Korepetycje z eliksirów. - OWTMy 2007

Urien Fawning

- Perpetuo, pomóż koleżance White w robocie. Matt, zostań przy swoim stoliku.
Fawning obrzucił chłopaka spojrzeniem, które trudno było nazwać karcącym. Było raczej... Pouczające.

Perpetua Scout

- Mówiłam, że śmieszne, antytalencie - mruknęła już całkiem wesoło, zapominając zarówno o swoim 'wolno i delikatnie', jak i samym ścieraniu. Starała się uniknąć dźgania, wygięła się, więc... Potem złapała upadającą właśnie miskę i stanęła prosto.
- Profesorze? - Zagadnęła dość głośno, choć teoretycznie nieśmiało, obracając się wkoło. Zapewne miało to być zwrócenie uwagi na jej szanowną osobę, które właśnie została pozbawiona zajęcia. Niezbyt tym jednak przejęta, po raz kolejny zatrzymując miskę centymetr przed celem, oparła się o stół.

Urien Fawning

- Nie czas na razie na pytania, panno Scout. Proszę warzyć.

PRZYSPIESZAMY CZAS. ZAŁÓŻMY, ŻE ZACZYNAMY KOŃCOWĄ FAZĘ WARZENIA.

Matthew Gainsborough

Pokiwał głową do profesora i kontynuował pracę przy eliksirze. Trochę tego... Trochę tamtego... Ostatecznie dokładnie to samo uwarzyli już dziś z Maxem, wszystko szło więc dosyć płynnie. Zmrużył oczy, mieszając ostrożnie zawartość kociołka, kątem oka wpatrując się w notatki.
- Max, jak my to ochłodzimy...? -wskazał palcem interesujący go akapit.

Urien Fawning

Fawning zastukał trzy razy różdżką w biurko, przed którym pojawiła się dwie sporej wielkości balie z kostkami lodu.
- Proszę bardzo, gdyby ktoś już chciał chłodzić.

Julie White

Poradziła sobie sama. Widać zrozumiała w końcu zawiłe zdania złożone tworzące przepis. To teraz sobie poczeka na kolor, popilnuje drgań (trzęsienia ziemi?), i tak dalej. Fajnie. Nie ma to jak fascynujący świat eliksirów.

Maxwell Ingart

Ingart spojrzał przepraszająco na Julie, jednocześnie walcząc ze swoją amortencją.
Mieszanie. Dolewanie. Mieszanie. Mieszanie. Mieszanie...
- Pomarańczowy - ucieszył się Ingart, obserwując, jak eliksir zmienia barwę i wreszcie zaczyna nieśmiało bulgotać, wypuszczając spiralne kłęby pary.
I znów mieszanie. Aż do uzyskania bieli.
Chłodzenie balii... Syk i kolejny kłąb pary. Zapach, błogi, przyjemny, niwelujący woń octu z poprzednich etapów pracy.
Niecierpliwa obserwacja, nim pojawił się połysk. Taki, jakby ktoś przeciągnął po tafli eliksiru lakierem.
- Drużyna Matt&Max: 1, OWTeM: 0 - poinformował cicho, a z uśmiechem Gainsborougha.

Urien Fawning

- Dobrze więc. Krukoni otrzymują dwadzieścia punktów dzięki panom Ingartowi i Gainsboroughowi. Proszę kończyć warzenie.
Fawning opróżnił kociołek dwóch Krukonów.
Evanesco.

Perpetua Scout

Z racji, że Julie poradziła sobie sama, ona chwilowo nie miała zajęcia. Z tegoż powodu oczywiście bardzo cierpiała. Ten ból malujący się na jej twarzy! Doprawdy tragiczne. Czy tak, czy owak - z niesprawiedliwością losu, czy bez z niej - usiadła z dala od kociołkowego zamieszania i... obserwowała na tyle leniwie, by móc uznać, że mogłaby stąd spokojnie wyjść. Skoro i tak jest bezużyteczna? Nie, nie, żadna sugestia!

Urien Fawning

- Koniec warzenia. - oznajmił Fawning i klasnął trzy razy, by sprzątnąć wszystko.
Stoliki stanęły na nowo puste.
- A teraz proszę usiąść. Panie Fauntley, pan także. Kto jest chętny, by powiedzieć mi, jakie zna rośliny trujące?

Matthew Gainsborough

Popatrzył tęsknie na pusty kociołek, wdychając w płuca ostatnie opary przyjemnego zapachu. Następnym razem będzie musiał zostawić sobie kilka kropel, ot tak, by nacieszyć zmysły wonią specyfiku.
Uprzątnął porozkładane na stole komponenty i zamknął skrzyneczkę.

Julie White

Usiadła i wytarła szkła okularów o rękaw bluzki. Odpowiedź na pytanie może i znała, ale błyszczenie intelektem wolała zostawić Krukonom.

Fauntley Prentice

Odłożył słoik i za pozwoleniem wrócił na miejsce obok Peppy. Chciał jeszcze raz dźgnął ją palcem, ale stwierdził, że zrobi to po lekcji. Trochę powagi, panie Puchonie!
Uśmiechnął się tylko przebiegle do niej. Mógłby się zgłosić, ale jego filozofia życiowa zakładała, że ma się na lekcjach nie wychylać. Punkty są gdzieś bardzo nisko w jego piramidzie wartości.
Dlatego ograniczył się do przyjęcia niewinnej miny.

Maxwell Ingart

- To zalezy od części rośliny. Marchew ma na przykład trującą część przy naci, a poza tym jest całkiem pożywna.
Tak, oczywiście, musiał wybrać coś pomarańczowego...
- Konwalie, cisy, bluszcze, bylice, jaskry, naparstnice, zawilce, żarnowce, wiciokrzewy i skrzypy, i widłaki, tojad, różanecznik, rdest ptasi, mlecze, lilie, jemioła...
Rudy zaciągnął się wonią, która wciąż majaczyła w pomieszczeniu. Zamilkł.
Ingart nie miał ostentacyjnie wszystkiego gdzieś. Może dlatego, że już i tak był rudy i dziwny.

Perpetua Scout

Ach, och. To to jeszcze nie koniec? Jak... jak... fajnie? Nieważne. Niczym czytając Julie w myślach, uznała, że Krukoni są wręcz stworzeni do udzielania odpowiedzi. Zajęła się natomiast dzieleniem przebiegłych uśmiechów na dwie grupy. Bezpieczne i niebezpieczne. Albo bezczelne i niebezczelne. Albo bardziej przebiegłe i mniej przebiegłe. Albo jakieś tam i jakieś nie tam.