Korytarz na szóstym piętrze

Perpetua Scout

- Ja? Okropna?
Mamrotała coś pod nosem, patrząc na Iskiereczkę spode łba.

Fauntley Prentice

- Ale co? - zapytał równie inteligentnie, co beztrosko, drapiąc się po nosie.
Nie dokończył hymnu, niech to szlag!

Aisling Biteford

- Dlaczego... zdradziłeś Perpetuę? Ona jest załamana, pewnie się naćpała i teraz chodzi taka... bierze leki na depresję! Przez ciebie - stwierdziła, łapiąc go za koszulkę, sweter czy co tam miał (to teraz naprawdę nieistotne). Szarpnęła, spoglądając na niego błagalnie. - Dlaczego ją zawiodłeś?

Fauntley Prentice

Na początku uniósł brwi. Nie wiedział o co chodzi (chociaż był wyspany!). No ale, tak, tak, oświecenie przychodzi wcześniej czy później, razem z erą gorzkiej świadomości. Ach, to takie przykre.
- Wybacz Iś, miłość moja jest śilniejsza niż rozum. - Plus ten beznadziejnie idiotyczny uśmiech.

Perpetua Scout

Zamrugała nerwowo. Że ona niby się naćpała? A te leki na depresje...? Jaką depresję?!
- I s i e ! - wyjąkała, a na jej twarzy powoli zaczęło malować się niedowierzanie.

Aisling Biteford

- Świnia - mruknęła tylko, odwracając się do niego plecami.
Zacisnęła na chwilę powieki, ale zaraz potem otworzyła oczy i spojrzała na Perpetuę ze współczuciem.
-Wykorzystał cię i rzucił. Miałam rację. Ale się nie przejmuj. I odstaw leki.

Perpetua Scout

Niedowierzanie ustąpiło zrezygnowaniu. Przechyliła lekko głowę, zmarszczyła brwi i... I chyba naprawdę się pogubiła.
- Nie wykorzystał, nie rzucił, nie przejmuję się i nie biorę żadnych leków - powiedziała powoli, choć na jednym wydechu.

Fauntley Prentice

- I tak nie miałem zamku - mruknął żałośnie, nie reagując na epitet świnia. Nie takie obelgi kaleczyły jego uszy.

Aisling Biteford

Popłakała się. Naprawdę, i gdyby jakiś Puchon nie ukradł jej chusteczki, byłaby teraz głośno wysmarkała w ową chustkę nos.
Nie wiem, czy przez głupotą tych dwojga, czy przez to, że została niegrzecznie potraktowana, czy przez zmarnowaną miłość Peppy i Faunta. Wy wiecie? Była po prostu histeryczką.

Fauntley Prentice

Poklepał Isie po ramieniu. Nieco beztrosko, bo nie wierzył, że ona tak serioserio. Zaintonował nawet pod nosem początek hymnu (trudno tylko stwierdzić, którego)!

Aisling Biteford

Ale ona tak serio serio, Fauntley.
Przykro mi, że właśnie teraz chlipie w twoją koszulkę. Zaraz będziesz obsmarkany.

Perpetua Scout

Isie zwariowała, tak, zdecydowanie. To ona potrzebowała tabletek!
Perpetua wiedziała to wszystko, ale i tak do niej podeszła i... I na tym skończyła się jej reakcja. Obserwowała ich. W końcu to on był pomocnym, milusim Puchonem, no nie?

Fauntley Prentice

Taaak. I bardzo pragnął zostać obsamarkany. Nie mówcie mu tylko, że podobna sytuacja miała już miejsce i że głównym bohaterem był Theo. Bo się zdenerwuje. Też serioserio.

Aisling Biteford

- Naprawdę nie możecie być razem? Nie czujecie do siebie pociągu? Choćby fizycznego?
Obiecała sobie, że jeśli nie, to da im święty spokój. Skoro są ślepi...

Perpetua Scout

Ślepi? Perpetua osobiście wolałaby być głucha.
- Isie, zawsze byłam materialistką, a Fauntley nie ma zamku... - zaczęła, obserwując czubki swoich butów. - To nie ma sensu. Nie widzę dla nas przyszłości.
Wzruszyła lekko ramionami. Bywa.