Korytarz na czwartym piętrze

Matthew Gainsborough

Kolejny, zwyczajny psztyczek.
- Nie mów, że nic ci nie zaszkodzi - schylił się, by spojrzeć jej w oczy - Zrozumiano..?

Natalie Hepburn

- Dobrze, już dobrze - mruknęła, wychylając się zza dłoni i szturchnęła go, tym razem w ramię.

Matthew Gainsborough

Parsknął.
- Ejże... Chcesz się bić..? - wyprostował się i położył jej protekcjonalnie dłoń na głowie.
Zwyczajnie. Jak małemu dziecku.

Natalie Hepburn

Zmarszczyła nos i pokręciła głową.
- Ja? Skądże! - zawołała.

Matthew Gainsborough

- No to dobrze... - uśmiechnął się - Bo raczej nie miałbym szans. Musiałbym być bierną ofiarą twojej agresji... - westchnął teatralnie.

Natalie Hepburn

- Och, rzeczywiście, jakiś ty biedny... - zakpiła, zdejmując jego dłoń ze swojej głowy i uśmiechnęła się, tylko troszkę złośliwie.

Matthew Gainsborough

- Sama widzisz... - westchnął rozdzierająco i zakrył sobie oczy ramieniem. Toż to komedia, proszę państwa...!

Natalie Hepburn

- O, jej, jej, jej... Maluszek będzie płakał? - zaświergotała Natalie czule. - Na razie jeszcze nic ci nie zrobiłam...
Pogłaskała go delikatnie po owym ramieniu.

Matthew Gainsborough

Prawie dwu metrowy maluszek zerknął na nią, pochlipując dramatycznie.
Zerknął po raz drugi. Trzeci... Wydał z siebie przeciągłe: hmmm...
I cap!
Panna Hepburn została bezczelnie przytulona.
- Bolało - pożalił się.
No, jak teatr, to teatr, czyż nie?

Natalie Hepburn

Zacisnęła usta, żeby się nie roześmiać i pogłaskała go po włosach, policzkach, szyjce...
- Och, maluszku, mój maluszku - westchnęła z troską. - Pokaż, gdzie cię boli, wróżka Natalie sprawi, że przestanie, hm?

Matthew Gainsborough

Jednym z niewątpliwie pozytywnych aspektów bycia młodym człowiekiem, jest umiejętność wprowadzenia swojego umysłu w stan, pozwalający na zatarcie ogólnie pojętych granic absurdu i zachowywanie się w sposób nielogiczny i irracjonalny. W chwili takiej zasady przestają istnieć, wpajane latami prawidła odchodzą na drugi plan, a pozostaje jedynie... Głupawka.
Która teraz niewątpliwie dopadła pana Gainsborougha. I pannę Hepburn pewnie też, bowiem to bardzo zaraźliwie zjawisko.
"Maluszek" tymczasem zamrugał niewinnie do panny Hepburn i oparł czoło o jej głowę.
- A jaaak sprawi...?

Natalie Hepburn

Zacmokała cicho i zamrugała, robiąc dziwną minę, jakby usilnie (i całkiem na poważnie!) zastanawiała się nad roszczeniami robaczka.
- Wróżka Natalie rzuci jakieś zaklęcie, pomasuje, da bulka i pogłaszcze maluszka, który zostanie grzeczny i nie będzie płakuniał, taak? Bo chłopczyk jest grzeeeczny, taaaki grzeczny...
Przeczesała dłonią włoski domniemanego dzidziusia.

Matthew Gainsborough

Uśmiechnął się anielsko i kiwał twierdząco głową, zapewniając o tym, że będzie bardzo, baaardzo grzeczny.
Jakoś tak wyszło, że zwykle mało się wygłupiał, woląc raczej zachowywać swój ponuro-nieprzystępny image, ale skoro już się stało... Trzeba było brnąć w to dalej.
- A chłopczyk dostanie buziaczka..? Takiego na rozweselenie..? - uśmiechnął się przymilnie, wskazując policzek.

Natalie Hepburn

- A buziaczek pomoże chłopczykowi? - zagruchała Natalie, unosząc brew. - Na pewno?

Matthew Gainsborough

Pokiwał główką twierdząco tak zaciekle, aż mu włosy na oczy opadły.