Korytarz na szóstym piętrze

Ailith Ingart

Nachyliła się jeszcze i powiedziała coś cicho tylko do niego, a potem wyprostowała się i zwyczajnie zeszła po schodach.

Terry Wingstock

Nie spojrzał na nią. Pokręcił za to głową z rozbawieniem.
Posiedział sobie chwilę na schodach, zbierając myśli, a potem wstał, otrzepał sie i wsunął dłonie w kieszenie swoim starym zwyczajem.

Ruszył w bliżej nieokreślonym kierunku.

Tibby McGregor

W połowie schodów minęła jakiegoś Gryfona, a zaraz po nim ku dołowi kierowała się Perpetua. Burknęła tylko cześć i poszła w kierunku łazienki.

Aisling Biteford

- Raz, dwa trzy... widzę szaro-bure ćmy!
Takie i inne ambitne śpiewy słychać była najprawdopodobniej na całym korytarzu. Bo korytarze w ogóle były fajne.
Isie podskakiwała, raz na jednej, raz na drugiej nodze, to znów kręciła jakieś piruety.
Cieszyć się z życia?
- Trzynaście, czternaście... Nikt w domu nie zaśnie!

Perpetua Scout

Szła, szła i słyszała... COŚ. Coś wesołego, skocznego, optymistycznego. Nasłuchiwała.
Piosenka była coraz głośniejsza, a więc jej źródło coraz bliższe. Wyszła zza zakrętu i przystanęła na chwilę. Zaskoczenie nawet się nie pojawiło. Czyżby była przyzwyczajona do dziwactw Iskierki? Uśmiechnęła się do niej i... nie, nie podeszła. Stała dalej, słuchając.

Aisling Biteford

- Sto dwadzieścia dwa do osiem... kolorowe rzeczy noszę!
Trzy razy na lewej nodze i. Stop. Spojrzała na Perpetuę z zaskoczeniem, probując utrzymać równowagę.

Perpetua Scout

- Sto dwadzieścia dziewięć do trzydzieści... Nie przynoszę żadnych wieści.
Kiepska propozycja, ale Peppy naprawdę się starała pomyśleć. A że nie wyszło, to inna sprawa. Liczą się chęci i takie tam... inne. Wzruszyła przepraszająco ramionami, nie przestając się głupio uśmiechać.

Aisling Biteford

- Dwa plus cztery to jest sześć. muszę ci powiedzieć cześć? - zapytała, wciąż na tę skoczną melodię, uśmiechając się szeeerooooko!
Musiała. Inaczej to byłoby trzysta czterdzieści cztery... gdzie są twoje maniery {córeczko}?

Perpetua Scout

Pokręciła głową, nie chcąc przerywać dziewczynie rymowania. Zastanowiła się chwilę. Bo ona, naprawdę!, nie miała talentu w tym kierunku. I naprawdę chciała przebiec szybko na te siódme piętro i dać Iskierce skakać dalej. No ale cóż, skoro już tak stała...?
- Nie przeszkadzam pannie, rymy składać ładnie?
Oj, uprzedzałam!

Aisling Biteford

- Poczekaj, Peppy - powiedziała nagle bardzo poważnie i podchodząc do Perpetuy, złapała ją za rękę. - Powiedz mi... czy z waszym związkiem wszystko w porządku?
Była zatroskana. Naprawdę. A nie myśliała o tym. Dopiero teraz, kiedy zobaczyła Ślizgonkę. Powinna się leczyć, czy coś.

Perpetua Scout

- Obawiam się, że nasz związek już nie istnieje, Iskierko - powiedziała z udawanym smutkiem w głosie. Oglądała przez chwilę podłogę, przygryzła wargi, najwyraźniej chcąc milczeć, ale... Tyle uczuć się w niej kłębiło!
- I nigdy nie istniał - dodała ciszej z pięknym żalem w głosie. Och, jaka dumna z siebie była! W końcu się nie zaśmiała.

Aisling Biteford

- Co takiego?
Zamrugała, zaciskając mocniej dłoń na dłoni Peppy. Pełne oburzenie.
Tylko, przykro mi, ona brała to... na serio.
Jesteś nieczuła, Perpetuo Scout!

Fauntley Prentice

On ograniczył się tylko do podśpiewywania pod nosem. Jakaś dramatyczna, smętna piosenka, która w jego wykonaniu była conajmniej... podniosła.
Czy uwierzycie, jeśli napiszę, że było to połączenie hymnu Stanów Zjednoczonych z hymnem Niemieckim? No cóż...
Własnie kończył nucić ostatnią, wzniosła partię, gdy przed nim zmaterializowała się Perpetua z Iskierką.
- Witam panie - powiedział tylko, kłaniając się niezgrabnie.
Chyba nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji.

Perpetua Scout

- Isie, ja włożyłam w to oświadczenie tyle uczuć, a ty się pytasz 'co takiego'?
Prychnęła teatralnie, nic sobie nie robiąc ze swojej nieczułości. Jednak była tą Ślizgonką, no nie?

Nie zdawał. Talent aktorski Perpetuy został zignorowany po raz kolejny, marzenia prysły jak bańka mydlana i tak dalej.

Aisling Biteford

- Fauntley - zauważyła niezwykle inteligentnie. - Ona jest okropna, ty mi powiedz. Powiedz mi - powtórzyła, puszczając dłoń Perpetuy i podchodząc bliżej Puchona. - Powiedz mi!