Sowiarnia

Fauntley Prentice

- Czy wyglądam na osobę, która pyta o mało istotne fakty? - zapytał nieco zdziwiony, opierając się teraz o ścianę ramieniem. Uniósł jedną brew pytająco, wpatrując się świdrującym spojrzeniem w rozmówczynię. - Zresztą... - podjął nagle nowy wątek, rzucając krótkie spojrzenie na horyzont. - ... kłamstwo z nieufności nie jest uzasadnione. I chyba niepotrzebnie podkreślasz naszą przynależność do zupełnie innych domów - zakończył swoją chaotyczną wypowiedź, rzucając jej jeszcze jedno przeciągłe spojrzenie.
Idiota z ciebie, Fauntley. Użyłeś słowa 'naszą', jakby cię z tą dziewczyną cokolwiek, poza paskudnym samopoczuciem, łączyło.

Perpetua Scout

- Nie mogę nazwać cię inaczej niż Puchonem, czy chłopakiem, ponieważ nie znam twojego imienia. Jednak nazwanie Cię Puchonem podkreśliło to, że właściwie nic nas nie łączy, a rozmowa jest całkiem przypadkową i raczej szybko się nie powtórzy. A co do kłamstwa... Żadne kłamstwo nie jest uzasadnione, chociażby wywodziło się ze szlachetnych pobudek. I to, czy wyglądasz na jakąś osobę, czy nie, wcale nie sugeruje, że nią jesteś, bądź nie jesteś - zagmatwała Peppie. - Poza tym to ty mi rzucasz przeciągłe spojrzenia, a nie na odwrót.
Uśmiechnęła się kącikami warg i spojrzała na chłopaka. No fakt, nie wyglądał na taką osobę, aczkolwiek nie zamierzała mu tego powiedzieć.

Fauntley Prentice

Fauntley uśmiechnął się lekko, spuszczając wzrok. Miał nadzieję, że wcale nie wyglądał jakby się peszył. Jak to szło... nadzieja matką głupich?
Udał, że wodzi wzrokiem po zabrudzonej podłodze. I chyba mu nie wyszło.
- Szlachetność jest mi obca jak mało co na tym świecie - mruknął niewyraźnie, przyglądając się nakrapianej sowie. - I właściwie... - ożywił się nieco. - ... to miłe z twojej strony, że od razu nie bierzesz mnie za obscenicznego durnia (którym, nawiasem, jestem - dodał gorzko w myślach). Chociaż i tak nie wierzę, że tak łatwo jest po prostu wyrzec sie pierwszego wrażenia... - zamyślił się na chwilę.
- Fauntley Prentice - powiedział wreszcie, wyciągając chudą rękę w stronę rozmówczyni. - Tak na przyszłość, żebym nie był tym Puchonem, który zapomina pióra. - Dodał uśmiech. I miał nadzieje, że dość miły. - Rozmowa przecież może się powtórzyć.

Perpetua Scout

Rozmówczyni uścisnęła dłoń rozmówcy.
- Perpetua Scout - przedstawiła się. - Faktycznie może się powtórzyć. Jestem tu praktycznie codziennie i zawsze mam przy sobie pióro, ale to tak na marginesie. A pierwsze wrażenie... Ja musiałabym być płaczliwą niewiastą z odciętym językiem, więc, zrozum, że w nie nie wierzę.

Fauntley Prentice

Fauntley zaśmiał się krótko.
- Rzeczywiście, zauważając cię przypiąłem do twojej osoby etykietkę 'płaczliwa'. - Uznał, że ta chwila szczerości nie będzie go wiele kosztować. Uśmiechnął się jeszcze, aby Perpetua nie zrozumiała go źle. - Chociaż obcięty język nie przyszedł mi do głowy. No i miło mi poznać - dorzucił formułkę, nie chcąc uchodzić za źle wychowanego. Zresztą naprawdę było mu miło poznać tę dziewczynę. - I postaram się nie zapominać już pióra. Wykorzystywanie kobiet nie jest zbyt... taktowne. - Znowu się uśmiechnął.
Jeszcze dostanę szczękościsku - pomyślał z rozbawieniem.

Perpetua Scout · Wysłany: Czw 0:02, 01 Mar 2007 Temat postu:

"Miło mi poznać" - Peppie nie lubiła tego typu formułek, jednak w ustach chłopaka nie brzmiała jak wyuczona, czy rzucona od niechcenia.
- Mi też - odpowiedziała w końcu, początkowo starając się wymyślić coś oryginalnego. - Taktowne? A co dziś jest taktowne? - zaśmiała się. - Nie będę trzymać cię za słowo w tej sprawie. Aczkolwiek nie będzie mnie wszędzie i zawsze. - Odbiło ci, Peppie? - Och, zaczynam bredzić, chyba czas wyjść z sowiarnii i skierować się na odpoczynek. - Rzuciła przeciągłe spojrzenie na granatowoczarne niebo. - Zresztą sowy są już irytująco nudne - podsumowała.
I irytująco nieidealne.

