Korytarz na drugim piętrze

Perpetua Scout

Przez chwilę stała zdezorientowana. W następnej zerknęła na ramię Fauntley'a, potem na oddalającą się Corinne.
Westchnęła.
Wracając do tego ramienia... Najpierw chciała je strącić, ale stwierdziła, że właściwie jej nie przeszkadza. A w chwilę później stwierdziła, że jest późno i jej stwierdzania są zwykłymi bredniami.

Fauntley Prentice

Pomachał Corinne. Jakoś tak... dziwnie? Zginając dłoń. Jak macha małe dziecko.
Potem westchnął. Jak tak dalej pójdzie, będzie musiał się nauczyć wymawiać takie okropne słowo jak 'przepraszam'. Zawsze więzło mu to w gardle.

Perpetua Scout

Mruknęła coś, sugerując, że lepiej będzie jak ramie weźmie sam, a nie jak ona mu w tym pomoże.

Fauntley Prentice

Odsunął się, tak jakoś - mało zgrabnie. Zresztą on nie miał za grosz zgrabności, ale to już rozważania na inny dzień.
Stanął znowu pod ścianą, opierając o nią głowę i przymykając oczy. Jak zwykle ze zmęczenia.
Nie lubił swojej upartości.

Perpetua Scout

- Rozumiem, że delektujemy się ciszą? - zagadnęła bardziej wesoło. Nikt już nie naruszał jej przestrzeni życiowej.

Fauntley Prentice

- Nie. Cisza mnie denerwuje. Przynajmniej teraz - mruknął, nie otwierając oczu. Tak, chyba zdecydowanie miał na dzisiaj dość. - Ale to nie zmienia faktu, że nie wiem, co mam mówić - dodał, wzruszając bezradnie ramionami.

Perpetua Scout

- Mógłbyś stwierdzić, że do twarzy mi z napuchniętą dłonią... Albo przynajmniej odprowadzić - burknęła, opierając się o przeciwległą ścianę.

Fauntley Prentice

- Mógłbym stwierdzić wiele rzeczy, których nigdy nie stwierdzę. Z bardzo różnych powodów - powiedział, uśmeichajać się pod nosem. A potem westchnął i przetarł oczy.
- Właściwie to zastanawiam się, dlaczego ludzie nie mówią mi pewnych rzeczy wprost.

Perpetua Scout

- Pewnych to znaczy... jakich rzeczy?
Usiadła pod ścianą z wyprostowanymi nogami, opierając się o nią plecami. I ona była zmęczona.

Fauntley Prentice

- Takich zwykłych. Normalnych. Że mam się odpieprzyć, albo, że jestem kretynem, albo coś jeszcze innego. - Znowu wzruszył ramionami. Tak, jakby bardzo załował, ze nie słyszy takich rzeczy. - Ale właściwie to musi działać w ten sposób, że jeśli ktoś kryje się za kłamstwami, to te kłamstwa kryją go od reszty... coś w tym rodzaju. I nie siedź na ziemi, bo się przeziębisz - dodał, stając obok niej i podając jej rękę.

Perpetua Scout

Ziewnęła. Oczy jej się zaszkliły. Mrugnęła parę razy.
Jak zwykle zresztą.
- Miałeś się nie troszczyć - przypomniała mu z lekkim uśmiechem na ustach. Dłoń jednak chwyciła i podciągnęła się na niej mało delikatnie. Jak to ona.

Fauntley Prentice

- Miałem - przytaknął cierpliwie, pomagając jej wstać. Jakoś tak niewiele go obchodziło, że nie robił zwykle tego, co miał, a robił to, czego nie miał robić. Tak jakoś - nazwano to chyba szczeniackim buntem, albo coś w tym stylu.
- Idziemy? - zapytał, drapiąc się po nosie.

Perpetua Scout

- Idziemy, idziemy - przytaknęła z cichym westchnieniem.

Fauntley Prentice

No i poszli; Perpetua potykajac się o własne nogi, Fauntley o własne sznurówki i pyłki kurzu.

{... ale i tak żyli długo i szczęśliwie xDDD}

Natalie Hepburn

Błąkała się po zamku, to tu, to tam.
Przysiadła na jakimś parapecie i pochyliła się nad szkicownikiem, prawie nie dotykając go czubkiem nosa.
- Nie, to jeszcze nie to - mruknęła.
I wyjrzała za okno.