Sala wejściowa

Fauntley Prentice · Wysłany: Czw 17:39, 29 Mar 2007 Temat postu:

A potem wstał, zdawszy sopie sprawę, że Wielka Sala jest jego ostatnią nadzieją.

Sheena Sargeant · Wysłany: Pią 20:44, 30 Mar 2007 Temat postu:

Wróciła. Z plecakiem przewieszonym przez jedno ramię i uśmiechem na twarzy. Tydzień u ojca i ta dziewczyna, która borykała się z własnymi problemami znów była pełną radości z życia Gryfonką. Wiedziała już, co ma zrobić i jak rozwiązać resztę nieporozumień. Wydawać by się mogło, że zapomniała o wielu rzeczach albo chociaż dokładnie je przemyślała i zaakceptowała. Z uśmiechem i tą radością w oczach wydawała się jeszcze ładniejsza i jeszcze bardziej pełna tego dziewczęcego uroku. Poprawiła spadającą jej na oczy grzywkę i ruszyła w stronę salonu Gryffindoru.

Corinne Hawkins

Kufer nie był jej potrzebny, wszystkie rzeczy zmieściły się w podręcznej torbie. Przed wyjazdem chciała jeszcze porozmawiać z Perpetuą, ale nie mogła jej nigdzie znaleźć. Więc po prostu wyszła. I pojechała.

Terry Wingstock

Nadszedł od strony wieży.

Nie zatrzymywał się. Wyszedł od razu. Nie wiadomo dokąd.

***

Wrócił po południu. Utykał, ale o wiele słabiej.
Wyglądał mimo wszystko na zmęczonego. I ubranie miał jakieś takie...
Ni to okurzone, ni poszarpane. Nie dało się tego w sumie bliżej poobserwować, bo zaraz zniknął na korytarzu do dormitoriów.

Ian Murray

O ścianę opierała się młoda kobieta, niewysoka i dość pulchna. Matowe, jasnoblond włosy upięła niestarannie. I pewnie nikt nie zwróciłby na nią uwagi.
Do momentu, w którym otworzyła oczy.
Miała niezwykłe tęczówki. Niebieskie - jak jezioro z wapiennym dnem, głębokie, ale przejrzyste. Potwornie, niepokojąco głębokie. Dookoła źrenic widniał jasny wzorek złotych plamek. Całości dopełniały ciemne, długie rzęsy.
Zauważyła Iana, skinęła ręką. Chłopak skrzywił się i wyszedł. Wrócił po chwili, ze sporym pakunkiem pod pachą. Wtedy kobieta wspięła się na czubki palców, pocałowała go mocno w zdrowy policzek i wyszeptała kilka słów do jego ucha.

***

Było już późno, gdy Ian pojawił się w zamku. Zaczerwieniony (od chłodu? od wiatru?), z kręconymi włosami w malowniczym nieładzie, kilkoma zeschłymi, pewnie jeszcze zeszłorocznymi liśćmi przypiętymi do szaty... i bez pakunku. Za to uśmiechnięty szeroko i triumfalnie. Jak nie on.

Ailith Ingart

Chwilę przytrzymywała drzwi, czekając, a kiedy chłopak znalazł się już w Sali, zamknęła je, cicho i dokładnie, jakby to robiło jakąś różnicę.
Przeczesała ryże włosy palcami i milczała.

Terry Wingstock

- Dzięki - rzucił wchodząc i przeszedł przez drzwi. Zrobił parę kroków i zorientował się, że idzie sam. Obrócił się.
- Coś nie tak? - zapytał, wsuwając książkę do torby.

Ailith Ingart

- Yhm, nie, nic - zapewniła tonem zapewniającym,. Nie ruszyła się z miejsca. No, odsunęła o krok od drzwi, ale to się nie liczy.

Terry Wingstock

Uporawszy się z książką i zamknięciem torby, a także z krawatem, który znów zsuwał się na dół, zerknął na Ailith. Podszedł do niej i przechylił leciutko głowę na bok.
- Nic...? - ponowił pytanie.

Ailith Ingart

Ponowiła zaprzeczenie. Dla potwierdzenia, że "nic", wcale się nie uśmiechała. Po prostu stała i była ruda.

Terry Wingstock

I bardzo pociągająca. Jednak sądząc po wcześniejszym "zesztywnieniu" lepiej było nie ryzykować.
Wzruszył ramionami.
- No, w zasadzie możemy zostać tutaj, jak wolisz - stwierdził, wsuwając dłoń do kieszeni.

Ailith Ingart

Zamrugała.
- A, nie, nie! - pokręciła głową energicznie. - Tak tylko myślałam... Myślałam - zdecydowanie zakończyła to zdanie. Myślała.

Terry Wingstock

- Myślałaś - pokiwał głową parokrotnie, uśmiechając się z rozbawieniem.
- Tyle tylko, że zazwyczaj myśli się o "czymś"... - w tej chwili oglądał drzwi do Wielkiej Sali. Tak, jak sądził... Solidna robota...

A potem zerknął na rudowłosą. Może był nadwrażliwy, ale coś z nią dziś było nie tak.
Nie to, żeby mu się nie podobało...
Stwierdzał fakty.

Ailith Ingart

Ależ wszystko było tak.
Ailith podeszła do chłopaka i, nie wiedzieć czemu, poprawiła mu krawat. Tak po prostu. Zawiązała, wyprostowała i tyle.

Terry Wingstock

Stała blisko. Bardzo blisko.

Zmięty kawałek materiału zwieszony na jego szyi powoli zaczął zmieniać się spowrotem w krawat. Przełożyła raz, drugi, trzeci... Stracił rachubę, bo obserwował jej włosy. Burzę rudych włosów, pachnących... Nie umiał nazwać. Niemniej, czymś przyjemnym.

Na zakończenie pociągnęła krawat delikatnie w dół, wyrównując go pod szyją. I podniosła twarz do góry. Nie powinna była tego robić.
Bo Terry spojrzał w jej szare oczy.

A ułamek sekundy później, pocałował ją.

Nie wiedział kiedy. Ani specjalnie jak. Chyba dał się ponieść chwili.
Po prostu w którymś momencie jego usta spotkały się z miękkimi, czerwonymi ustami Ailith. A skoro już się spotkały...

Głupio byłoby na spotkaniu poprzestać. Przynajmniej tak wyglądało to z jego perspektywy.