Korytarz na szóstym piętrze

Tibby McGregor

Czego jak czego, ale takiego pytania nie spodziwała się po nim. Koledze przez duże K.
Plan miała gdzieś wciśnięty na dno torby. Poszperała tam szybko i po chwili jej dłoń ściskała odrobinę za mocno pognieciony kawałek pergaminu.
- Zielarstwo - przeczytała. - Odwołane. Fawning. Ogłoszenie.
Tyle zdołało się zrozumieć z jej urywanych co chwilę zdań.

James Morris

Zakłopotanie sięgało zenitu po obu stronach...
- Super że nie ma, dziękuje za informacje bedę mógł spokojnie postudiować książki. A ty co porabiasz Tibby teraz? Może pouczyli byśmy się razem w bibliotece?

Tibby McGregor

Pouczyli w bibliotece? Razem? Oni? Teraz?
Śmieszne, doprawdy.
Faceci tak zawsze?

Kiwnęła tylko przytakująco głową.

James Morris

Jednak coś było nie tak, uśmiech który rozpromieniał twarz chłopaka szybko zniknął, znów pojawiło śię zakłopotanie i zdenerwowanie a do tego widocznie smutek malował mu się na twarzy.
- Przepraszam muszę już iść. - Odparł. -Może następnym razem, jutro??
Nie czekał na odpowiedź, pewnie liczył że echo samo doprowadzi ją do jego uszów. Wiedział że Tibby zobaczy na jutrzejszych zajęciach. Szybkim krokiem zniknął w ciemnym korytarzu.

Tibby McGregor

Zostawił ją! Ewidentnie ją zostawił.
Uciekający Kolega. To określenie pasowało do niego idealnie.
Wzruszyła tylko ramionami i ruszyła w kierunku schodów.
- Może następnym razem - powtarzała pod nosem.

Tibby McGregor

Zauważyła jego uśmiech. Oczywiście. Jest spostrzegawcza!
Nie myśl sobie, że nie.
- Nie zgubiłeś przypadkiem niebieskiego ołówka w jaszczurki? - zagadała do niego, kiedy ten dochodził do schodów.

James Morris

-Aaaa...mmm...tak dziękuje musiał mi wypaść gdy pośpiechem zbierałem się z sali, ten ołowek dużo dla mnie znaczy to miło stwojej strony że mi go oddałaś.

Tibby McGregor

W zasadzie, to ona się tylko zapytała, czy on go zgubił.
Zauważ, że niekoniecznie chciała mu go oddać. Pytała. Z grzeczności.
Podeszła do parapetu i usiadła na nim. Ta czynność stała się zwyczajem, od kiedy poznała Peppy i jakby trochę weszła w jej zagmatwany świat paprotek i pana Prentice.
Podejdzie do niej, czy będzie tak stał i się na nią patrzył?

James Morris

James podszedł pomału do swojej koleżanki i usiadł obok niej. Chyba nie spodziewała się za bardzo takiej sytuacji. Chlopak rozgladał się dłuższą chwilę po wszystkim, co było możliwe, na końcu jego wzrok utkwił w jednym z ruszających się obrazów. Niewytrzymawszy napięcia w końcu przemówił
-Tibby chciałbym cię przeprosić za wczoraj, głupio wyszło.- Purpurowe wypieki dawały znaś o szczerości i zawstydzeniu.

Tibby McGregor

Hm, niech sobie przypomni. Ach, tak! Rzeczywiście! On ją wczoraj zostawił. Samą jak palec na środku tego przeklętego szóstego piętra.
Ups, dama nie powinna tak mówić.
Tibby wzięła głęboki oddech. Z cichym świstem wypuściła powietrze. Poprawiła spódniczkę, jakby to miało jej w czymkolwiek pomóc i w końcu przemówiła:
- Racja.
Elokfencją, to się ona nie popisała.

James Morris

-Długo myślałem o tej wczorajszej sytuacji. -Rozkręcał się chłopak.
Ręce pociły się coraz bardziej od zdenerwowania, a tetno biło szybciej, niż po biegach na sto metrów.

Tibby McGregor

Oj, zapowiada się na dość poważną rozmowę. Tylko Tibby nie wiedziała, czy chce takiej rozmowy.
- Nie uważasz, że ten wzór na ścianie jest dość przygnębiający - powiedziała po chwili, patrząc cały czas przed siebie, na trochę już wyblakłe lilie, na czerwonym tle, które teraz trochę pociemniało. Było prawie czarne.

James Morris

James nabrał dużo powietrza do płuc po czym westchnął głeboko.
-Taaak faktycznie przygnębiający.-odpowiedział
Widać było wyraźnie że chłopak znów posmutniał pochylając się nisko przed siebie. Usmiech już nie był tak wyraźny jak dotychczas.

Tibby McGregor

Tibby spojrzała na Jamesa już pogodniejszym wzrokiem, z któego jeśli jest domyślny, powinien odczytać, że się nie gniewa. Oczywiście mu tego wprost nie powie, bo to by było za proste. Dama tak nie robi. Wybacza dopiero wtedy, kiedy chłopak/dżentelmen/naprawdę się stara. A starać się musi duuużo.
Położyła mu rękę na ramieniu. Tak na chwilę. Chciała, żeby się uśmiechnął. Tak na chwilę.
Ona też się uśmiechnęła. Tak na chwilę.

James Morris

Chłopak natychmias podniusł głowę do góry gdy ręka Tibby wyladowała na jego ramieniu. Spojrzał na nią po czym jego usta zaczeły się wyginać w szczety uśmiech. Już dawno nikt nie zrobił takiego gestu w jego stronę, bardzo mu brakowało okazywania sympatii w jego stronę. Spojrzawszy w oczy koleżanki onieśmielony szybko spuścił głowę udając że podziwia buty Tibby.