Główny księgozbiór.

Mischa Trachtenberg

Odgarnęła włosy.
- Ostatnio coraz mniej uczniów na korytarzach. Jakaś plaga? Leah dawno nie widziałam.

Perpetua Scout

- Ja też nie - rzuciła, przywołując smutny ton na potrzebę przedstawienia. - Corinne też znikła.
Zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad czymś zapewne ważnym.
- Może wszyscy znikają za horyzontem? Niczym chmury? I pojawiają się, tam, po drugiej stronie? Może szukają szczęścia i wolności?

Mischa Trachtenberg

- Może. Ale jeśli tak to my też mamy zniknąć? - Zmrużyła oczy. Leah, Moira, Rycerzyk, Max i reszta krukonów, Natalie... Nikogo.

Perpetua Scout

- A szukamy szczęścia i wolności?
Głupie pytanie, Perpetuo.
- Tylko, czy będziemy wstanie poświęcić życie. Nie warto szukać horyzontu, nie mając tej pewności.

Mischa Trachtenberg

- Nie warto. - Powtórzyła opierając brodę na ręce. Pewności nigdy nie masz stu procentowej. Tak jej się przynajmniej wydaje.

Perpetua Scout

- Nie warto szukać szczęścia, nie mając pewności, że będzie wstanie się je dosięgnąć.
Ostatni obłok zniknął za horyzontem. Peppy westchnęła, żegnając go tym samym i życząc powodzenia.

Mischa Trachtenberg

- Właśnie zapomniałam o dosięganiu. A to takie ważne. - Uśmiechnęła sie przekornie do szyby i puknęła w nie kilka razy palcem.

Perpetua Scout

- Mhm - mruknęła tylko i upewniwszy się, że chmury już nie wrócą, wstała.
- Idziemy? W przeciwnym kierunku do szczęścia, no ale cóż.
Wzruszyła lekko ramionami. Nie jej wina, naprawdę.

Mischa Trachtenberg

- Tak, chodźmy. Innym razem pójdziemy z chmurami. - Teraz nawet nie było by sensu ich gonić jak już zniknęły. Nie przeszkadzało jej, że ona mówi o chmurach a Peppy o szczęściu.
Wstała i wyszła.

Perpetua Scout

- W końcu wrócą - rzuciła rodośnie, a drzwi trzasnęły. Zapanowała cisza, której Fergus wyjątkowo nie lubił.

Natalie Hepburn

Niczym cień przemknęła przez bibliotekę i usiadła na stoliku przy oknie, opuszkami wystukując rytm na blacie.
Zdmuchnęła niesforne kosmyki z czoła i uśmiechnęła się lekko, ot, tak sobie.
Może coś się wydarzyło, a może nie. Dobry humor?
Jak widać.
Wyciągnęła z torby plik kartek i od niechcenia zaczęła je przeglądać.

Mischa Trachtenberg

Przyszła jakaś apatyczna, wszystko jej przeszkadzało. Obrazy, firany, kafelki na podłodze. Weszła do biblioteki stukając płaskimi obcasami butów. Zdjęła torbę z ramienia i rzuciła ja koło krzesła. Odgarnęła włosy za ramiona i usiadła na przeciwko Natalie. Bo dzisiaj jej wszystko wolno. Nawet biegać na golasa po szkole.
- Cześć.
Przejechała palcami po białej opasce na włosach i przygadała się Krukonce z uprzejmym zainteresowaniem.

Amelia Hammett

Nagle gdzieś spomiędzy regałów, wyłoniła się niska postać, uważnie przyglądająca się okładce książki, którą właśnie trzymała w dłoniach. I możne właśnie dlatego wpadła na jakieś niedosunięte krzesło. Panna Hammett wyraziła swoje niezadowolenie cichym wymruczeniem kilku słów pod nosem i dopiero wtedy rozejrzała się po bibliotece.
Zmarszczyła brwi, widząc Natalie. A raczej jej towarzystwo.
- Hej - podeszła do nich, przysuwając sobie jakieś krzesło i starając się wepchnąć książkę do torby.

Natalie Hepburn

Drgnęła i uniosła głowę, obdarzając nowo przybyłe uprzejmym, acz radosnym uśmiechem, który zgasł, kiedy zobaczyła wyraz twarzy panny Trachtenberg.
- Coś się stało? - zapytała, marszcząc brwi.
I, odłożywszy kartki na bok, zerknęła na książkę, którą Amelia wpychała do torby.

Mischa Trachtenberg

- Właściwie to nic. Po prostu gorszy dzień. - Wyciągnęła ręce przed siebie po czym zaczęła bębnic palcami w stół. Czemu do cholery wszyscy po znikali? Czyżby to co mówiła Peppy było prawdą? Zniknęli za horyzontem?
- Szczęście i wolność. - Prychneła i spojrzała przelotnie na Amelie.