Główny księgozbiór.

Perpetua Scout

- Ja wolałabym lecieć. Najlepiej z nimi. W spadaniu nie ma przyjemności, jeśli wie się, że nastąpi upadek. A gdy się leci, można rozkoszować się lotem, wpadaniem w chmury, stawaniem się chmurą właściwie. A gdy następuje upadek...
Przejechałam dłonią po blacie stołu i stuknęła w niego raz - koniuszkami palców.
- Upada się szczęśliwym.
Nie ma nic gorszego niż wiedzieć, że szczęście jest tylko chwilowe. Gdy klęska jest niezapowiedziana mniej boli niż taka na którą los nas przygotowuje.

Mischa Trachtenberg

Zmarszczyła nos, nikt nie rozumiał wspaniałość spadania.
- Ale tak sie rzucić i spadać, spadać, spadać. Tak ciągle i powoli. Takie wlatywanie w chmury, tylko, że ty nie masz nad tym panowania. - Przekręciła się na krześle, żeby lepiej widzieć okno i rozmówczynię.

Perpetua Scout

- Odwieczne pytanie bez odpowiedzi: czy warto poświęcić życie dla chwilowej przyjemności?
Wzruszyła lekko ramionami. Ona uważała, że warto.

Mischa Trachtenberg

- Ja bym poświęciła nawet dla sekundy. - Mruknęła i oparła łokcie na parapecie. Ale chyba nie zawsze da się wybrać. No bo kto miał by postawić ten wybór przed nami? No kto?

Perpetua Scout

Może... my sami?
- A ja mam lęk wysokości, więc skakanie odpada.
Uśmiechnęła się bardziej do chmur niż do rozmówczyni, po czym kontynuowała:
- Problem polega na tym, że takie wybory pojawią się przeważnie nagle, niespodziewanie i bez ostrzeżenia. Wtedy pytanie 'czy chcesz umrzeć?' wydaje się być abstrakcyjnym absurdem. A domysł 'będąc szczęśliwą' ginie gdzieś po drodze do odpowiedzi. Zaskoczenie jest wrogiem szczęścia, przyjemności. Tak samo jak logika i rozsądek.
Zgarbiła się nieznacznie i oparła łokciami o stół.

Mischa Trachtenberg

- Zaskoczenie... - Mruknęła przyglądając sie jakieś wyjątkowo kudłatej chmurze. - Wybory powinny być przemyślane.
I kto to mówi?
Przemilczymy.

Perpetua Scout

Przez chwilę plotła palce, podziwiając powstałe arcydzieła, aż łaskawie postanowiła się odezwać.
- Wybory może i tak, ale te najlepsze i tak są wynikiem chwilowego chcenia. W końcu, czy gdy ktoś podkłada nam szczęście pod nos, nie wydaje się to podejrzane? A podążając za urokiem chwili, zgadzamy się na ryzyko.
Zmarszczyła śmiesznie brwi i położyła ręce przez sobą, prostując przy tym palce.

Mischa Trachtenberg

- Bez ryzyka nie ma życia. Mój tata mówił, że ryzyko nadaje życiu sens. - Przekręciła się nie spokojnie i intensywnie wpatrywała w chmury, trochę szklanym wzrokiem. Schyliła głowę tak, że rude pasma przysłoniły jej twarz, ale i tak było widać, ze patrzy na niebo.

Perpetua Scout

- Nadaje życiu sens i odbiera życie.
Powoli się ściemniało. Błękit dnia walczył o pozycję z fioletem, czerwienią nocy. To dziwne, że i one, choć tak idealnie wolne, muszą walczyć o swoje. A wiedzą, że przegrają... I tak walczą. Ale o co? Przechyliła lekko głowę. I znikacie, obłoki. Znikacie, bo przegrałyście... Przegrywacie codziennie, wracacie codziennie. Nie macie dumy? Czy może za dużo wytrwałości, cierpliwości... głupoty?

Mischa Trachtenberg

- Nie raz prawdziwe szczęście trzeba przypłacić życiem. I tu jest sens. - Odgarnęła włosy i spojrzała na Peppy. Od kiedy ona tak myślicielka chmurna?
Pewnie od kiedy musi gadać z Mischą o spadaniu w chmury.

Perpetua Scout

- Nie twierdzę, że go nie ma. Ale też nie wręcz przeciwnie. Po prostu nie dziwię się, że zdania w tej kwestii są podzielone. Bo po co komuś szczęście w godzinie śmierci? A po co komuś życie bez szczęścia? A może wszyscy po prostu mają nadzieję, że znajdą owe szczęście w trakcie życia. Dalszego. Naiwną nadzieję. Szczęście spada z nieba, a gdy już trafi w nas, nie można go odpędzać. - Czyżby tak mówiła jej matka? No, proszę. A jednak słuchała!
Bezczelne kosmyki wpadły jej na twarz, nie zwracając jednak tym uwagi właścicielki.

Mischa Trachtenberg

- Szczęście w godzinę śmierci? Może po to, żeby jak się odejdzie zapamiętać jak najlepiej ten świat, który wcale nie jest taki fajny? - Strzeliła jednym z palcy i patrzyła na muchę, która bezsilnie próbowała przedostać się przez szybę do środka.

Perpetua Scout

- Tak ważne jest dla ciebie wspomnienie świata, który cię nie chciał?
Nie mrugnęła, głos jej się też nie zmienił. Ot, takie zwykłe pytanie.

Mischa Trachtenberg

- Od razu nie chciał, poza tym to jest założenie czysto hipotetyczne. - Ona by umarła spokojnie jakby... Właśnie sama nie wie nawet co by to miało być. Bo jak się spotka to szczęście i już się je ma, to nie ma sie zamiaru umierać.

Perpetua Scout

Milczała, wpatrując się w ostatnie chmury. Wy też umkniecie za horyzont? Zmrużyła na chwilę oczy, najwyraźniej chcąc zobaczyć coś za ową linią, za którą wszystko znikało i pojawiła się zupełnie gdzieś indziej.