Główny księgozbiór.

Natalie Hepburn

Czując, że Amelia przysuwa się nieco bliżej, Natalie westchnęła i mocniej ją objęła, kładąc podbródek na jej głowie.
- Dobrze - mruknęła. - Nie mówmy o tym.
Panna Hepburn uśmiechnęła się lekko.
Mocne, regularne bicie jej serca uspokajało, prawda?
- Znasz baśnie Andersena? - zapytała cicho.

Amelia Hammett

Uspokajało. Tylko, że Amelia była spokojna. Po prostu zbyt duży natłok wspomnień nie działał na nią zbyt dobrze. Zwłaszcza, że wszystko sprowadzało się do jednego...
- Znam - powiedziała cicho, nie do końca rozumiejąc intencje dziewczyny.

Natalie Hepburn

- Zrobiło się już późno, więc ty opowiesz mi jedną bajkę, a ja tobie, podczas spaceru do wieży, co? - zapytała cicho. - Będziemy miały po tym dobre sny.

Amelia Hammett

Amelia zaśmiała się cicho. Jednak teraz była tam prawdziwa wesołość.
- Niech będzie, ale ja nie umiem dobrze opowiadać - odparła, unosząc głowę i odsuwając się od Natalie. Spojrzała na nią, ocierając policzek. Chociaż wcale nie płakała.

Natalie Hepburn

Z westchnieniem schowała szkicownik do torby i przewiesiła ją sobie przez ramię, robiąc parę kroków do przodu.
Wyciągnęła rękę w stronę Amelii i uśmiechnęła się łobuzersko, przechylając głowę.
- Chodźmy - powiedziała cicho. - Od czego zaczniesz?

Amelia Hammett

Chwiciła jej rękę już odrobinę pewniej. Jakby zapowiadający coś ciekawego uśmiech panny Hepburn odganiał od niej chwilowy smutek.
- Chcesz być księżniczką? Na groszku? - zapytała z lekkim uśmiechem.

Natalie Hepburn

Roześmiała się.
- Jasne, że chcę - odpowiedziała, robiąc zabawną minę, a później zmarszczyła nos. - To jedna z moich ulubionych bajek.
Ścisnęła dłoń Amelii i ruszyły w kierunku wyjścia.
- A ty chcesz być dziewczynką z zapałkami? Bo ja jeszcze rezerwuję sobie pasterkę, tę od kominiarczyka - zawołała wesoło, podskakując.

Amelia Hammett

Zmarszczyła lekko nos, przyglądając się z konsternacją podskakującej towarzyszce.
- Miłego końca mi życzysz - mruknęła. - Chcesz żebym zamarzła?
Pokręciła głow z naganą. Jednak gdzieś na ustach plątał się lekki uśmiech.
- Mogę być, jak zmienisz końcówkę. Bo i tak na królewnę się nie nadaję - odparła, otwierając drzwi biblioteki.

Natalie Hepburn

Wyszczerzyła zęby.
- Specjalnie dla ciebie mogę napisać nową wersję opowieści o dziewczynce z zapałkami - powiedziała. - Tylko nie ręczę za jej jakość i urazy na psychice spowodowane czytaniem jej.
Spojrzała na Amelię, marszcząc brwi.
- Oczywiście, że nadajesz się na księżniczkę. Każda dziewczyna się nadaje - odparła, unosząc podbródek.
I zamknęła za nimi drzwi, zza których wkrótce słychać było wyraźny odgłos biegu przeplatanego wybuchami śmiechu...

Perpetua Scout

- Witaj, Fergusie - przywitała się z Panem Paprotką, zamykając za sobą drzwi. Zatrzymała się w półkroku przy wejściu, wsłuchując się w ciszę. Już po krótkiej chwili z uśmiechem, który zapewne miał być podziękowaniem dla owego bezgłosu, zniknęła pomiędzy regałami.
Perpetua nie należała do ludzi, dla których dobra lektura jest najlepszą formą wypoczynku. Co, bynajmniej, nie znaczy, że nie umiała czytać. Ba, uwielbiała te literki łączące się w słowa, te słowa tworzące zdania... i tak dalej. Dążę do tego, że pannie Scout się po prostu nudziło.
Wyszła zza regałów z podejrzanie wyglądającym tomiskiem w rękach. Choć... ona z każdą książką wyglądała nienaturalnie, więc owe wrażenie było zapewne wynikiem braku przyzwyczajenia.
Usiadła przy stoliku i, nie wzdychając nawet, otworzyła książkę na pierwszej stronie. Tytułowej.

*
Poszła sobie.

Mischa Trachtenberg

Przyszła do biblioteki. Usiadła przed stolikiem i wyciągnęła z torby księgę oprawioną w czerwoną skórę i otworzyła ją. Rozsiadła sie wygodnie, odgarnęła włosy i pogrążyła się w lekturze. Co chwila zerkając na zegar.

Perpetua Scout

Po drugiej stronie stołu pojawiła się Perpetua. Nie, ona nie przyszła. Pojawiła się - przed chwilą jej nie było, a teraz już jest. Oparła się wygodnie (czyżby zaczęła troszczyć się o kręgosłup?), rozwinęła ciemnofioletowy pergamin i, niby leniwie, zerknęła za okno. Pożegnała tęsknym spojrzeniem chmury, zbliżające się do horyzontu. Za chwilę znikną. A czy kiedyś wrócą? Czy to poruszanie się z miejsca na miejsce jest książkową wolnością? Tą upragnioną przez wszystkie istoty, nawet przez te które nigdy nie były zniewolone?
Mrugnęła raz. I przywitała - nowo przybyłe na widzianą przez nią część sklepienia - obłoki. Czy należy się cieszyć waszą obecnością, czy płakać już za wami? Wy też odejdziecie? Czemu wszyscy odchodzą, nie obiecując nawet, że wrócą? Czemu nie możecie skłamać? To byłoby jedno z tych szlachetnych kłamstw!
Mrugnęła raz jeszcze i spojrzała na pergamin. Wydał jej się dziwnie nierealny. Ale on chyba nie zniknie, prawda? Czy listy odchodzą? A z nimi także słowa? Wspomnienia i absurdalnie życzenia szczęścia?

Mischa Trachtenberg

Doszły ją odgłosy z zewnątrz, czyli poza nią i jej książką. Wyjrzała zza lektury i ujrzała Perpetue patrzącą w okno.
- Peppy! Co za miłe spotkanie!
Właściwie to miała to dzisiaj skończyć czytać, ale jak już jest z kim pogadać...

Perpetua Scout

Miłe spotkanie?A jeśli się skończy niemiło, to nadal będzie miłym? Czy może być w jednej drugiej miłym? Wpół miłym? Nie do końca miłym? Czy cokolwiek może być miłym i równocześnie niemiłym?
- Rzeczywiście. Miłe.
Uśmiechnęła się przymilnie, odrywając wzrok od sklepienia.

Mischa Trachtenberg

Miłe, całkowicie miłe, bez względu na koniec.
Uśmiechneła się i zamknęła książkę, co mogło oznaczać tylko tyle, że ma zamiar skupić się na rozmowie. Sama również spojrzała na chmury i zmarszczyła brwi.
- Zawsze chciała spadać z nieba i wpadać w każdą chmurę.
Ale o tym co będzie jak już spadnie nie myślała, to było za trudne.