili, całkiem zgrabnie jak na nią. Zmarszczyła lekko brwi. Czyżby jej coś nie pasowało?
- Topić? Że niby w wodzie?
Znalazła się na ścieżce. Rzecz jasna z dłońmi w kieszeniach.
- Wybaczcie, ale podziękuję.

Natalie Hepburn

W owym jakże fascynującym momencie, na scenie pojawiła się panna Hepburn.
Ze szkicownikiem pod pachą, uśmiechnięta od ucha do ucha, przeskakiwała z jednej kępki trawy na drugą, gdy wtem ujrzała przed sobą, hm, Perpetuę.
Zatrzymała się raptownie i przechyliła głowę, bezwiednie sięgając do kieszeni w poszukiwaniu węgielka.
- Cześć - przywitała się od niechcenia, lecz radośnie, jednocześnie spoglądając na Krukonów.
Kot prawdopodobnie wydał z siebie jakiś bliżej niezidentyfikowany dźwięk, gdyż Natalie, zaciekawiona, natychmiast wyminęła Ślizgonkę i podeszła ostrożnie do czarno-buro-rudawej kuli futra.

Matthew Gainsborough

- Max, to ty ją łap za ręce ja za no... - urwał w pół zdania, bo dostrzegł Natalie, która nie wiedzieć kiedy znalazła się całkiem niedaleko i w najlepsze oddała się obserwacji podłej poczwary, to jest kota.
- Cześć - przywitał nowoprzybyłą cicho i przez moment, na jego zaspanej twarzy zagościło coś, na kształt ledwie dostrzegalnego uśmiechu. Zniknęło jednak równie prędko, jak się pojawiło, a sam Gainsborough oparł się o drzewo i zamilkł.

Kot w tym czasie przysunął się do panny Hepburn i chwilowo ocierał się bezwstydnie o jej łydki, furcząc przymilnie.

Maxwell Ingart

Ingart spojrzał na parę - Krukonka plus kot, po czym zmarszczył rude brwi z konsternacją.
- Chcesz go? - spróbował podpuścić Natalie.

Kot obrócił się na grzbiet, okazując jaśniejsze futro podbrzusza przed panną Hepburn.

Perpetua Scout

Omal nie wybuchnęła śmiechem. Miała dziwne wrażenie, że kot zostałby oddany w ręce kogokolwiek - byleby się go pozbyć. Swoją droga uniknęła przymusowej kąpieli, więc grzecznie milczała. Znalazła się w bezpiecznej odległości zarówno od kota, jak i od Matta, i ze splecionymi dłońmi, prezentując się przy tym niezwykle niewinnie, próbowała się nie śmiać.

Natalie Hepburn

Natalie pochyliła się nieznacznie i zabawnie zmarszczyła nos, drapiąc kota za uszami, jak gdyby nigdy nic, by następnie spojrzeć na Maxwella spod lekko uniesionych brwi.
- Chcesz się go pozbyć? - zapytała cicho.
Jakby to nie było oczywiste.
I, nie czekając na odpowiedź, wzięła kota na ręce.

Maxwell Ingart

- Nie - skłamał prawie dobrze. - Po prostu widzę, że się polubiliście, a u nas tak średnio jest miejsce. U ciebie będzie szczęśliwasza.
A zatem kocica.

Matthew Gainsborough

Kotka, wyraźnie zadowolona, wydała z siebie przeciągłe mruknięcie i zamknęła głaszczącą dłoń dziewczyny w delikatnym uścisku przednich łapek. Nie, nie drapała. Domagała się zabawy.

- Uważaj, to diabeł w kociej skórze... - wtrącił Matt, łypiąc od niechcenia na Perpetuę. Zupełnie, jakby upewniał się, że ich ofiara nie umknęła za daleko.

Perpetua Scout

'Ofiara' cofnęła się krok jeszcze. Ofiara, która - nawiasem mówiąc - była całkiem niewinna i na ofiarę się nie nadawała. Niektórzy są do tego stworzeni, a inni nie. Proste i logiczne. Ani ona, ani kot dziś nie popływają. Doprawdy - to przykre.