Stół Slytherinu

Theophil Venom

Kiedy był pewien, że Leah go zauważyła, skinął dyskretnie głową w ramach powitania i zajął się dogłębną analizą grzanki. To znaczy nie wiedział czym jeszcze może ją posmarować. Dżem wiśniowy był dobry, ale istniało spore ryzyko, że owy produkt wyląduje na jego koszulce. Zmarszczył brwi. Czy wszystko musi być takie trudne?!

Leah Lullietus

Kiwnął do niej, czyli jednak się znali.
Postanowiła zostawić te durne kanapki w spokoju i jednak się przywitać. Zabrała więc torbę i przeniosła się te parę krzeseł w bok.
Witam pana - powiedziała spokojnie, ledwo powstrzymując się od śmiechu.
Znać się znali. Ale czy lubili? W końcu Pana Puchona też znała.

Theophil Venom

- Witam panią - mruknął zajęty oglądaniem stołu. Dokładnie mówiąc, szukał miodu. Po drodze dostrzegł dzbanek z herbatą, więc nalał jej trochę do kubka i spróbował. Poparzył sobie język, ale dało się wytrzymać. Gorzka, pięknie. Podniósł się z krzesła, żeby mieć lepszą widoczność. Gdzie ten miód?!

Leah Lullietus

Obrzydlistwo - skomentowała. Takie podsumowywanie herbaty weszło jej już w krew.
No i oczywiście nie miała najmniejszego zamiaru nikomu w niczym pomagać.

Theophil Venom

Sięgał po jakiś słoik z dziwną masą w środku, kiedy zamarł. Wyprostował się. Spojrzał na Leah.
- Co jest obrzydliwe twoim zdaniem? - zapytał grobowym tonem. Sądził, że powieje grozą czy co?

Leah Lullietus

Parsknęła śmiechem. Miała problemy z dostosowaniem się do otoczenia. Dla niej nastrój grozy był co najmniej zabawny.
Herbata.

Theophil Venom

Mimochodem rzucił okiem na zielony kubek, w którym znajdowała się herbata.
- Nikt nie każe ci jej pić - zauważył wpatrzony w kubek. Zignorował jej śmiech.

Leah Lullietus

Nikt nie jest w stanie mi tego rozkazać
Nie znali się. To pewne. Gdyby ją znał, w życiu nie zaryzykowałby takiego stwierdzenia. Chyba, że byłby bardzo bardzo głupi.
Aż tak głupich ludzi nie ma.
Niedbałym gestem poprawiła sobie grzywkę. Chciała go lepiej widzieć?

Theophil Venom

Prychnął cicho.
Zrezygnował z miodu. Posmarował kolejnego tosta dżemem wiśniowym i dolał sobie herbaty. Powolutku, z dużej wysokości. Ojej, rozbryzgiwała się dookoła kubka. Nie żeby było mu przykro.
Nie odpowiedział. Rozmowa typu "A właśnie, że tak!" nie była zachęcającą perspektywą.
Coś innego było.
- A założysz się? - Idiota.

Leah Lullietus

Nie lubiła, gdy ktoś na nią prychał. Nie lubiła, gdy ktoś podważał jej zdanie. A przede wszystkim - nie lubiła, gdy ktoś atakował ją herbatą.
Dlatego nie miała zamiaru być miłą.
Mam już jeden wygrany zakład w tym roku, dzięki. Do dziś nie dostałam nagrody.
'I nie masz zamiaru po nią iść. Nie do Namraela. Zgadłam?'

Theophil Venom

Jednym haustem wypił herbatę. Teatralnie się oblizał. Znowu pochwycił dzbanek i nalał do kubka nieco płynu, z jeszcze większej wysokości, wydając z siebie dźwięki typu "siuuu!".
Spojrzał na dziewczynę. Zmrużył oczy.
- Tchórz - stwierdził cicho, przeciągając słowo.

Leah Lullietus

Przesadził.
Był naprawdę głupi, naprawdę ślepy, naprawdę... Albo po prostu nikt mu o niej nic nie powiedział.
W każdym bądź razie w przeciągu nanosekundy cała gorąca herbata z dzbanka wylądowała na jego głowie. Nie, żeby Leah dotknęła dzbanka z tym przeklętym płynem! Po prostu zaraz po poprawieniu grzywki sięgnęła po różdżkę - o ile ktoś cokolwiek o niej wiedział, zdawał sobie sprawę, ze te czynności w jej wykonaniu zawsze występują razem.
Potem poszło już gładko.
Zacznij rozsyłać zaproszenia na swój pogrzeb, kimkolwiek jesteś - syknęła, mrużąc oczy (to też jedna z oznak ostrzegawczych!).
I wyszła, nie zapominając o przewróceniu krzesła, na którym siedziała (jako źródła dramatyzmu).

Theophil Venom

Co za...!!!
Zaopatrzył się w szczękościsk, chwycił tosta z dżemem wiśniowym i nie zważając na nic cisnął nim w dziewczynę pilnując, by posmarowana strona trafiła w dziewczynę. Chociaż tyle. Potem wstał, ruszył ku wyjściu sapiąc dziko i widząc, że Leah stoi mu na drodze, odepchnął ją jednym ruchem dłoni.
- Masz coś na plecach - syknął jej do ucha zaopatrzony w zmrużone oczy, na tę jedną sekundę zapominając, że ma całą głowę mokrą. Sekunda ta minęła, Theo zauważył dziwne spojrzenia lecące w jego kierunku, więc prychnął jeszcze raz, chcąc by Leah wiedziała, że to na nią i wyszedł zaciskając dłonie w pięści.

Leah Lullietus

Coś. Na. Plecach?
Stwierdziła, że to nieistotne. Po prostu zdjęła szatę (i tak było ciepło, czyż nie) i ruszyła w nieznanym nikomu kierunku.
Nikt nie chciałby jej teraz spotkać.

Perpetua Scout

Usiadła z głośnym westchnieniem, pod którym chciała wyrazić potrzebę wypicia przesłodzonej herbaty. Z gracją zrzuciła torbę na podłogę i rozglądnęła się w poszukiwaniu dzbanka.

Kwadrans później nadszedł Pan Puchon, a ona uśmiechnęła się do niego znad kubka, który później odłożyła i wstała. Ku ogólnemu zaskoczeniu skierowała się ku Sali Wejściowej, zapewne mając zamiar odbyć spacer popołudniowy. Nie odwróciła się wychodząc. Wszystkie plotki sugerowały, że powinien odprowadzić ją wzrokiem. A ona nie wierzyła w plotki.