Stół Slytherinu

Tibby McGregor

Gdzieś pośrodku Sali minęła się z Perpetuą. Ewidentnie starała się nie odwracać. Szkoda, że jej to nie wychodziło.
Podeszła do wolnego miejsca na końcu stołu. Przywołała swoje ulubione kanapki, poczym szybko nałożyła sobie kilka na talerz. Momentalnie kubek stojący po jej prawej stronie napełnił się herbatą. Podniosła ją i przyłożyła sobie do policzka.

Leah Lullietus

Zajęły miejsce przy samym końcu stołu, tak jak lubiła Leah, chociaż to przecież Perpetua prowadziła.
Sympatycznie sobie milczały. Leah głównie dlatego, że zajęła się śniadaniem (zielenina i kawa), a Perpetua... Diabli wiedzą. W każdym bądź razie milczenie było na tyle sympatyczne, na ile to możliwe w towarzystwie panny Lullietus.

Perpetua Scout

Diabłów raczej nie interesowała herbata Perpetuy, więc szczerze wątpię, by wiedzieli, co porabia w tejże chwili. A mieszała łyżeczką ciecz, którą zawierał postawiony przed nią kubek.

Leah Lullietus

Z trudem powstrzymywała się od przypominania dziewczynie, ze herbata to największe świństwo tego świata. Z wielkim trudem. Ale jednak. Czy ktoś tu to docenia?

Perpetua Scout

W to też szczerze wątpię. Teraz ogólnie nikt nic nie docenia. No, oprócz tego milczenia. Perpetua postanowiła nie odzywać się pierwsza, bo było chyba jedynym miłym, co ją dzisiaj spotkało.

Leah Lullietus

Leah z kolei nie przejmowała się zbytnio Perpetuą. Lubiła mówić, ale równie dobrze, mogła to robić tylko dla siebie.
Dlatego zaczęła nucić swoją standartową piosenkę.

Perpetua Scout

Perpetua zdawała sobie sprawę, że Leah nie darzy jej głębszą sympatią... tfu, żadną sympatią? Tak, chyba żadną. Choć Ślizgonka z całą pewnością była nieprzewidywalna. I jej uczucia też? A kto ją tam wie. Zresztą... czy Peppy zależało na tej sympatii? Raczej nie. Właściwie to antypatia jej nie przeszkadzała, do momentu, gdy ta 'nie zapomniała, że jest jej koleżanką'. A skoro to się jeszcze nie zdarzyło...
Czyżby powtórka do programu pod tytułem: kubek herbaty przyjacielem numer jeden? Ewentualnie przyjacielem jedynym. To naprawdę niewielka różnica.

Leah Lullietus

Perpetua to powinna się cieszyć, że Leah za nią nie przepada. Jej sympatia naprawdę nie przynosi nic dobrego. Nic a nic.
A piosenka trwała. Nie, nie dlatego, że była długa. Po prostu śpiewałą ją w kółko. Bo to tak naprawdę była jedyna piosenka, jaką znała. A szkoda. Szkoda? Cóż, niektórzy lubią, gdy inni ludzie przy nich fałszują.

Perpetua Scout

A niektórzy po prostu to akceptują i nie komentują. Albo udają, że herbata jest tak fascynującym zjawiskiem, że tego nie zauważyli... Choć czy aby na pewno tylko udają?

Leah Lullietus

Na pewno. Tego mruku pomieszanego ze śpiewem nie można po prostu zlekceważyć. Chociaż niektórym się to podoba. Ci niektórzy ograniczają się do jednej osoby (Leah) i jej paru wcieleń (Leah1, Leah2...).

Perpetua Scout

Skoro udawali, a herbata się skończyła, to... to co dalej? Cóż, mogą chwycić za tosta i za nóż, zanurzyć tego drugiego w maśle i posmarować. Potem wypatrzyć dżem i powtórzyć czynność. Choć kromka nie zatka uszów... prawda?!
- Leah?

Leah Lullietus

Urwała. W połowie słowa. Jak zwykle.
A potem przeniosła wzrok na Perpetuę.

Perpetua Scout

Ta się nie odezwała, uśmiechnęła się za to sugestywnie. Chyba jasnym było, że chciała po prostu, by towarzyszka przerwała.

Leah Lullietus

Sugestywne? Leah nie zna takich słów. A szkoda.
Prychnęła cicho i wróciła do nucenia, połączonego z wpatrywaniem się w zieleninę.

Perpetua Scout

- Leah! - To nie był krzyk, to nawet głośne nie było. Raczej coś bardziej na kształt uroczego syknięcia. Ze skupieniem malującym się na twarzy zjadała powoli bezbronnego tosta.