Fauntley Prentice · Wysłany: Czw 0:18, 01 Mar 2007 Temat postu:

Uśmiechnął się.
- Taktowne na pewno z mojej strony nie było przetrzymywanie cię w sowiarni - powiedział, przestając opierać się o ścianę.
W ostatniej chwili powstrzymał się przed schowaniem rąk do kieszeni - przypomniały mu się karcące słowa matki, że tak nie wypada. Bolesny grymas wykrzywił jego wargi niespodziewanie - odkaszlnął, starając się to zatuszować. Miał nadzieję, że Perpetua tego nie zauważyła. Nie chciał, żeby to zauważyła.
Mimo nieprzyjemnego wspomnienia i uwagi, jaką zawsze zbywał pogardą, nie włożył rąk do kieszeni.
- Mógłbym się zreflektować... odprowadzając cię? - zapytał, rzucając jej ostrożne spojrzenie. Zauważyła? - Lochy chyba nie są zbyt przyjemnym miejscem.

Perpetua Scout · Wysłany: Czw 0:21, 01 Mar 2007 Temat postu:

- Chyba, że jest się nieczułym i obślizgłym Ślizgonem - uśmiechnęła się. - Aczkolwiek mógłbyś się zreflektować - stwierdziła - choć, szczerze powiedziawszy, nie masz za co.

Fauntley Prentice · Wysłany: Czw 0:26, 01 Mar 2007 Temat postu:

- Jestem tylko milusim i nieszkodliwym Puchonem - zapewnił przez śmiech. - Panie przodem - powiedział z uśmiechem, otwierając skrzypiące drzwi sowiarni.

Perpetua Scout · Wysłany: Czw 0:29, 01 Mar 2007 Temat postu:

- Raczej, jako Ślizgonka, nie powinnam podziękować, aczkolwiek... dziękuję. - Doceniła gest i wyszła jako pierwsza przez przytrzymywane drzwi. Zadrgały jej kąciki warg, a następnie wykrzywiły się w tak zwanym uśmiechu.

[branoc, bo mnie za chwilę poszatkują na kawałeczki - dość drobne kawałeczki]

Fauntley Prentice · Wysłany: Czw 0:33, 01 Mar 2007 Temat postu:

Fauntley nie odpowiedział. Usmiechnął się do swoich myśli i wyszedł za Ślizgonką.

[łaaaa, też muszę lecieć. Moja mama przestała się nabierać na 'już kończę']

Perpetua Scout · Wysłany: Czw 21:23, 01 Mar 2007 Temat postu:

I dziś nie wiedziała, co tu robi. Aczkolwiek rozglądnęła się. Znalazła tą sowę i przez dłuższą chwilę lustrowała ją wzrokiem.
- Jesteś idiotką, Pep - stwierdziła całkiem poważnie, będąc tego pewną.

Perpetua Scout · Wysłany: Czw 21:32, 01 Mar 2007 Temat postu:

Po dłuższej chwili konsternacji pokręciła głowę i wyszła z sowiarnii, mrucząc dalej idiotka, idiotka, idiotka!

Amelia Hammett · Wysłany: Pią 10:57, 02 Mar 2007 Temat postu:

Zakatarzona Amelia weszła do sowiarni niosąc ze sobą dwa prgaminy. Rozejrzała się po pomieszczeniu i skierowała do najbliższego okna. Na parapecie rozłożyła kartki i jednen list zaadresowała do domu.
Tata dostanie zawału jak znowu zobaczy sowę, pomyślała z uśmikechem. Nie ma to jak mieć mugola w rodzinie.
Jednak druga kartka była pusta. Wyciągnęła z torby pióro i kałamarz. Po chwili namysłu zaczęła pisać. Drobne literki szybko zapełniały wolną przestrzeń, aż w końcu złożyła pod nimi swój podpis.
Przywołała dwie sówki i przywiązałą liściciki. Większa poleciała do Edynburga, lacz mniejsza nie musiała przebyć aż tak dalekiej drogi.
- Do Sheeny - szepnęła i wypuściłą ptaka. Chwilę spoglądała jak krąży między wieżami, po czym wyszła z pomieszczenia.

Michelle Johnson · Wysłany: Sob 13:47, 03 Mar 2007 Temat postu:

Dziewczyna weszła z promiennym uśmiechem do pomieszczenia. Z kieszeni wyjęła mugolski długopis i kartkę papieru, po czym usiadła pod ścianą. Zaczęła pisać list do Toma, który tak czy siak pewnie go nie przeczyta. Uśmiechnęła się sama do siebie, i spojrzała na zapełnioną już do połowy kartkę. Przeczytała to, co już napisała, ale jedno zdanie rzuciło jej się w oczy.

Marzenia nie są lepsze lub gorsze od naszego życia. One są zupełnie inne.

Bała się przeczytać, co napisała dalej, jednak przezwyciężyła to i zaczęła wodzić oczami po niezgrabnych literkach.

Moim marzeniem jest znów zatopić się w Twoich ramionach, poczuć ciepło Twego bijącego serca tylko dla mnie. Dla mnie.

Łza spłynęła po jej policzku. Zmięła kartkę i rzuciła niedbale na podłogę, nie zważając na to, że ktoś może to znaleźć i przeczytać. Otarła łzy i wyszła.

[no, to teraz ktoś to przeczyta... xDD]