Dziedziniec

Perpetua Scout

- Nie wmówisz mi tego - stwierdziła po prostu i wyszczerzyła się uroczo. - Ja nie wiem skąd ty możesz wiedzieć, skąd wzięły się te dzieci, których nie ma.
Lekkie wzruszenie ramionami i ucieczka spojrzeniem.
- Nie lubię dzieci, tak w ogóle.
I kolejne wzruszenie ramionami.

Fauntley Prentice

- Ja też - przyznał konspiracyjnym szeptem.
Potem zastanowił się przez chwilę, marszcząc brwi.
- No przecież ja ich nie urodziłem! - A może jednak? Fauntley, idź już spać, bo myśli masz abstrakcyjne!

Perpetua Scout

- A niby kto inny?
Nie, żadna sugestia. Tylko takie jedno spojrzenie i uniesione brwi.

Fauntley Prentice

- Ciapek.
Pewnie, wszystko zwalić na biednego Ciapka, który jest jednocześnie psem przybłędą i zielonym kanarkiem w pomarańczowe romby i graniasłupy foremne.
Ładne te dzieci muszą być.

Perpetua Scout

- Aha. - Popisała się elokwencją i któryś tam już dzisiaj uniosła podbródek, wpatrując się tym samym w świetliki.
- Idziemy spa.... Odprowadzisz mnie, prawda? - Oj, Peppy, najpierw się myśli, potem mówi, nie na odwrót i nie jednocześnie!

Fauntley Prentice

Wolał nie myśleć. Naprawdę wolał. Ale to naprawdę zabrzmiało... dwuznacznie?
Odkrząknął.
- Prawda, odprowadzę.

Perpetua Scout

Zachwiała się dosłownie tak, jakby chciała się oderwać od podłoża i przeszła dwa kroki, po czym zmarszczyła brwi i oglądnęła się na niego, przez ramię.
- Albo ja lepiej dojdę sama... - wyjąkała.

Fauntley Prentice

- Wykluczone! - Ojej, skąd ten entuzjazm? Czyżby jego trzecie oko podpowiadało mu jakieś niebezpieczeństwo w lochach?
Poszedł za nią.
Jeszcze się jakiś Ślizgon napatoczy i nieszczęście będzie (i tak będzie, ale z punktu widzenia tego Ślizgona, a nie samego Fauntley'a).

Perpetua Scout

- Ale ciapek był kanarkiem w graniastosłupy - rzuciła jeszcze, bo spokoju jej to nie dawało i...
Poszli.

Amelia Hammett

Gdzieś tam w rogu, na jednym z licznych murków, przycupnęła sobie niewysoka postać pewnej Krukonki. Właściwie to leżała z przymkniętymi oczami, ale kto by się tam wdawał w szczegóły. W końcu mieszkańcy niebieskiego domu mieli swoje przyzwyczajenia, a jednym z takowych było wylegiwanie się na słońcu.
Przynajmniej w przypdku Amelii.
Gdzieś tam obok niej leżała na wpół otwarta torba, z której niemal wysypały się wszystkie rzeczy, oraz szklanka soku. Wszak leniwe z niej było dziewcze, bo kto by się fatygował wycieczką do Wielkiej Sali, gdy pragnienie doskiwera?
Napewno nie ona.
Chyba.
A po dość długim lenistwie, wstała i ruszyła w stronę jeziora. Bo tu było za ciepło. Zdecydowanie.

Perpetua Scout

Na dziedzińcu najpierw pojawiła się kasztanowa czupryna. Jednak, jak wiemy, włosy nie mają zwyczaju samotnie spacerować - bardzo towarzyskie z nich istoty. Następnie więc pomiędzy ciemnymi kudłami mignęły ciekawskie świata ślepia, a wraz z nimi malujący się na źrenicach przestrach. Kolejna jak leci: blada twarz, a na niej prosty nos i nienaturalnie wykrzywione, wąskie, karminowe usta. Oczy rozglądały się nieufnie dookoła, łypiąc na będące wysoko na firmamencie słońce.
Jeden głęboki oddech i odważny krok naprzód, a następnie tysiące myśli układające się w "ja się palę, ja się palę, ja się palę" i powiewająca fioletowa sukienka, która za chwilę będzie... brudna. Otóż Perpetua właśnie usiadła na murku - w miejscu najbardziej zacienionym, jak łatwo się domyślić - i już z zadartym podbródkiem chciwie obserwowała lewitujące w jednym fragmencie nieba obłoki, nie pozwalając sobie na żadne zbędne refleksje.

Matthew Gainsborough

Patrząc uparcie w jeden skrawek nieba, raczej trudno było zauważyć, że na dziedziniec ktoś wszedł. A jednak tę mało znaczącą zmianę można było wychwycić: człowiek to istota obdarzona pięcioma zmysłami.
Tup, tup, tup. Miarowe kroki osoby, która była raczej wysoka, sądząc po czasie dzielącym każde dotknięcie podeszwą ziemi.
Kolejny podmuch wiatru, tym razem niosący ze sobą czyjś...Tak. Zdecydowanie męski zapach.
A potem dosyć głośny dźwięk, kojarzący się nieodparcie z tym, jaki towarzyszy upuszczeniu z nieznacznej wysokości pokaźnego stosu książek na murek. Owszem, dość blisko.

Tristan Miseris

Na dziedziniec dziarskim krokiem wkroczył Tristan. Niewielki plecak na jego ramieniu świadczył o niedawno odbytej wycieczce. Co ciekawe, nie był ubrany w szaty czarodzieja, jak to miał w zwyczaju, tylko w zupełnie normalne, mugolskie spodnie i t-shirt. Okulary były za to takie, jak zwykle - czerwone. Uśmiechnął się, widząc znajomą twarz. Przyłożył dwa palce do łuku brwiowego, jak przy salucie.
- Witaj - rzucił, przechodząc obok.

Perpetua Scout

Dość blisko, powiadasz? Cóż, dziewczyna - po krótkiej wymianie zdań z własnymi myślami - nie ruszyła się na krok. Murek był w cieniu, dostarczał trochę chłodu i przede wszystkim miała z niego ładny widok na chmury. A pomoc nieznajomemu nijak ma się do tego.
Przestała jedynie zadzierać podbródek i obserwowała bezpardonowo tegoż młodego jegomościa.
Potem natomiast pojawiły się pewne dziarskie kroki i ciche, mrukowate:
- Dzień dobry.

Matthew Gainsborough

Drgnął, rozejrzawszy się lekko.
Sądząc po takiej, a nie innej reakcji na powitanie, które było skierowane z resztą najpewniej do profesora, nie do niego, nie ulegało wątpliwości, że na żadną pomoc nie liczył, bo dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że nie jest tu sam.

Skłonił lekko głowę w kierunku Miserisa i odwzajemnił badawcze spojrzenie siedzącej na murku dziewczyny.

Rozluźnił krzywo zawiązany krawat, rozpiął dwa najbliższe szyi guziczki niebieskiej koszuli i odetchnął.
- Chyba przedobrzyłem... - stwierdził cicho, ni to do siebie, ni do ogółu, wsuwając jedną dłoń do kieszeni.