Korytarz na szóstym piętrze

Fauntley Prentice

- Tak, brak zamku odgrywa tutaj zasadniczą rolę. Zawsze budowałem ładne z piasku, ale Perpetui nie odpowiada mieszkanie metr na metr.
Był ewidentnie zbyt pogodny na powagę. Czy Isie tego nie widzi? Takie sceny zazdrości, taka zraniona duma, takie miłe pogawędki z Theo, a tu ci chwila wesołości i masz - Isie zaczyna wątpić w sens czegokolwiek.

Aisling Biteford

- Nic nie powiem. Wszystko jest absurdalnie bezsensowne!
Zaczęła wątpić. Będziecie mieć ją na sumieniu, najwyżej.
- Pieprzcie się - stwierdziła nagle i po prostu odeszła, znów zaczynając swoje rymowanki. - I trzy, i cztery... nie ze mną te bajery, i pięć, i sześć... Fauntley chce Peppy zjeść.

Fauntley Prentice

- Zjeść? Zjeść. Zjeść!
Z entuzjazmem stanął obok Perpetui, odgarniajac jej jednym ruchem ręki włosy z szyi i udając, że chce ją ugryźć. Dzisiaj nie był spokiem, a wampirem (taka brutalna odmiana schizofrenii).
Naprawdę myślał, że Isie traktuje to jako żart. Bo to był żart!

Perpetua Scout

- Gryź, jeśli mówiła poważnie. Nie gryź, jeśli żartowała - zawyrokowała, oglądając się za dziewczyną.
Nie ugryzie, prawda? Cokolwiek Isie sobie myślała, Perpetua była pewna, że jej szyja pozostanie nietknięta. I słusznie... prawda?
Żart, kiepski żart, ale żart!

Fauntley Prentice

Z zawodem i rezygnacją odsunął dłoń od jej włosów, chowając ręce do kieszeni. Zawiesił smętnie głowę, podkreślając swoje cierpienie.
- Mam nadzieję, że żartowała.

Aisling Biteford

- Dziesięć plus pięć, to jest piętnaście... Faunt Perpetuę... ro... Nie, wypraszam sobie, tego już nie zaśpiewam. Inaczej: Siedem plus osiem, to jest piętnaście... piętnaście? widzę palców dwanaście! siedem, siedem, dwa plus trzy, czy mi się to wszystko śni? Osiem cztery, dwa plus sześć...
Takie i wiele innych wierszyków mogliście usłyszeć. Dopóki Iśka nie zeszła na któreś tam piętro.
I ona naprawdę nie żartowała.

Perpetua Scout

Uśmiechnęła się lekko, bo dawno tego nie robiła. Starała się piosenek nie słyszeć, więc ich nie słyszała.
- Ja też. Wolę swoją szyję w obecnym stanie.
Objęła ową część ciała dłońmi, sprawdzając, czy aby na pewno jest w całości.

Fauntley Prentice

- Znowu ta mucha - mruknął naburmuszoony, rozglądając się po suficie. Przecież ona gdzieś tu musi być! Przekonał do tego sam siebie i teraz potrzebuje materialnego dowodu, bo inaczej zacznie obalać swoją własną tezę.
Spojrzał przelotnie na Perpetuę i uśmiechnął się pod nosem.
- Też wolę ją oglądać w obecnym stanie - stwierdził. - Zęby nie wyglądają ładnie - dodał pogodnie, uśmiechając się szerzej. Tak, miał na policzku jeszcze ślad po ząbkach drogiej Leah.

Perpetua Scout

Wzruszyła tylko ramionami, sugerując, że 'nie jest wcale aż tak źle', po czym także zaczęła rozglądać się po suficie.
- Natrętna jedna...
Mucha?

Fauntley Prentice

Przyjmijmy, że mucha.
- To już bezczelność jest. - I prychnął. Bardzo teotralnie.

Perpetua Scout

- Nietakt właściwie - dopowiedziała, mrużąc oczy. Gdzieś tu ta mucha być musiała, bo o niej przecież rozmawiali!

Fauntley Prentice

Nietakt - dawno tego słowa nie używał. Ale teraz tylko się uśmiechnął.
- Tam jest, skubana! - zawołał nagle, wskazując w przeciwną stronę, niż ta, w którą ruszyła Iskra. - Śmierć muchom!
I rzucił się w pogoń za wyimaginowanym owadem przez korytarz, wymachując dziko rękami, jakby naprawdę spodziewał się ją złapać.

Perpetua Scout

Kibicowała muszce z delikatnie wykrzywionymi ustami i uniesionymi brwiami. Czyżby wszyscy dziś zwariowali? Potwierdziła sobie w myślach.
Jednak powoli ruszyła za nim, chcąc ocenić straty (niekoniecznie w ludziach).
- Żyjjeesz? - wymknęło jej się, więc poprawiła:
- Żyje?

Fauntley Prentice

- Żyje, przeprzydła, tłusta, bezczelna... - Reszta przyjemnych określeń stała się tylko niewyraźnym mamrotaniem. Uspokoił oddech (korytarz był długi, mucha sprytna, a jego kondycja w stanie co najmniej marnym!) i spojrzał na Perpetuę, mrużąc nieco oczy.
- Jesteś po jej stronie! - zawyrokował. - Zdrada! Zdrada!

Perpetua Scout

Rozejrzała się wokół, szukając ewentualnej drogi ucieczki. Tak się składa, że szczelin w ścianach nie było żadnych - oprócz okien, a oni byli na szóstym piętrze.
- Ja? Po jej stronie?
Cofnęła się o krok. Ostrożnie.
- No wiesz!
Wiedział?