Dziedziniec

Ian Murray

- Myślałem, że ty znasz - uniósł brwi Krukon. - Ale nie będziemy stać przed wejściem, prawda? Zaproponowałbym pokój wspólny Ravenclawu, ale odpada.

Fauntley Prentice

- ... i płaczliwe? - Dopowiedział niepewnie. - Jeśli tak, to chyba kojarzę. Ale, Ian... - zmienił nagle temat. - ... nie próbuj nawet wspominać o bibliotece!

Ailith Ingart

Syknęła coś cicho, kręcąc głową z dezaprobatą. Plecami oparła się o zimny mur i splotła ręce na piersiach, lekko się krzywiąc.

Ian Murray

- Chodźmy stąd s z y b c i e j - ponaglił Murray. Zdawało mu się, że gdzieś mignęła wściekle czerwona czupryna.

Maxwell Ingart

Kiwnął głową Fauntleyowi.

[Na dziś koniec. Jutro jestem do dyspozycji od około 18]

Ian Murray

[ja też, dziękuję za zmobilizowanie do naciśnięcia krzyżyka w prawym górnym rogu]

Ailith Ingart

Nieznacznie machnęła różdżką, kierując zaklęcie gdzieś za siebie. Mruknęła coś, z pewnością mało przyjemnego dla ucha i wymownie przewróciła oczami.

Fauntley Prentice

[offtop, ale co tam. Matma jeszcze nie odrobiona xd żegnam.]

Lucy D. Vivian · Gość

Wyszła, promienna i uśmiechnięta, trzymając Ailith za rękę. Podskakiwała niemal przy każdym kroku, już zarumieniona i zadowolona.

Ailith Ingart

- Lepiej? - spytała, wcale nie oczekując odpowiedzi. Niemal ciągnąc małą za rękę, wróciła do zamku.

Fabia Alderazzi

Usiadła na ławce, była w swoim własnym świecie, w swoich myślach. Nikt jej nie przeszkadzał, nie przejmowała się nikim. Ma swój własny świat, swoją własną skorupę. Wyciągnęła z torby tomisko, ktore po chwili zaczęła je czytać.

Maxwell Ingart

Roztarł dłonie ścierpłe od mrozu. Powoli zaczęły się czerwienić, zapowiadając powierzchowne odmrożenia i jeszcze to, że tego wieczora gitara poleży w kącie dormitorium - jak na złość, tym bardziej spragniona gry, im częściej zaniedbywał swoje palce.
Przyjrzał się im z konsternacją. Opuszki powinny być gładkie i twarde jak kamyki. Nie były.

[inofmuję, że jestem na powrót.]

Ailith Ingart

Przeszła przez dziedziniec, zaciskając wściekle pięści. Pobielały jej knykcie, a paznokcie pewnie dawno wbiły się w skórę.
No i znowu bez płaszcza... Czy ona w ogóle nie choruje?
Zatrzymała się na moment, spoglądając na Maxa.

Maxwell Ingart

Przestał myśleć o palcach. W jednej sekundzie, gdy rude stworzenie będące jego siostrą zaczęło paradować w temperaturze minusowej bez okrycia.
Nie, żeby się przejmował.
Nie, żeby tak go wychowano. Znaczy, no wiecie - "TAK".
W ogóle to nie jego sprawa.
A mimo tego bez słowa ściągnął z siebie okrycie i narzucił na plecy Ailith. Nie podał. Narzucił. Jakby wiedział, że może protestować i jakby wiedział, że dzięki temu unika podobnych ekscesów.

Ailith Ingart

Wzdrygnęła się, czując jak nagle przykrywa ją coś ciepłego.
- Czy to przysługa...? - spytała niepewnie, drżącym od zimna głosem. Spojrzała na brata spod opadającej na twarz, rudej grzywki. Przestała zaciskać dłonie, które teraz podtrzymywały narzucony na ramiona płaszcz.