Gdzieś w lochach

Mischa Trachtenberg

Nie ma potwora. Potwór śpi.
- Racja. Przyjemnie tutaj. - Spojrzała na Moire, mrugając oczami po czym wyciągnęła w jej stronę koszyk. - Chcesz?
W dwójkę zawsze się raźniej umiera prawda? O ile to jest ten agrest jest zatruty. Jaki by nie był Mischa go uwielbia.

Moira Agrus

To dobrze, że śpi, bo by jeszcze Moira gdzieś uciekła i się zgubiła i by było nieszczęście!
- Co to? - Moira ślepa nie jest, ale przez wiklinę nie widzi. Podniosła się nieco. Agrest. - Eee... dziękuję - powiedziała siędając po kilka kuleczek agrestu. Lubiła kompot agrestowy, ale owoce to chyba co innego. Hm. W kazdym bądź razie w chwilę później stwierdziła: smaczne.

Mischa Trachtenberg

Oczywiście, że agrest jest smaczny. Takiemu krzaczkowi agrestowemu, też musi smakować. Bo inaczej by nie bronił swoich owoców kolcami, prawda?
Mischa postawiła koszyk na posadzce, mniej więcej na środku korytarza i w zamyśleniu przyglądała ścianie nad głową Moiry.
Zostały jeszcze trzy kilogramy. Jak tak dalej pójdzie to będę musiała biegać z tym koszykiem po szkole i wszystkich częstować.
Jak sierotka Marysia.

Moira Agrus

Jak Mischa chce, to Moira może od niej wziąć z kilogram. Tak, agrest wybitnie przypadł jej do gustu. Właśnie sięgała po kolejną garść.
Agrest i lochy równa się dobry humor w przeciwieństwie do okropnego gorąca i kłującej trawy.
I zaczęła się nawet Moira zastanawiać, dlaczego jeszcze niedawno nie lubiła lochów. Aż sobie przypomniała, że to dlatego, że tu jest wilgotno i na dodatek potwory za każdym rogiem!
- Gdzie twój potwór? - zapytała po chwili ciszy. Może troszkę z ciekawości, a moze troszkę dlatego, ze wolała się upewnić, że nie ma go nigdzie w pobliżu.

Mischa Trachtenberg

Oczywiście, że da. Z wielką chęcią, matka napisała w liście, że jeszcze będzie kilka dostaw takiego agrestu. Gorzej jakby się ktoś na takiej skórce od agrestu poślizgnął. Murowana wizyta, w murowanej wierzy, w murowanym skrzydle szpitalnym.
- Potwór? - Kojarzenie nie jest jej dobra stroną. Przyjemniej nie szybkie kojarzenie. - Śpi.
Chętnie dodałaby, że w koszyku z agrestem, ale musiał sobie już odejść. Taki agrestowy potwór.

Moira Agrus

Śmiało, Moira przyjmie agrest z otwartymi ramionami.
To dobrze, że nie dodała, bo Moira gotowa NAPRAWDĘ uciec z krzykiem.
- Śpi gdzie? - zapytała niepewna, czy na pewno chce o tym wiedzieć.
W ręce miała kilka kuleczek owocu i co pare sekund po jednej wkładała do buzi.

Mischa Trachtenberg

A że to ruda złośnica to dobre dziecko, to nie powiedziała, że błąka się ta istota po korytarzach. Szkoda by było kończyć taką miła nasiadówkę agrestową.
- W dormitorium. - Uśmiechnęła się uprzejmie, do Moiry podsuwając jej koszyk. - Chcesz to na później?

Moira Agrus

- To dobrze - odetchnęla z ulgą. Tak, chyba była troszkę naiwna i automatycznie uwierzyła, że zwierzę nie pałęta się nigdzie po korytarzach. - Chętnie - powiedziała i zauwazyła, że w rękach już nic jej nie zostało. No i odwzajemniła uśmiech.

Mischa Trachtenberg

No to jeden kilogram mamy z głowy, jeszcze dwa i jeszcze kilka, w bliżej nieokreślonej przyszłości.
- Jak będziesz jeszcze kiedyś chciała, to bierz ile zdołasz unieść. - Czyli, nie możemy liczyć na dwa trzydziestokilogramowe kosze w dłoniach puchonki. Trudno. Kupi się jej kiedyś taczkę na agrest.

Moira Agrus

Taczkę na agrest? Jak ona ma po schodach z taką taczką?
- Jak się nauczę zaklęcia które zmniejsza wagę, to chętnie przyjmę wszelkie ilosci. - Do czasu, aż jej nie zemdli po tym agreście.

Mischa Trachtenberg

Po schodach? No nie wiem. Da sobie radę dzielna dziewczynka z niej.
- Agrest nie jest ciężki. - Powiedziała cicho. - A jakby go w coś zmienić?
W co? Każdą jedną taką kuleczkę w cegłę dwukilogramową?

Moira Agrus

No ba, że dzielna! Chyba nikt w to nie wątpi, prawda?
- Co jest cięższe kilogram kamieni, czy kilogram piór? - zapytała retorycznie.

Urien Fawning

Gdzieś w głębi korytarza słyszalne było wyraźne
CHŁOSZCZYĆ
wypowiadane męskim głosem. Zaraz potem zza rogu wyłoniła się sylwetka Uriena Fawninga, który od pewnego czasu nie był już tyle dyrektorem Hogwartu, co jego cieniem. Trzeba było naprawdę sporo szczęścia, aby go...

...spotkać.

- O... Dziewczynki. Wy nie na zewnątrz? Jest tam tak ciepło.
Podszedł do nich bliżej. Dlaczego? No cóż, do czynów nieczystych był nieskory, ale przyciągał go...
- Agrest! Skąd go macie? - mówiąc to, wyjął z koszyka jeden owoc, podrzucił go do góry, a ten poszybował, po czym wpadł prosto do rozwartych ust Fawninga.

Mischa Trachtenberg

Spojrzała ze zdziwieniem na nowo przybyłego mężczyznę.
- Cegieł... - Powiedziała do Moiry uważnie przyglądając się dyrektorowi. Nie widziała go od dawna. Właściwie nie jest pewna czy tak właśnie, wyglądał dyrektor. - Dostałam.

Moira Agrus

- Dzień dobry panie profesorze. - Wstałaby, ale nie miała siły. Tak przyjemnie chłodna była ta ściana! - A nie, bo tyle samo ważą - powiedziała jeszcze do Mischy.
Przez chwilę przyglądała się jak agrest leci, leci w górę, a potem spada i znika.