Główny księgozbiór.

Amelia Hammett

Amelia chwilowo się nie odzywała, spoglądając spod grzywki na Mischę. Wepchnęła w końcu książkę, która okazała się być jakimś kolejnym kryminałem wygrzebanym z zakurzonych regałów (Co się dzieje z tymi Krukonami? Nie mają już podręczników do czytania?).
- Szczęście i wolność to po szkole będzie - westchnęła, odgarniając kosmyk za ucho i zrzucając torbę na ziemię.
Jakoś mało delikatnie.

Natalie Hepburn

Póki co, wydaje się, że pobiegli gdzieś hen, daleko... Ale wrócą. Powinni.
Natalie ściągnęła mocno brwi i spojrzała na Mischę jeszcze uważniej.
- Musi być jakiś powód - powiedziała powoli i dodała: - Och, tak, wszyscy jesteśmy szczęśliwi i wolni. Podczas wakacji.

Mischa Trachtenberg

- To głupie. - Poszli sobie gdzieś nie wiadomo gdzie, i mają resztę też gdzieś. To było takie nie fair, w stosunku do niej, do nich, do tych którzy się nie odważyli?
Nie. To chyba nie tak. - Nawet nauczyciele olewają ta szkolę.
A jak nie to my olewamy ich tak ,że oni olewają szkołę.

Amelia Hammett

- Co jest głupie? - zapytała trochę nieprzytomnie. W ogóle była ostatnio jakaś nieobecna. Właśnie tak jak cała szkoła. Wszyscy się gdzieś zaszyli to i od razu senność dopada.
A może udzielił jej się nastrój Ślizgonki?

Mischa Trachtenberg

- Twierdzenie Peppy, chmury, szukanie szczęścia, śmierć... - Mogłaby tak wymieniać w nieskończoność, ale to nie oto chodzi prawda?
- Nie ma już po co siedzieć w tej szkole. - Zmarszczyła brwi, po co komu taka szkoła? Już wolała by gdzieś pracować, ale po prostu zrobić to co reszta ślizgonów.

Natalie Hepburn

Co takiego zrobiła reszta Ślizgonów?
Natalie uśmiechnęła się delikatnie.
- Chmury, szukanie szczęścia i śmierć wcale nie są głupie - powiedziała, przyglądając się swoim paznokciom.

Amelia Hammett

- To zależy - mruknęła do Natalie. - Śmierć zawsze jest głupia, zwłaszcza bezsensowna, szare chmury też, a szukanie szczęścia, kiedy ktoś usuwa ci grunt spod nóg - Skrzywiła się lekko i przeczesała włosy dłonią. I potem oparła czoło o blat.
- Nie ma po co, racja - dobiegł jeszcze przytłumiony głos.

Natalie Hepburn

- I ty się mienisz Krukonką? - zawołała z udawanym oburzeniem w stronę Amelii.
Zastanowiła się przez sekundę, zanim wypowiedziała się na temat głupoty.
- Wszystko ma jakiś sens. Większy czy mniejszy. Szare chmury są inspirujące, a szukanie szczęścia właśnie w takich złych chwilach jest najbardziej potrzebne. Choćby cząstka może zmienić barwy nie do poznania.

Mischa Trachtenberg

- Och. To nie tak. - Zacmokała kilka razy. Powiedziałby jak to jest to 'tak' ale sama nie wiedziała, ostatnio nie rozumiała siebie. Nie do końca.
A ślizgoni z reguły po szkole robią to co wychodzi im najlepiej. Dorabiają się na cudzych nieszczęściach, bądź robią coś czego nikt nie powinien.

Natalie Hepburn

Można było spodziewać się tego pytania z jej ust.
- W takim razie, jak?

Amelia Hammett

- Mienię.
I tylko tyle. Amelia chyba faktycznie była nie w formie. Za to na pewno chętnie posłucha tego 'jak'.

Mischa Trachtenberg

Wypościła głośno powietrze z ust.
- Inaczej. - Miała nadzieje, że to jej wystarczy, a jak nie? Coś się wymyśli. Wzruszyła ramionami. - Tęsknie za nimi. Nawet za tymi których nie lubiłam.

Amelia Hammett

- Ja też - odparła, w końcu unosząc głowę i spoglądając przez chwilę w okno. A potem przeniosła wzrok na Ślizgonkę - albo raczej na jej włosy - westchnęła ponownie i wstała.
- Muszę jeszcze czegoś poszukać - odparła z przepraszającym uśmiechem i znikła ponownie między regałami.

Natalie Hepburn

Spojrzała na zegarek i nagle jakby jej się o czymś przypomniało, bo zerwała się z miejsca, pozbierała swoje rzeczy i rzuciła krótkie:
- Przepraszam.
Po chwili już jej nie było.

Mischa Trachtenberg

- Yhym. - Mruknęła tylko i oparła głowę na rękach.
Gdzie są wszyscy?