Korepetycje z eliksirów. - OWTMy 2007

Maxwell Ingart

A tam, jak wszyscy to wszyscy.
- Szarlotka. Pomarańcze. Rozgarzana skóra. I może jeszcze trochę kurzu.

Urien Fawning

- Hmm. Wspaniale. Chyba się zmęczyliście. Żegnamy się na dzisiaj, prawda?
Pozbierał książki i wyszedł przed którymkolwiek z uczniów.

Fauntley Prentice

- Dziesiejsze korepetycje można uznać za udane. Nikomu nie stała się krzywda. - W tym momencie jego wzrok padł na Puchonkę, która najwyraźniej miała mniej szczęścia przy obcowaniu z ostrzami. - Prawie - dodał uprzejmie, posyłając dziewczynie nikły uśmiech.
- To była... hm... godzina obfita w wiedzę.
Nie kpił. No, może troszkę.

Matthew Gainsborough

Odetchnął.
- W końcu - wypalił, upewniwszy się, że dyrektor zniknął za drzwiami. A zaraz potem szedł już razem z Ingartem do wyjścia, rozmawiając z nim na jakiś mało ambitny temat.
Ostatecznie do końca dnia zostało nieco czasu, który można było spożytkować na coś ciekawszego, niż siedzenie w klasie, prawda?

Julie White

- Nigdy więcej - wymamrotała, ostatecznie z powrotem zakładając ogromne okulary. I w sumie, to też wyszła.

Perpetua Scout

- W co obfita? - mruknęła niespodziewanie, dosłownie jakby się przesłyszała. Fauntley. Wiedza. Bez znaku równości pomiędzy. Bez przecinku. Z kropką. Jedną, a nie trzema.

Fauntley Prentice

- W wiedzę, kochana, w wiedzę - odpowiedział cierpliwie, najwyraźniej nie rozumiejąc aluzji. Odchylił się jedynie trochę na krześle, chociaż czuł, że może się to dla niego źle skończyć. Wiesz, trochę za bardzo w tył, głową o ławkę i absolutna ciemność.
Ale to nic. Zawsze był lekkomyślny.

Perpetua Scout

- Choć faktycznie, kochany, teraz już masz wyćwiczone wycieranie słojów.
Z kpiącym uśmiechem na twarzy i dłońmi rozłożonymi na znak niewinności - wstała. Po paru krokach była już przy drzwiach, z sentymentem opierając się o framugę. Wyjątkowo przyjemny dzień... nieprawdaż, Peppy? Z potwierdzeniem malującym się na twarzy wyszła, zostawiając Rycerzyka w sali samego.

Fauntley Prentice

Tak, wiedza o wycieraniu słoików bardzo mu się przyda. W końcu inaczej trzeba podchodzić do dużych, inaczej do małych, inaczej do... no, do każdego naczynia mieć indywidualne podejście. Po prostu!
Westchnął i też wstał. Chowając ręce do kieszeni też wyszedł.